Poseł Maciej Mroczek:

    Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Pragnę poruszyć dość istotną kwestię, która w dniu 29 października 2010 r. została całkowicie zbagatelizowana i pominięta. Mam na myśli nowelizację ustawy o rehabilitacji, gdzie czas pracy osób niepełnosprawnych bez względu na stopień niepełnosprawności wydłuża się do 8 godzin dziennie i 40 w wymiarze tygodniowym. Poprzednie brzmienie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej, które przestało obowiązywać 31 grudnia 2011 r., zakładało 7-godzinny czas pracy osoby niepełnosprawnej - zaliczanej do osób o umiarkowanym i znacznym stopniu niepełnosprawności - dziennie oraz 35-godzinny czas pracy w wymiarze tygodniowym.

    Od 1 stycznia osoby niepełnosprawne, które nie są w stanie wykonywać powierzonych im zadań z taką łatwością, jak osoby zdrowe, jest to przecież oczywiste, mają taki sam wymiar czasu pracy. Jest to, moim zdaniem, przykład ignorancji i braku jakiejkolwiek empatii w stosunku do osób niepełnosprawnych. Chcemy być bowiem państwem przyjaznym i pomocnym, państwem, gdzie każdy obywatel będzie czuł się dobrze i bezpiecznie, a w razie potrzeby może liczyć na pomoc.

    Apeluję więc, aby zastanowić się nad tym, czy był to dobry krok i czy nie warto powrócić do poprzedniego stanu prawnego w tym obszarze, wszak każda nowelizacja w swym założeniu ma na celu jego poprawę. Czy w tym konkretnym przypadku na lepsze wyszło zrównywanie czasu pracy osób niepełnosprawnych i osób całkowicie zdrowych? W moim przekonaniu - nie. Dziękuję.