45 punkt porządku dziennego:

Sprawozdanie Komisji Polityki Społecznej i Rodziny o poselskim projekcie ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych (druki nr 1297 i 1708).

Poseł Tadeusz Tomaszewski:

    Pani Marszałek! Wysoki Sejmie! Klub Poselski Sojusz Lewicy Demokratycznej złożył projekt dotyczący zmiany ustawy o świadczeniach rodzinnych 6 marca 2013 r. - ponad dwa lata temu. Natomiast sprawozdanie było gotowe 12 września 2013 r.

    Szanowna pani poseł Popiołek, chcę pani powiedzieć, że to koalicyjny marszałek trzymał przez dwa lata to sprawozdanie w zamrażarce i marszałek przejściowy, marszałek senior musiał to wyciągnąć, wyrwać z zamrażarki koalicji Platformy Obywatelskiej i Polskiego Stronnictwa Ludowego, żeby ujrzało to światło dzienne.

    (Poseł Anna Bańkowska: A poprzednie cztery lata leżały.)

    W związku z tym proszę się nie dziwić, że dzisiaj rozmawiamy o projektach, które zostały zamrożone świadomie, bo nie chciano rozmawiać publicznie o tym, że chce się odrzucić projekty ustaw, które z punktu widzenia społecznego są bardzo oczekiwane.

    Szanowna pani minister, w każdym proteście opiekunów osób z niepełnosprawnościami w Sejmie, przed państwa ministerstwem, przed kancelarią premiera widziałem transparenty dotyczące wysokości zasiłku 153 zł. Od 1 września 2006 r. nie był on podwyższany, mimo że jest częścią świadczeń rodzinnych. Świadczenia rodzinne, progi i inne kwoty były podwyższane. Państwo, odpowiadając nam na interpelacje, zawsze pisali tak: będą podwyżki, przygotowujemy je, rozpatrujemy, liczymy. I co? Minęło dziewięć lat. To świadczenie i dodatek ruszały razem. Dzisiaj dodatek wynosi 208,17 zł, a świadczenie - 153 zł. 55 zł różnicy. Przecież oba te świadczenia służą temu samemu celowi, mianowicie zapewnieniu prawidłowego funkcjonowania w społeczeństwie osób niepełnosprawnych i w podeszłym wieku, żeby dzięki temu świadczeniu mogły samodzielnie funkcjonować, żeby to świadczenie rekompensowało dodatkowe wydatki związane z ich niepełnosprawnością, z leczeniem, z utrzymaniem.

    Dzisiaj słyszymy tłumaczenie - wiemy to - że jedno to jest świadczenie ubezpieczeniowe, a drugie nie. Spróbujcie dzisiaj państwo podjąć taką rozmowę z ludźmi na ulicy, z przychodzącymi do biur poselskich, mówiącymi: nie mam orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, tu jest 208 zł, a tu jest 153 zł.

    Nasz projekt przewidywał, że zrobimy ten jednorazowy ruch, ale wprowadzimy też systemowy sposób waloryzacji. Pani minister, każdy z nas wie, że im później się zabierzemy za ten problem, tym mniejsza będzie szansa na zrównanie obu świadczeń. Dzisiaj różnica wynosi 55 zł. Policzmy w telegraficznym skrócie: średnio 1 mln osób pobierających te zasiłki razy 50 razy 12, wychodzi 600 zł na jedną osobę razy milion osób, to jest 600 mln zł. To jest wyzwanie na teraz. Dlatego projekt nie mówi o dojściu do tego etapu od razu, tylko na początek o kwocie 200 zł, zatem o mniejszych kosztach niż sygnalizowaliśmy w autopoprawce, czyli 480 mln zł. Wiem, to jest duży wysiłek, ale można powiedzieć, że przez te dziewięć lat rząd poza zapowiedziami nie przedstawił żadnego systemowego rozwiązania, jeśli chodzi o zasiłek pielęgnacyjny. Może dzisiaj pani minister będzie w stanie powiedzieć, co dalej.

    Jeśli nadal będzie uprawiana taka psychologia, że cały czas mamy inne priorytety, jeśli chodzi o tę część świadczeń rodzinnych, i potrzebne tam środki finansowe, to nie jest to odpowiedź. Trzeba się zdecydować, czy w takim układzie ten zasiłek w ogóle jest elementem wspomagania osób niepełnosprawnych w ich samodzielnej egzystencji, czy po prostu został raz wprowadzony przez Klub Poselski Sojusz Lewicy Demokratycznej i w tym momencie nie jest już elementem świadczeń rodzinnych.

    Dlatego powróciliśmy do tego, aby na nowo poprosić rząd o informację, czy zamierza coś z tą sprawą zrobić. Bo jeśli nic, to na stole leży nasza propozycja, propozycja Sojuszu Lewicy Demokratycznej dotycząca podwyższenia zasiłku pielęgnacyjnego do 200 zł i wprowadzenia corocznej waloryzacji według wskaźnika wzrostu cen towarów i usług. Dziękuję.