37 i 38 punkt porządku dziennego:

  37. Pierwsze czytanie poselskiego projektu ustawy o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych oraz niektórych innych ustaw (druk nr 2616).
  38. Pierwsze czytanie poselskiego projektu ustawy o zmianie ustawy Przepisy wprowadzające ustawę o finansach publicznych (druk nr 2617).

Poseł Sławomir Jan Piechota:

    Dziękuję bardzo.

    Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! W imieniu grupy posłów z Klubu Parlamentarnego Platforma Obywatelska mam zaszczyt przedstawić projekt ustawy o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych oraz niektórych innych ustaw. Projekt ten zawarty jest, tak jak już odczytał to pan marszałek, w druku nr 2616.

    Ustawa jest lakoniczna, ale reguluje ważną i wrażliwą kwestię społeczną, albowiem fundusz rehabilitacji stał się przez ostatnie 23 lata bardzo ważnym instrumentem wspierania aktywności i samodzielności osób niepełnosprawnych, stąd też jego funkcjonowanie skupia od dawna uwagę organizacji pozarządowych, a także samorządów i pracodawców.

    Przed trzema laty, kiedy dokonywano dużej reformy finansów publicznych i przeprowadzano konsolidację podmiotów funkcjonujących w sferze finansów publicznych, uczyniono wyjątek dla Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, pozostawiając go jako odrębny, samodzielny podmiot prawny z zarządem i radą nadzorczą. Przez te trzy lata funkcjonowanie Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych w tej formie potwierdziło jego racjonalność, sprawność i społeczne poparcie dla takiej regulacji i takiego statusu funduszu, zwłaszcza że realizuje on w dużej mierze bardzo skomplikowane operacje. Przede wszystkim zbiera wpłaty od pracodawców, którzy nie wypełniają obowiązku zatrudniania osób niepełnosprawnych, jeżeli zatrudniają co najmniej 25 osób w przeliczeniu na pełne etaty, a wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych wynosi mniej niż 6%. Skala tych operacji jest bardzo duża, choć rozkłada się to nierównomiernie w całym kraju. Fundusz wypracował przez lata sprawny mechanizm zbierania tych wpłat. Z drugiej strony fundusz też na dość dużą skalę dokonuje wypłat wspierających przede wszystkim pracodawców zatrudniających osoby niepełnosprawne, by chętniej to robili, a zwłaszcza, by osoby z poważnymi niepełnosprawnościami uzyskiwały możliwość aktywności zawodowej.

    Fundusz przekazuje także znaczne środki samorządom i organizacjom pozarządowym. A zatem wykonuje wiele skomplikowanych operacji finansowych, prawnych, o bardzo dużym oddziaływaniu społecznym. Stąd też uważamy za celowe pozostawienie na stałe dzisiejszej formy prawnej funkcjonowania Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych. Uważamy, że te trzy lata potwierdziły, że dla tego konkretnego funduszu uzasadnione jest jego funkcjonowanie jako odrębnego podmiotu prawnego z zarządem i radą nadzorczą. Fundusz podlega nadzorowi ministra pracy i polityki społecznej, co jest realizowane m.in. poprzez funkcje przewodniczącego rady nadzorczej, jaką z mocy ustawy sprawuje pełnomocnik rządu do spraw osób niepełnosprawnych.

    Ustawa jest także odpowiedzią na obawy społeczne, wyrażane zwłaszcza przez organizacje pozarządowe, ale także przez samorządy, że utrata owej odrębności, utrata owej samodzielności i uczynienie z państwowego funduszu rehabilitacji jedynie funduszu celowego zarządzanego bez udziału czynnika społecznego, a więc bez przedstawicieli pracodawców, związków zawodowych, organizacji pozarządowych i samorządów, mogłyby spowodować jakby zaburzenia w jego funkcjonowaniu, a zwłaszcza zaburzenia w realizacji jego statutowych zadań.

    Jesteśmy przekonani, że ta ustawa jednoznacznie te obawy ucina, albowiem chcemy, aby już na stałe, bez żadnych kolejnych dat i ograniczeń terminowych, jeśli chodzi o dzisiejszą formę prawną PFRON, sprawdzoną w praktyce, w tej formie fundusz dalej funkcjonował. Dlatego proszę Wysoką Izbę o przyjęcie tej ustawy. Dziękuję.