Poseł Grzegorz Adam Woźniak:

    Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Jesteśmy dziś często świadkami likwidowania szkół, szczególnie małych, na terenach wiejskich. Obecny rok szkolny jest chyba rekordowy pod tym względem. Tymczasem wiejska szkoła, niekoniecznie mała, pełni w swoim środowisku rolę nieocenioną. Zdarza się, że jest jedynym ośrodkiem nauki, kultury i sportu.

    Na przykładzie historii szkoły w Borowiu w powiecie garwolińskim, która obchodzi 125-lecie istnienia, chcę państwu zaprezentować znaczenie placówki oświatowej na terenach wiejskich.

    Początki nauczania dzieci w Borowiu sięgają pierwszej połowy XVII w., kiedy to w drewnianym domu zamieszkał nauczyciel sprowadzony przez księdza. W 1603 r. nauczycielem tym był Andrzej Borowski.

    Pierwsze zapiski urzędowe o szkole w Borowiu występują w ˝Księdze głównej˝ założonej 31 grudnia 1887 r. i prowadzonej w języku rosyjskim i tę datę traktuje się jako początek istnienia szkoły. Była to szkoła o 3 oddziałach, nauczająca religii, języka rosyjskiego, arytmetyki, kaligrafii i rysunku, wiadomości o przyrodzie, geografii, historii Rosji oraz śpiewu.

    Ważnym momentem w życiu szkoły był rok 1916. Jedynym nauczycielem został wtedy Aleksander Sasimowski, który wywarł znaczący wpływ na jej rozwój.

    W 1932 r. oddano do użytku nowy budynek szkolny. Mieściło się w nim 7 sal. W szkole tej naukę rozpoczęło 331 uczniów. Zwróćcie państwo uwagę, jak wiele się tam działo. Odbywały się liczne konferencje dla nauczycieli, dwudniowe wycieczki, jednodniowe piesze wycieczki po okolicy, prężnie działał chór szkolny, sekcja biblioteczna, koło teatralne, Koło Młodzieży ˝Siew˝, Spółdzielnia Uczniowska, Szkolne Koło Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, odbywały się też sądy koleżeńskie oraz poranki dyskusyjne poświęcone aktualnym sprawom Polski. Uczniowie opiekowali się również ogródkiem przyszkolnym, powstało Koło Absolwentów.

    Za pieniądze ofiarowane przez Spółdzielnię Uczniowską w roku szkolnym 1936/1937 został zakupiony sztandar szkoły.

    1 września 1939 r. z powodu wybuchu wojny naukę przerwano, a budynek, oprócz mieszkania kierownika, zamieniono na koszary dla 1. Pułku Strzelców Konnych w Garwolinie oraz dom noclegowy dla uciekinierów. W tym czasie prowadzono tajne nauczanie na kompletach, które kończyły się egzaminem przed komisją złożoną z nauczycieli Liceum im. Marszałka Józefa Piłsudskiego w Garwolinie. Wiele osób biorących udział w tajnym nauczaniu zdało egzamin dojrzałości i niemal natychmiast po uzyskaniu przez Polskę niepodległości kontynuowało edukację na wyższych uczelniach. Systematyczną naukę w szkole 11 września 1944 r. podjęło 354 uczniów w 4 klasach gimnazjalnych.

    Decyzją Kuratorium Okręgu Szkolnego Warszawskiego w roku 1945 powstało Samorządowe Gimnazjum w Borowiu, którego dyrektorem został ponownie mianowany Aleksander Sasimowski. Z jego inicjatywy oraz dzięki pomocy byłego nauczyciela szkoły w Borowiu i ówczesnego wiceprezesa Rady Ministrów Piotra Jaroszewicza w latach 1965-1967 powstał nowy budynek szkolny z salą gimnastyczną, 9 salami lekcyjnymi, świetlicą oraz kuchnią.

    W 1968 r. długoletni kierownik szkoły Aleksander Sasimowski przeszedł na emeryturę, a funkcję kierownika zaczął pełnić Henryk Kargol. W 1974 r. szkoła w Borowiu została przemianowana na Gminną Szkołę Zbiorczą, a Henryk Kargol został powołany na stanowisko gminnego dyrektora szkół.

    Kolejnym dyrektorem została Zofia Tchórzewska. W roku 1982 do Zbiorczej Szkoły Gminnej przynależały szkoły podstawowe w Borowiu, Głoskowie, Lalinach i Iwowem, punkty filialne w Chrominie i w Brzuskowoli oraz Państwowe Przedszkole w Borowiu.

    Stulecie szkoły w 1987 r. stworzyło okoliczność nadania jej imienia i ufundowania nowego sztandaru. Uroczystość nadania imienia Aleksandra Sasimowskiego uświetniła obecność jego żony Władysławy Sasimowskiej, obecna była również córka.

    W 1997 r. utworzono Zespół Oświatowy w Borowiu, w skład którego weszły Publiczne Przedszkole i Publiczna Szkoła Podstawowa. Funkcję dyrektora pełnił wtedy pan Ryszard Zawadka.

    W związku z reformą szkolnictwa w 1999 r. powstało Publiczne Gimnazjum w Borowiu. W 2001 r. Zarząd Gminy Borowie funkcję dyrektora tego gimnazjum powierzył Marii Hryszkiewicz, a funkcję dyrektora Zespołu Oświatowego w Borowiu - Agnieszce Bany. W 2004 r. pełnienie obowiązków dyrektora Publicznego Gimnazjum w Borowiu wójt gminy przekazał pani Barbarze Zawadce. W 2007 r. na mocy uchwały Rady Gminy Borowie do Zespołu Oświatowego w Borowiu włączono Publiczne Gimnazjum w Borowiu. Jednocześnie wójt gminy Borowie Wiesław Gąska pełnienie obowiązków dyrektora powierzył pani dr Renacie Krupie.

    W styczniu 2008 r. zakończono budowę kompleksu sportowego, w którym znalazły się pełnowymiarowa hala sportowa, siłownia, zaplecze. Dzięki inicjatywie wójta Wiesława Gąski szkoła stała się dysponentem nowoczesnego i dobrze wyposażonego obiektu sportowego.

    Dzień nadania jej imienia i przekazania sztandaru gimnazjum 27 maja 2009 r. był jednym z najważniejszych w historii szkoły. (Dzwonek)

    Zespół Oświatowy stale się rozwija, rozpoczęto budowę nowej siedziby Publicznego Przedszkola w Borowiu oraz podjęto decyzję o nadaniu imienia nowo budowanej placówce. Inspirację do nazwy dała baśń ˝Jaś i Małgosia˝. Obecnie dzieci uczą się i bawią w przestronnych oraz słonecznych salach z nowym wyposażeniem i zapleczem sanitarnym.

    Już kończę, pani marszałek.

    W 2011 r. szkoła otrzymała nowe boisko wielofunkcyjne z nawierzchnią poliuretanową, szatnią oraz zapleczem sanitarnym, z którego po zajęciach mogą korzystać również mieszkańcy.

    Biorąc pod uwagę całokształt przedstawionych działań, musimy zauważyć, jak ważne społeczne funkcje spełnia taka placówka w środowisku wiejskim, jak ważnym jest środkiem nie tylko kształcenia i wychowania, ale i kształtowania tożsamości kulturowej, poczucia wspólnoty lokalnej i narodowej, ważnym ośrodkiem, w którym koncentruje się życie wspólnoty. Warto i trzeba pamiętać o tym, nim podejmie się kolejną decyzję o zamknięciu ˝nierentownej˝ szkoły. Szkoły takie jak ta w Borowiu i jak wiele innych w Polsce dobrze służą kształtowaniu, wychowaniu i krzewieniu szeroko pojętej kultury w ośrodkach, które od tych dóbr często są odcięte. Dziękuję bardzo.