7 punkt porządku dziennego:

Sprawozdanie Komisji Spraw Wewnętrznych o:
  1) poselskim projekcie ustawy o zmianie ustawy o Policji i niektórych innych ustaw,
  2) rządowym projekcie ustawy o zmianie ustawy o Policji oraz niektórych innych ustaw
   (druki nr 1381, 2192 i 2462).

Poseł Mirosław Pawlak:

    Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Panie Ministrze! Panie Generale! Przystępujemy dzisiaj do procedowania nad jedną z najdelikatniejszych materii polskiego prawa procesowego, która w integralny sposób będzie się łączyć z przedłożonym Wysokiej Izbie w sprawozdaniu Komisji Spraw Wewnętrznych, druk nr 2462, projektem ustawy o zmianie ustawy o Policji oraz niektórych innych ustaw.

    Tak prosto i niewinnie brzmiący tytuł niesie ze sobą ogrom zmian o wielorakim znaczeniu. Podstawą procedowania były dwa projekty: poselski i rządowy. Z obu tych projektów powstała kompilacja, która w dalszym ciągu nosi cechy tworu stricte szarpanego. Nie chcę powtarzać stanowiska, które zaprezentowałem w czasie pierwszego czytania, ale nie sposób nie odnieść się do kilku kluczowych kwestii, a zatem kwestii o bardzo istotnym znaczeniu. Ustawa z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji istotnie należy do jednych z najstarszych regulacji prawnych. Na przestrzeni okresu jej obowiązywania była wielokrotnie nowelizowana. Prawdą jest, że w tzw. międzyczasie powstało i z dużym powodzeniem oraz wieloma sukcesami funkcjonuje Centralne Biuro Śledcze. Przez lata jego funkcjonowania oraz obecności w strukturach Komendy Głównej Policji doskonale się sprawdzało. Prawdą też jest, że na przestrzeni minionych lat nastąpił bardzo negatywny postęp, jeśli chodzi o rozwój najgroźniejszych przestępstw, albowiem świat przestępczy na całym świecie jest zawsze o krok szybszy od najdoskonalszych organów ścigania. Policji przybyło zatem nowych zadań i nowych wyzwań. Ale czy fakt ten może stanowić jedyne i wyłączne antidotum na ciągłe, wręcz ustawiczne reorganizacje strukturalne?

    Argumenty zawarte zarówno w przedłożeniu poselskim, jak i rządowym nie dostarczyły w żadnej mierze analiz należycie i obiektywnie przekonywających ani o wyłączeniu Centralnego Biura Śledczego ze struktur Komendy Głównej Policji, ani o innym usytuowaniu tego podmiotu, wskazując przy tym, że w nowej strukturze lub zmienionej podległości będzie ono funkcjonowało sprawniej, szybciej czy efektywniej. Mimo iż w projekcie zawartym w sprawozdaniu komisji rezygnuje się z tzw. luźnej podległości między komendantami, w żadnym razie nie zmienia to faktu natychmiast uzasadnionej potrzeby zmiany podległości czy też potrzeby innych zmian o charakterze przedmiotowym. Jak traktują zapisy zawarte w sprawozdaniu, komendant Centralnego Biura Śledczego Policji byłby nowym organem właściwym do wystąpienia z wnioskiem o zarządzenie kontroli operacyjnej tylko w zakresie przestępczości zorganizowanej. Pojawia się więc zasadne pytanie o granice tej kompetencji, zważywszy na to, że dopuszczalność kontroli operacyjnej uzależniona jest od konkretnej kwalifikacji prawnej czynu sprawcy bądź też od ściśle określonych jego zmian.

    Zauważenia wymaga fakt, iż mimo wskazanej istoty różnicy pomiędzy dwiema kategoriami osób zaginionych obie zostały potraktowane przez wnioskodawców w sposób identyczny, zaproponowano bowiem stosowanie tych samych metod zmierzających do ich odnalezienia. Nie wchodząc w dalszą polemikę z projektodawcami obu przedłożonych wersji, to jest projektu poselskiego i rządowego, a także ze względu na ograniczone możliwości czasowe Klub Parlamentarny Polskiego Stronnictwa Ludowego będzie głosował za przyjęciem projektu przedstawionego w sprawozdaniu komisji. Dziękuję za uwagę.