2 punkt porządku dziennego:

Sprawozdanie Komisji Finansów Publicznych oraz Komisji Polityki Społecznej i Rodziny o pilnym rządowym projekcie ustawy o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych (druki nr 84 i 91).

Poseł Sławomir Jan Piechota:

    Pani Marszałek! Panie Ministrze! Wysoki Sejmie! W imieniu klubu Platforma Obywatelska rekomenduję przyjęcie przez Wysoki Sejm przedstawionego projektu ustawy, przyjętego wczoraj na wspólnym posiedzeniu Komisji Finansów Publicznych i Komisji Polityki Społecznej i Rodziny.

    Kiedy obniżano składkę rentową z 13% do 10%, a następnie z 10% do 6%, sytuacja gospodarcza była nadzwyczaj pozytywna. Malało bezrobocie - przypomnę: na koniec roku 2006 sięgało prawie 15%, rok później wynosiło mniej niż 11,5%, a na koniec roku 2008 było poniżej 10%. Był także szybki wzrost gospodarczy: w roku 2006 przekroczył 6%, w roku 2007 sięgnął prawie 7%, a w roku 2008 przekraczał 5%. Ale już w 2009 r. zaczęło się ostre hamowanie. Cóż takiego się wtedy wydarzyło? Sytuacja radykalnie zmieniła się 15 września 2008 r., kiedy bankructwo banku - upadłość banku Lehman Brothers - rozpoczęło serię bankructw, a potem okazało się, że nie tylko sektor banków prywatnych, ale także finanse publiczne wielu krajów, zwłaszcza krajów Unii Europejskiej, są w bardzo złej kondycji. To wszystko - te kłopoty, ta fala kryzysu - dotarło również do Polski. Dzisiaj mamy z tych powodów zasadniczy problem strategiczny. Ten problem to deficyt finansów publicznych i wynikający stąd dług publiczny. Elementem tego długu publicznego, narastającego długu publicznego jest deficyt systemu ubezpieczeń społecznych.

    Kiedy mówimy o deficycie i długu publicznym, można niekiedy odnieść wrażenie, jakby był to wyłącznie problem papierów w segregatorach u ministra finansów i że tak naprawdę jest to kłopot ministra finansów. I gdyby w tych papierach odpowiednio pokreślić, poprzekreślać, popodkreślać, pozamieniać, to ten deficyt sam z siebie powinien przestać istnieć. Ale ten deficyt i ten dług to jest bardzo konkretny problem dla nas wszystkich, dla każdego człowieka w Polsce, a zwłaszcza dla ludzi pracujących.

    Tylko w przyszłym roku koszt obsługi długu publicznego przekroczy 43 mld zł. To znaczy, że każdy pracujący Polak na tę obsługę długu, czyli płacenie odsetek od pozaciąganych kredytów, będzie musiał w przyszłym roku wydać 2850 zł. Gdyby tego długu publicznego nie hamować, nie zmniejszać, to w nieodległej perspektywie sytuacja mogłaby ulec dalszemu poważnemu pogorszeniu. Jeżeli dzisiaj szacuje się, że oprocentowanie polskich obligacji utrzymuje się na poziomie ok. 6% i jest to sytuacja stabilna, to gdyby doszło do pogorszenia oceny wiarygodności Polski, oceny zdolności Polski do spłaty tego długu, mogłoby to doprowadzić do dużego podrożenia zaciągania przez Polskę kredytów. Gdybyśmy spadli na poziom obligacji węgierskich czy greckich, to każdy procent wzrostu oprocentowania polskich obligacji oznaczałby potrzebę wydania kolejnych 7 mld zł. I znowu skąd są te pieniądze? Nie spadają z nieba, nie przynosi ich św. Mikołaj, te pieniądze pochodzą z podatków zbieranych od osób pracujących. To znaczy, że każdy pracujący musiałby jeszcze więcej dołożyć, byśmy byli w stanie spłacać same odsetki od tego długu.

    Zatem to jest problem bardzo realny, bardzo konkretny i dotykający każdego człowieka w Polsce. Dlatego też te zmiany są wymagane. Zmiana wysokości składki rentowej jest tylko częścią tej zmiany, odbudowy wydolności polskiego systemu finansów publicznych. Dlatego uważamy, że ta droga, zbilansowanie systemu emerytalno-rentowego (Dzwonek), droga prowadząca do przywrócenia stabilności całego systemu finansów publicznych jest konieczna, choć bolesna. Ta zmiana może nas uchronić przed jeszcze większymi kłopotami, a w dłuższej perspektywie, jeżeli będziemy wdrażać ten system uzdrawiania finansów publicznych - może przywrócić stabilność polskiego systemu finansów publicznych. Dlatego Klub Parlamentarny Platforma Obywatelska rekomenduje Wysokiej Izbie przyjęcie przedłożonego projektu ustawy. Dziękuję bardzo. (Oklaski)