13 punkt porządku dziennego:

Poseł Sławomir Jan Piechota:

    Dziękuję.

    Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze! Ta debata pokazała, jak wiele się dzieje, jak wiele spraw jest w toku, pokazała też, jak wiele już się naprawdę udało. Sprawozdanie jest jednocześnie raportem i planem i dlatego tak cenna, tak potrzebna jest ta debata przed złożeniem tego sprawozdania, jak i pewnie wielokrotnie potrzebna będzie po złożeniu tego sprawozdania. Chciałbym też z tego miejsca podziękować panu ministrowi Jarosławowi Dudzie za podjęcie tej dodatkowej, specjalnej debaty. Wdrażanie konwencji będzie bez wątpienia procesem permanentnym, to nigdy się nie skończy. Konwencja - warto mieć tego świadomość - nie jest czarodziejską różdżką, ona sama z siebie nie odmieni naszej rzeczywistości. Trzeba naszego zaangażowania, naszej wrażliwości, naszej pracy, i to wszędzie, nie tylko tu, w stolicy, w polskim parlamencie, ale zwłaszcza lokalnie, wszędzie tam, gdzie jesteśmy, abyśmy reagowali, szukali właściwych rozwiązań i byli wytrwali w doprowadzaniu do finału, do końca, spraw, które mają na celu skuteczną pomoc osobom niepełnosprawnym. Ważne są zatem rozwiązania systemowe, o których tak wiele mówiono podczas tej debaty i o których mówił też pan minister w swoim wystąpieniu. Nie mniej ważna jest też codzienna, lokalna praktyka. Ważne są zatem działania samorządów, a także organizacji pozarządowych, ważne są regulacje wielokrotnie tu przywoływanego Prawa budowlanego. Widzimy, jak wiele jest jeszcze mankamentów, chociaż generalnie sprawy idą właściwym torem. Aby nie dochodziło do takich sytuacji jak sytuacja przykładowego już dworca wschodniego w Warszawie, potrzebna jest reakcja samorządów, organizacji pozarządowych. Podobnie jest w prostej, ale jakże symbolicznej i ważnej sprawie usytuowania lokali wyborczych. Dzisiaj, po 20 latach funkcjonowania Prawa budowlanego, nie powinno być problemem znalezienie lokalu, do którego każdy będzie mógł się dostać, nie tylko osoba na wózku inwalidzkim, chociaż to jest tym widocznym wymiarem dostępności, również każda osoba starsza czy rodzice z małymi dziećmi. To także kwestia używania karty parkingowej, żeby nie było przyzwolenia na nadużycia, żeby nie było przyzwolenia na to, że ktoś posługuje się kartą osoby już nieżyjącej. Należy reagować na widok tych młodych, rześkich, wysportowanych, wysiadających nonszalancko z luksusowych limuzyn i wrzucających równie nonszalancko kartę parkingową za przednią szybę samochodu. Tu nie wystarczy ustawa, nie wystarczy policja, nie wystarczą straże gminne, trzeba naszego obywatelskiego zaangażowania.

    A zatem konwencja jest tym planem strategicznym. Nie mówi ona, jakimi środkami, ale mówi, do jakich celów musimy zmierzać. W moim przekonaniu z tej dzisiejszej debaty wynika, chciałbym to bardzo mocno podkreślić, że dzisiejsza sytuacja, dzisiejszy stan, dzisiejszy dorobek Polski w zakresie poszanowania praw osób niepełnosprawnych, wspierania osób niepełnosprawnych jest powodem do dumy. Widać to, zwłaszcza jeśli wyjedziemy poza polskie granice - nie tylko za naszą wschodnią granicę, bo z perspektywy Niemiec czy Londynu również możemy zobaczyć, że polski dorobek w tym zakresie jest wysoko ceniony i często staje się dzisiaj wzorcem i przykładem dla krajów, które przez lata uważaliśmy za kraje dbające o sprawy osób niepełnosprawnych właśnie w sposób szczególnie znaczący, szczególnie skuteczny. Warto zdawać sobie sprawę z tego naszego dorobku, bo dzięki tej świadomości, kiedy będziemy dalej angażować się w te sprawy, będziemy mieli więcej sił, więcej wrażliwości i więcej wytrwałości. Dziękuję bardzo. (Oklaski)