Poseł Teresa Hoppe:

    Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Chcę wygłosić oświadczenie poselskie dotyczące zasłużonego działacza kaszubsko-pomorskiego, redaktora Wojciecha Kiedrowskiego, zaangażowanego w solidarnościowy ruch wolnościowy.

    Wojciech Kiedrowski urodził się 22 listopada 1937 r. w Gdyni. Przeszedł do historii jako wybitny, niezwykle zasłużony dla rozwoju ruchu kaszubsko-pomorskiego działacz regionalny, redaktor i wydawca, ale także jako osoba aktywnie zaangażowana w przemiany społeczno-polityczne w latach 80. ubiegłego wieku w naszym kraju.

    Syn Haliny i Władysława, sędziego Sądu Rejonowego w Gdyni w latach międzywojennych, zamordowanego 11 listopada 1939 r. w Piaśnicy, absolwent Politechniki Gdańskiej, Wydziału Budownictwa Wodnego. Przez prawie 40 lat pracował w zawodzie inżynierskim, głównie w Gdańskim Przedsiębiorstwie Instalacji Sanitarnych, w którym pod koniec swojej kariery zawodowej pełnił funkcję dyrektora. Był m.in. współbudowniczym gdyńskich osiedli - Karwin, Dąbrowy i Dąbrówki, oraz osiedli gdańskich - Żabianki, Przymorza i Zaspy.

    Poza pracą zawodową Wojciech Kiedrowski był aktywnym działaczem społecznym. Przez wiele lat działał w Zrzeszeniu Kaszubsko-Pomorskim, był inicjatorem i realizatorem wielu działań regionalnych. Wniósł ogromny wkład w kształtowanie wizerunku jednego z najważniejszych i najstarszych pism regionalnych w Polsce - ˝Pomeranii˝ założonej w 1963 r. Pismo to dzięki Wojciechowi Kiedrowskiemu zostało przekształcone z nieregularnie wydawanego biuletynu w systematycznie ukazujący się miesięcznik społeczno-kulturalny poruszający szeroko pojętą tematykę Kaszub i Pomorza.

    Wojciech Kiedrowski przez 22 lata był społecznym redaktorem naczelnym ˝Pomeranii˝. Przeprowadził ją przez trudne lata stanu wojennego. W ówczesnym czasie redakcja tego miesięcznika stała się oazą dla dziennikarzy pozbawionych prawa wykonywania swego zawodu. Mimo zakazu władzy w zespole redakcyjnym znaleźli się wtedy Edmund Szczesiak, Zbigniew Gach i wielu innych. W stanie wojennym wydawanie ˝Pomeranii˝ zawieszono dwukrotnie, z jego nastaniem i w 1982 r., gdyż Zrzeszenie Kaszubsko-Pomorskie jako jedyne z nierozwiązanych stowarzyszeń na Pomorzu nie przystąpiło do Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego. Miesięcznik kierowany przez Kiedrowskiego stał się enklawą niezależności, przyciągał wielu wartościowych ludzi. W Trójmieście jedynie ˝Pomerania˝ i ˝Gwiazda Morza˝ zaznaczały ingerencje cenzury, a podczas wizyty Jana Pawła II w 1987 r. zamieściły własne relacje, gdy inne pisma wybrzeżowe ograniczały się do drukowania tekstów nadesłanych przez rządową agencję, Polską Agencję Prasową.

    W latach 1980-1985 Kiedrowski pełnił funkcję wiceprezesa Zarządu Głównego Zrzeszenia Kaszubsko-Pomorskiego. Przypadło to na czasy najpierw burzliwe - po Sierpniu ’80, a potem trudne - po wprowadzeniu stanu wojennego. Poprzez swoją niezłomną postawę miał znaczący wpływ na kształtowanie i zachowanie elit kaszubsko-pomorskich w tym trudnym czasie.

    Odegrał także znaczącą rolę w formowaniu młodzieży kaszubskiej. Współtworzył, i kierował nim, klub studentów Pomerania założony w 1962 r., któremu przez kilka lat przewodniczył, a szefowanie objął zaraz po pierwszym prezesie klubu, Lechu Bądkowskim - w późniejszych latach rzeczniku Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego, sygnatariuszu porozumień sierpniowych - którego był przyjacielem i najbliższym współpracownikiem.

    W wolnej już Polsce Wojciech Kiedrowski zajął się pracą wydawniczą. Założył kilka wydawnictw - Kara Remusa, Arkun oraz Oficyna Czec. Łącznie opublikował przeszło 200 pozycji o tematyce kaszubsko-pomorskiej, wydając dzieła m.in. prof. Gerarda Labudy, prof. Jerzego Tredera, Lecha Bądkowskiego, Anny Łajming i reportaże Edmunda Szczesiaka.

    Wojciech Kiedrowski zmarł 18 kwietnia 2011 r. w Kartuzach i tam został pochowany. 22 listopada 2012 r. minęła 75. rocznica jego urodzin. Tego dnia w Kartuzach odbyły się uroczystości rocznicowe, a tydzień później w Gdyni promowano książkę ˝W hołdzie wielkiemu Kaszubie. Wojciech Kiedrowski˝, którą upamiętniono postać kaszubskiego redaktora. Dziękuję za uwagę. (Oklaski)