13 punkt porządku dziennego:

Poseł Jerzy Żyżyński:

    Panie Marszałku! Wysoka Izbo! W imieniu klubu Prawa i Sprawiedliwości mam zaszczyt przedstawić stosunek do projektu przedstawionego przez posła Zbrzyznego.

    Wysoka Izbo! Chciałbym przypomnieć, że polityka gospodarcza w krajach o gospodarce rynkowej składa się z dwóch nurtów, mianowicie polityki pieniężnej i polityki fiskalnej. Politykę pieniężną realizuje niezależny bank centralny, którego organem wytyczającym kierunki polityki jest rada polityki pieniężnej. Jej zadaniem, jak wiadomo, jest ustalanie założeń i realizacja polityki pieniężnej. Ale o ile prezes banku centralnego dysponuje organem wspierającym go i z drugiej strony pełniącym bardzo ważną funkcję, mianowicie stanowi dla społeczeństwa zabezpieczenie przed woluntaryzmem osoby stojącej na czele banku centralnego, o tyle polityka fiskalna takiego zabezpieczenia nie posiada. W wielu krajach istnieją instytucje pełniące rolę takich właśnie rad fiskalnych czy rad polityki fiskalnej - byłem za szerszym ujęciem problemu, niż proponuje poseł Zbrzyzny. Na przykład w Austrii jest Public Debt Committee, w Belgii jest High Council of Finance, w Kanadzie - The Parliamentary Budget Office, w Danii - The Economic Council, w Niemczech - Council of Economic Experts itd. Pan poseł Zbrzyzny przywoływał też przykład Stanów Zjednoczonych, które mają Congressional Budget Office, CBO - tak się mówi w Stanach Zjednoczonych. Zadaniem tych instytucji jest dostarczanie niezależnych ocen polityki fiskalnej i analiz problemów fiskalnych, ocen zarówno makroekonomicznych efektów tej polityki, jak i mikroekonomicznych kosztów i skutków. Nasza polityka fiskalna potrzebuje takiego obiektywnego, niezależnego organu: rady fiskalnej czy, jak powiedziałem, rady polityki fiskalnej.

    Jak dowodzi rzeczywistość, działają u nas różne siły lobbystyczne, które wpływają na politykę fiskalną w interesie wąskich grup i zbyt często lansuje się całkowicie przypadkowych ekspertów, którzy są przedstawieni jako guru polityki fiskalnej niecałkiem zasłużenie. Przykładem jest to, co potocznie nazywa się prywatyzacją polityki podatkowej. Ktoś lobbuje za wprowadzeniem tzw. korzystnych zmian w prawie podatkowym, ale korzystnych tylko dla bardzo wąskiej grupy podmiotów, a ze szkodą dla dochodów budżetowych i dla stabilności gospodarki. Ostatnio mieliśmy np. bardzo silny atak na propozycję Prawa i Sprawiedliwości usprawnienia i oczyszczenia z luk prawa podatkowego i ministrowi finansów podłożono fałszywe argumenty, zniekształcające rzeczywisty charakter proponowanych zmian. Z kolei proponowane właśnie przez rząd projekty zmian w ustawie o PIT są, można powiedzieć, wręcz żenujące - bardzo niewielki efekt, w przypadku likwidacji niektórych luk na poziomie błędu statystycznego, osiągany zupełnie niepotrzebnymi zmianami w prawie podatkowym, które polegają na odebraniu lub ograniczeniu ważnych ulg i bodźców podatkowych. Nie tylko niszczą logikę systemu podatkowego, ale uderzają w realne dochody rodzin.

    Dla nas, opozycji, to, że osłabiają jednocześnie poparcie dla koalicji rządzącej, jest oczywiście korzystne, ale nam nie chodzi o nasze polityczne zyski, lecz o skutki dla zwykłych ludzi. Brakuje długookresowych, długofalowych celów polityki fiskalnej, które pozwoliłyby ukształtować struktury służące rozwojowi i budowaniu pozycji Polski. Na przykład wciąż ktoś usiłuje wmówić ministrowi finansów, że Polski nie stać na większe nakłady na edukację i naukę. Wszystkie kraje, które chcą budować swoją pozycję na arenie współczesnego świata, wiedzą, że trzeba inwestować w edukację, naukę, a jednocześnie wiedzą, że nie wolno budować rozwoju na oszczędzaniu na ochronie zdrowia - mamy przykład Centrum Zdrowia Dziecka. Słyszymy to od prezydenta Obamy, od prezydenta Hollanda, przywódców Wielkiej Brytanii, przywódców innych krajów, tylko polski minister finansów nie może wybić się na zbudowanie polityki fiskalnej tak, aby służyła długofalowemu rozwojowi, nie potrafi ustanowić właściwych priorytetów. Teraz, gdy prezes Prawa i Sprawiedliwości zaproponował jakieś zmiany w polityce, słyszymy, że ministrowi finansów myli się efekt mnożnikowy, jaki by te zmiany dały - to jest podstawowe pojęcie współczesnej ekonomii - z piramidą finansową. Efekt mnożnikowy to naprawdę nie jest to samo co piramida finansowa.

    Wszystko to świadczy o tym, że polski minister finansów potrzebuje niezależnego, wolnego od wpływów lobbystycznych organu - takiej właśnie rady polityki fiskalnej czy rady fiskalnej. Wobec tego Prawo i Sprawiedliwość popiera skierowanie tego projektu do dalszych prac w komisjach. Mamy zastrzeżenia co do pewnych szczegółów, ale po to są dyskusje w komisjach, żeby nad tymi sprawami dyskutować i my to popieramy. Dziękuję, panie marszałku. (Oklaski)