4 punkt porządku dziennego:

Sprawozdanie Komisji Polityki Społecznej i Rodziny oraz Komisji Spraw Zagranicznych o rządowym projekcie ustawy o ratyfikacji Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych, sporządzonej w Nowym Jorku dnia 13 grudnia 2006 r. (druki nr 408 i 422).

Poseł Piotr Walkowski:

    Panie Marszałku! Koleżanki i Koledzy Posłowie! Panie Ministrze! W imieniu klubu Polskiego Stronnictwa Ludowego pragnę przedstawić nasze stanowisko.

    Można by powiedzieć, że jesteśmy za i to obiema rękami. Myślę jednak, że należy się kilka słów do tego stwierdzenia, że jesteśmy za.

    Szanowni Państwo! Jest to pewnego rodzaju podsumowanie etapu dostosowywania naszego prawa, poziomu wiedzy, poziomu akceptacji w naszym społeczeństwie. Tak jak powiedział poseł sprawozdawca wspólnych komisji, kolega Sławek Piechota, minęło 5,5 roku, bo rzeczywiście dzisiaj jest 13 czerwca, a więc minęło 5,5 roku od momentu stworzenia konwencji Organizacji Narodów Zjednoczonych. Wymagało to pewnego rodzaju przystosowania naszego prawa do tych elementów, żebyśmy byli na tym etapie, kiedy możemy przyjąć tę konwencję. To jest praktycznie 5 lat pracy.

    Chciałbym z tego miejsca powiedzieć, że przez ostatnie 3 lata miałem przyjemność współpracować z ekipą ludzi, którzy w swoim dążeniu do celu potrafili w niektórych momentach nawet wymusić na przedstawicielach naszego rządu pewne zmiany w prawie, które doprowadziły nas do tego miejsca. Chciałbym w pierwszej kolejności podziękować panu pełnomocnikowi (Oklaski), który praktycznie od 5 lat sprzyja naszym działaniom, pokazując rozwiązania. Chciałbym podziękować Sławkowi Piechocie (Oklaski), którego wymieniłem, przewodniczącemu komisji, który stara się, jak może. I Markowi Plurze, który gdzieś mi zginął, od wczoraj nowemu przewodniczącemu stałej podkomisji do spraw osób niepełnosprawnych. (Oklaski) Szanowni państwo, to dzięki waszym staraniom miałem dzisiaj przyjemność słuchać wypowiedzi moich kolegów, zarówno Marka, jak i Sławka, którzy mogli tutaj z tej trybuny mówić do państwa, przedstawiać stanowisko komisji, stanowisko klubowe. Kiedy przyszedłem 3 lata temu, to było praktycznie niemożliwe. Te możliwości dał ten mały remont, zwężenie kilku ław, zastosowanie małej ambony. Wczoraj przed posiedzeniem podkomisji poruszałem się, przemieszczałem się właściwie razem z posłem Markiem Plurą, który pokazywał mi pierwsze miejsce, gdzie były likwidowane bariery, ten przejazd między Kancelarią Prezydenta a biurem przepustek, gdzie praktycznie pierwsze wymagania, które były, to było obcięcie, skrócenie tego ramienia, które uniemożliwiało wjazd, a dawało to możliwości przejazdu wózkiem.

    Szanowni Państwo! Można by tutaj po kolei wymieniać te działania, które zostały podjęte, ale zdajemy sobie sprawę, że to jest pokonanie pewnego etapu. Przyjęcie tego przez nasz parlament czy umożliwienie ratyfikowania przez prezydenta daje nam szersze możliwości i dodatkowy instrument dla środowisk osób niepełnosprawnych, dla osób zajmujących się tymi sprawami. Jest to potężny instrument do dalszego działania w kwestiach, które są niezbędne, abyśmy doprowadzali jak najbardziej do tego równouprawnienia.

    Powiedziałbym tak, musimy skupić się na 3 działaniach. Przede wszystkim edukacji, i to nie tylko środowisk osób niepełnosprawnych, ale ogólnej edukacji społeczeństwa. Edukacja pozwoli nam na zwiększenie tolerancji przez ogół społeczeństwa w stosunku do niepełnosprawności, a ta tolerancja pozwoli nam na integrację osób niepełnosprawnych ze środowiskiem, z całym społeczeństwem. (Dzwonek) Z tego też powodu uważam, że ta wyznaczona droga, przez edukację, tolerancję i integrację, będzie przyświecała w dalszym ciągu pracom naszego parlamentu nad doskonaleniem prawa, a równocześnie ułatwianiem życia osób niepełnosprawnych w naszym społeczeństwie. Dziękuję bardzo. (Oklaski)