Poseł Małgorzata Pępek:

    Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Kwestia budowy nowego szpitala powiatowego w Żywcu to sprawa pilna od kilku, a nawet kilkunastu lat.

    Obecna siedziba szpitala to zespół budynków, które czasy swojej świetności mają już dawno za sobą. W części są to obiekty wymagające gruntownych remontów, a w związku z obowiązującymi obecnie przepisami normującymi wymagania dla obiektów użyteczności publicznej w służbie zdrowia są jedynie warunkowo dopuszczone do użytkowania. Nie da się niestety wykonać koniecznej przebudowy w celu dostosowania do obowiązujących norm.

    Niezbędne więc było podjęcie decyzji o budowie nowego szpitala. Organu założycielskiego, jakim jest żywieckie starostwo powiatowe, nigdy nie będzie stać na samodzielne wybudowanie nowego obiektu. Wiele zabiegów ze strony władz starostwa powiatowego w ciągu ostatnich lat doprowadziło do pozyskania partnera gotowego do budowy nowego szpitala powiatowego. Zadanie opierające się na partnerstwie publiczno-prywatnym, biorąc pod uwagę inwestowanie w sferę obiektów ochrony zdrowia, jest pierwszym tego typu w Polsce.

    Po przeprowadzeniu wielu procedur i poniesieniu sporych nakładów po stronie zarówno starostwa, jak i partnera prywatnego udało się uzyskać pozwolenie na budowę nowego szpitala.

    Istotną barierą w finalizacji ostatniego etapu przygotowań, czyli w zamknięciu finansowania budowy szpitala, jest system kontraktowania świadczeń przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Narodowy Fundusz Zdrowia przyznaje kontrakty wyłącznie na okres maksymalnie 3 lat i nie ma pewności, czy partner prywatny będzie miał przyznany kontrakt przez cały okres trwania projektu. To po pierwsze. Po drugie, Narodowy Fundusz Zdrowia nie gwarantuje, iż pieniądze z jego budżetu będą szły za pacjentem, czyli nie gwarantuje redystrybucji funduszy z innych szpitali, które obecnie zajmują się pacjentami z Żywca ze względu na brak odpowiednich warunków do świadczenia opieki w samym Żywcu. Innymi słowy system kontraktowania Narodowego Funduszu Zdrowia nie wspiera długoterminowego finansowania w służbie zdrowia, a ponieważ takie projekty wymagają długiego czasu, aby inwestycja się zwróciła, stanowi to największe wyzwanie, przed którym stoją powiat oraz partner prywatny w drodze do zamknięcia finansowego inwestycji.

    Chociaż przytaczam przykład szpitala powiatowego w Żywcu, sprawa dotyczy wielu placówek, których organami założycielskimi są starostwa powiatowe. Mówimy o placówkach, które świadczą usługi medyczne w szerokim zakresie, także te mało opłacalne, dla przewlekle chorych, wymagające dużych nakładów, których w większości nie świadczą prywatne ośrodki. W sytuacji finansowej, w jakiej znajdują się takie szpitale oraz powiaty, praktycznie nie ma możliwości stosowania innych rozwiązań niż te, których prekursorem jest powiat żywiecki.

    Potrzebna jest więc dogłębna analiza systemu finansowania świadczeń zdrowotnych oferowanych przez szpitale, których założycielem są jednostki samorządu terytorialnego, tak aby można było z powodzeniem realizować podobne jak w Żywcu inwestycje. Inaczej formuła partnerstwa publiczno-prywatnego w sferze ochrony zdrowia nie ma szans na istnienie.

    Placówki publiczne w formie szpitali mają szeroki zakres usług podstawowych, których nie dotyczą prawa wolnego rynku. Zdaniem oceniających sytuację związaną z nowym szpitalem w Żywcu i barierami jego powstania gwarancja długoletnich kontraktów na tego typu usługi otworzy drogę do realizacji inwestycji w ramach partnerstwa publiczno-prywatnego w szerszym zakresie. Pozwoli to na stworzenie placówek, które będą funkcjonować przez długi czas, świadcząc usługi w warunkach na miarę XXI wieku. (Dzwonek) Bez systemowych, ustawowych rozwiązań w zakresie zapewnienia finansowania w dłuższym okresie losy podobnych zamierzeń są niestety przesądzone. Dziękuję.