7 punkt porządku dziennego:

Sprawozdanie Komisji Zdrowia o rządowym projekcie ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz o zmianie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (druki nr 1785 i 1800).

Poseł Marek Balt:

    Panie marszałku, dziękuję.

    Wysoki Sejmie! Mam przyjemność przedstawić stanowisko w sprawie sprawozdania komisji o projekcie ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz o zmianie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

    Zaproponowany przez rząd projekt ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej oraz o zmianie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej podejmuje ważkie problemy i dąży do ich rozwiązania. Niestety jednak w wielu miejscach zaproponowane rozwiązania wzbudzają kontrowersje, które zostały zresztą zasygnalizowane przez podmioty biorące udział w konsultacjach dotyczących tego projektu. Niniejszy projekt ma na celu zwiększenie gwarancji wysokiej jakości i kompleksowości świadczeń opieki zdrowotnej poprzez wprowadzenie, dodanie w art. 5 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych pkt 2 oraz 7a. Pkt 2 definiuje ciągłość udzielanych świadczeń opieki zdrowotnej, natomiast pkt 7a - kompleksowość udzielanych świadczeń opieki zdrowotnej. Zgodnie z projektem kryterium kompleksowości należy rozumieć jako co najmniej takie elementy jak możliwość realizacji świadczeń opieki zdrowotnej w danym zakresie obejmującą wszystkie etapy i elementy procesu ich realizacji oraz strukturę świadczeń opieki zdrowotnej, to jest możliwość realizacji wszystkich objętych umową z NFZ w danym zakresie świadczeń jednostkowych przypisanych do danego zakresu świadczeń. Kryterium ciągłości należy rozumieć jako organizację udzielania świadczeń opieki zdrowotnej zapewniającą ciągłość procesu diagnostycznego lub terapeutycznego oraz ograniczającą ryzyko przerwania procesu leczenia świadczeniobiorców w ramach danego zakresu świadczeń.

    Trzeba jednak odnotować, że uwagi odnośnie do definicji zgłosiło wiele podmiotów, które brały udział w konsultacjach społecznych, w tym Naczelna Rada Lekarska. Uwagi do proponowanej definicji kompleksowości dotyczyły przede wszystkim wynikającej z nich dyskryminacji podmiotów specjalistycznych monoprofilowych, która prowadzić będzie do centralizacji świadczeń, co w konsekwencji doprowadzi do zmniejszenia ich dostępności dla ubezpieczonych. Jak słusznie zauważono, kierowanie pacjentów jedynie do nielicznej grupy wysokospecjalistycznych szpitali, posiadających możliwość oferowania w jednej lokalizacji wszystkich aspektów leczenia danej choroby, drastycznie zmniejszy poziom konkurencji pomiędzy świadczeniodawcami. Skutkować to może obniżeniem efektywności gospodarowania środkami publicznymi przeznaczonymi na finansowanie świadczeń. Rozwiązanie zaproponowane w projekcie może narazić pacjentów na istotne niedogodności związane z koniecznością leczenia w dużej odległości od miejsca zamieszkania, wydłużenie kolejek oraz wzrost śmiertelności wskutek wydłużenia czasu między rozpoznaniem choroby a leczeniem. Zdaniem konfederacji pracodawców prywatnych zaproponowana definicja dotknięta jest błędem logicznym. Użycie w definicji terminu ˝w szczególności˝ dopuszcza możliwość realizowania świadczeń z pominięciem niektórych etapów terapii. Naturalnie takie ujęcie jest niedopuszczalne jako godzące wprost w prawo pacjenta wyrażone w art. 6 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta, to jest prawo pacjenta do świadczeń zdrowotnych odpowiadających wymaganiom aktualnej wiedzy medycznej. Możliwość osiągnięcia kryterium kompleksowości, zdaniem podmiotów zgłaszających uwagi do projektu, powinna występować poprzez kompleksowość sieciową. Oferowanie zintegrowanego leczenia na mocy porozumień pomiędzy podmiotami może przyczynić się do ułatwienia leczenia pacjenta i znaczącej redukcji czasu pomiędzy rozpoznaniem choroby a jej leczeniem.

    Zaproponowana w projekcie definicja kryterium ciągłości stoi w sprzeczności z zasadą równości podmiotów gwarantowanych przez konstytucję i ustawę o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Część podmiotów biorących udział w konsultacjach społecznych wprost wskazuje na antykonkurencyjny charakter przedmiotowego rozwiązania i naruszenie zasady swobody podejmowania działalności gospodarczej. Kompleksowość i ciągłość powinna być rozumiana jako kompleksowość drogi leczenia pacjenta. Ta powinna być osiągnięta przez współpracę placówek, a nie monopolizację miejsca leczenia.

    Sposób, w jaki zaproponowano usprawnienie postępowania odwoławczego od rozstrzygnięć komisji konkursowej w postępowaniach o zawarcie umów o udzielanie świadczeń z zakresu opieki zdrowotnej, również wzbudza wiele kontrowersji. W projekcie w znowelizowanym art. 154 proponuje się prowadzenie postępowania administracyjnego na poziomie oddziałów wojewódzkich NFZ, zastępując możliwość złożenia odwołania od decyzji oddziałów wojewódzkich NFZ do prezesa NFZ z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy przez ten sam organ. Wprowadzenie do obrotu prawnego znowelizowanego przepisu spowoduje usunięcie kontroli instancyjnej pomiędzy oddziałami a Centralą NFZ. (Dzwonek)

    W proponowanym kształcie artykuł stanowi fikcję systemu odwoławczego i wprowadza niebezpieczną praktykę w ramach zasady dwuinstancyjności postępowania, uniemożliwiając skuteczne dochodzenie praw przez podmiot kwestionujący decyzję dyrektora oddziału wojewódzkiego NFZ. Ponowne rozpatrzenie sprawy przez ten sam podmiot stanowi de facto brak możliwości skutecznego odwołania, gdyż trudno przypuszczać, iż dyrektor oddziału wojewódzkiego NFZ, przyznając się do błędu, wyda odmienną decyzję w tej samej sprawie. W sytuacji gdy istnieją podmioty sprawujące bezpośredni nadzór nad działalnością dyrektorów oddziałów wojewódzkich NFZ, odwołania od przedmiotowych decyzji powinny być skierowane właśnie do tych podmiotów.

    Już kończę, panie marszałku.

    Dodatkowo naszą wątpliwość budzi wprowadzone vacatio legis w przypadku jednej propozycji określone na 12 miesięcy, a drugiej - na 6 miesięcy. Chciałbym powiedzieć, że to wskazuje ewidentnie na to, że rząd wie, iż nie zrealizuje swoich zobowiązań, i próbuje odsunąć w czasie skutki tych zobowiązań. Z kolei te argumenty i niepoważny sposób pracy nad bardzo ważną ustawą, który doprowadził do wprowadzenia bardzo istotnych zapisów w ustawie w sposób niezgodny z konstytucją bez poważnej debaty, na przykład w specjalnej podkomisji, zmusiły nas do podjęcia decyzji o niepopieraniu tej ustawy. Dziękuję.

    (Poseł Jarosław Katulski: Brzydko, panie pośle.)

    (Poseł Maciej Orzechowski: Przeciwko pacjentom.)