15 punkt porządku dziennego:

Sprawozdanie Komisji Infrastruktury oraz Komisji Polityki Społecznej i Rodziny o uchwale Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw (druki nr 1832 i 1841).

Poseł Sprawozdawca Sławomir Jan Piechota:

    Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Komisja Polityki Społecznej i Rodziny oraz Komisja Infrastruktury na posiedzeniu w dniu dzisiejszym rozpatrzyły uchwałę Senatu proponującą poprawki do ustawy o zmianie ustawy Prawo o ruchu drogowym.

    Senat zgłosił 11 poprawek. Z tych 11 poprawek komisje proponują, aby poprawki 1., 3., 6. i 11. odrzucić, a pozostałe przyjąć. Proponują komisje także, żeby nad poprawkami 2., 4., 7., 8., i 10. jako poprawkami redakcyjno-legislacyjnymi głosować łącznie.

    Dlaczego komisje rekomendują odrzucenie czterech poprawek? W poprawce 1. Senat proponuje, by poszerzyć formułę uprawnienia do otrzymania karty, kiedy pojazd użytkowany jest przez placówkę. W ustawie przyjętej przez Sejm użyliśmy sformułowania, że w taką kartę parkingową może być wyposażony ˝pojazd należący do placówki˝. Senat proponuje, by zastąpić to określenie w ustawie sformułowaniem ˝pojazd używany przez placówkę˝. Oceniamy, iż jest to daleko idące poszerzenie, które może prowadzić tak naprawdę do zakwestionowania istoty ustawy sprowadzającej się do tego, aby te karty były użytkowane rzeczywiście do przewozu osób niepełnosprawnych mających istotne trudności w samodzielnym poruszaniu się. Bardzo sobie bowiem łatwo wyobrazić, że pojazdem używanym przez placówkę, jak to proponuje Senat, będzie np. pojazd pracownika placówki, który incydentalnie, doraźnie, przewozi jakąś osobę, która objęta jest działaniem placówki. Może to być też pojazd mieszkańca sąsiednich domów albo kogokolwiek z okolicy. A przecież nie o to chodzi. Chodzi o to, żeby z takich specjalnych uprawnień korzystały jedynie pojazdy rzeczywiście cały czas użytkowane przez tę placówkę, a więc należące do tej placówki. I wcale nie musi to być, jak to sugeruje Senat w uzasadnieniu swojej uchwały, pojazd będący własnością placówki. Przecież to może być też pojazd wynajęty, pojazd wypożyczony, pojazd nabyty w różnych innych formach prawnych, ale należący do tej placówki, a nie do osób trzecich. Dlatego zdecydowanie jednomyślnie uznaliśmy, że poprawkę 1. trzeba odrzucić.

    Podobnie jest z poprawką 3. Mamy wrażenie, iż Senat nie do końca przyjrzał się intencjom ustawodawcy, Sejmu, albowiem proponuje, by zobowiązanie do zwrotu karty powstawało nie tylko w przypadku zaprzestania wykorzystania pojazdu, i dodaje sformułowanie ˝lub likwidacji placówki˝. Jeżeli placówka jest likwidowana, to jest oczywiste, że traci automatycznie prawo posługiwania się taką kartą. To wyraźnie wynika z naszej ustawy. Jeżeli placówka byłaby likwidowana, to automatycznie, jak to jest określone w ustawie, w przypadku zaprzestania wykorzystywania pojazdu do przewozu osób niepełnosprawnych, mających znacznie ograniczone możliwości samodzielnego poruszania się, podmiot zarządzający placówką jest zobowiązany do niezwłocznego zwrotu karty. A więc gdy tylko zaprzestanie wykorzystywać. Natomiast karta parkingowa traci ważność w razie likwidacji placówki. Skoro traci ważność, to w ogóle nie ma potrzeby powtarzania, że również trzeba ją zwrócić. Automatycznie traci ważność. Przy czym najczęściej zaprzestanie wykorzystania jest wcześniejsze wobec decyzji o likwidacji placówki. A zatem już wcześniej, zgodnie z ustawą przyjętą przez Sejm, taki podmiot będzie zobowiązany zwrócić kartę, a nie - mogłaby powstać sugestia - dopiero w momencie, kiedy placówka będzie podlegać likwidacji.

    Poprawkę 6. proponujemy odrzucić, uznając, iż tu Senat wykazuje niekonsekwencję, gdyż określenie ˝zobowiązane˝ występuje w innych regulacjach w ustawie, a zatem wprowadzenie nowego wyrazu ˝obowiązane˝ - zobowiązane, obowiązane - byłoby wprowadzaniem pewnego zamętu, niekonsekwencją. A w uzasadnieniu do uchwały Senatu w ogóle ta kwestia nie jest podnoszona, nie jest analizowana. Tym bardziej jest niezrozumiałe, po co taka zmiana miałaby być dokonywana.

    Wreszcie w poprawce 11., którą także proponujemy odrzucić, w naszym przekonaniu Senat jakby znowu nie dotknął istoty regulacji czy jakby nie zrozumiał istoty regulacji. Albowiem Senat proponuje, by w art. 4 w ust. 2 nowego czy zmienianego art. 20d wprowadzić zamiast określenia ˝parkowania˝ nowe określenie ˝postoju˝. Tymczasem trzeba to czytać razem z ust. 1. W ust. 1 stanowimy, że osoba niepełnosprawna jest zwolniona z opłaty związanej z korzystaniem z drogi publicznej lub drogi wewnętrznej umożliwiających dojazd bezpośrednio do obiektów użyteczności publicznej, obiektów wymienionych w w tym przepisie. A w ust. 2 mówimy, iż zwolnienie nie obejmuje prawa do bezpłatnego parkowania. Gdybyśmy zamienili to na postój, to znaczy, że w ogóle tak naprawdę nie wolno się tam zatrzymać. Nawet zatrzymanie nie byłoby zwolnione z opłaty. Parkowanie oznacza, że kierowca, pasażerowie wysiadają z pojazdu, opuszczają pojazd i pozostawiają pojazd, że pojazd zostaje zaparkowany, natomiast postój jest sformułowaniem o innym znaczeniu - chociaż oba te określenia nie są zdefiniowane, sprecyzowane w ustawie, a więc nie można powiedzieć, żeby one były precyzyjnie już dzisiaj określone.

    Reasumując, proponujemy zatem, by z tych 11 poprawek 4 odrzucić, pozostałe 7 przyjąć. Tym samym zakończymy długi proces legislacyjny, długi proces prac na tą ustawą, trwający znacznie ponad rok. Tym samym ta ustawa, która wydawała się stosunkowo prosta, dzisiaj kończy swój bieg w parlamencie. Przyjmuję z wielką satysfakcją, że w wyniku tych ponad 15-miesięcznych prac została wypracowana regulacja spójna, logiczna, precyzyjna, która powinna w sposób istotny pomóc w samodzielnym, aktywnym funkcjonowaniu osób niepełnosprawnych w Polsce. Wszystkim, którzy się do tych prac dołożyli, bardzo serdecznie dziękuję. (Oklaski)