9 punkt porządku dziennego:

Sprawozdanie Komisji Infrastruktury o poselskim projekcie ustawy o zmianie ustawy o drogach publicznych oraz ustawy o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym (druki nr 2184 i 2597).

Poseł Jerzy Szmit:

    Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Mam zaszczyt przedstawić stanowisko klubu Prawo i Sprawiedliwość w sprawie zmian ustawy o drogach publicznych, ustawy o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym oraz ustawy o transporcie drogowym (druki nr 2184 i 2597).

    Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Transport drogowy w Polsce wytwarza 10% produktu krajowego brutto. Zatrudnia milion osób. O jego sile stanowią przede wszystkim nasze mikro-, małe i średnie przedsiębiorstwa. Z wypracowanych przez te firmy dochodów żyją miliony Polaków. Są oni płatnikami podatków, zasilają budżet może oddzielnie wąskimi strumieniami, ale w sumie szeroką, wydajną rzeką wpływów. Warto też pamiętać, że potęga tego sektora powstała w wyniku nie rządowych programów wsparcia, protekcji, ale zaradności, a przede wszystkim ogromnej pracowitości polskich przedsiębiorców i polskich pracowników. Muszą oni codziennie sprostać nie tylko konkurencji z Zachodu tworzonej przez wielkie spedycyjne firmy dysponujące ogromnymi kapitałami, ale też konkurencji ze Wschodu, który wykorzystuje swoją przewagę w wyniku niskich cen pracy, cen paliwa, tego, że nie musi zapewniać określonych warunków pracy swoim pracownikom.

    W tej sytuacji rząd powinien wszelkie regulacje dotyczące zmian w warunkach funkcjonowania tej tak ważnej gałęzi polskiej gospodarki wprowadzać po głębokim namyśle, starannie ważąc wszelkie konsekwencje nowych rozwiązań. Niestety w przypadku wprowadzenia elektronicznego systemu opłat postąpiono dokładnie przeciwnie. System ruszył prawie dokładnie 3 lata temu, 1 lipca 2011 r. Wśród transportowców zapanował strach. Oto według iście sowieckiej logiki odpowiedzialność za wnoszenie opłat ponosi kierowca, również wtedy kiedy nie jest przedsiębiorcą, ale tylko pracownikiem, który nie musi przecież znać stanu konta swego szefa. Jako wiodącą przyjęto zasadę wpłacania zaliczek za przejazd, które spoczywają na nieoprocentowanych kontach. Za drobne uchylenie wyznaczono drapieżne kary, kary na wysokim poziomie. Wielokrotnie naliczano kary za niedopełnienie tego samego obowiązku. Na dodatek wprowadzono zasadę natychmiastowej wykonalności, która dopełniła całości systemu, można powiedzieć jasno, drogowego terroru. Na skutki nie trzeba było długo czekać. Jeden z kierowców, gdy otrzymał wezwanie do zapłaty na kwotę 120 tys. zł, popełnił samobójstwo. Istnieje tysiące przypadków, gdy zdesperowani ludzi ze ściśniętym sercem czekali na komorników, bo nie mieli żadnych możliwości spłacenia absurdalnie wysokich zobowiązań.

    Kto wynagrodzi wszystkie krzywdy, jakie wyrządziła ustawa obowiązująca od 2011 r.? Kto zwróci życie temu przedsiębiorcy? Kto zwróci zdrowie? Kto wreszcie zwróci pieniądze za drakońskie kary? Kto przywróci zaufanie do państwa? Gdzie podziały się obietnice 3×15, czyli obniżenie stawek podatkowych do 15 pkt proc. podatku VAT, PIT i CIT? Dobrze, że ustawa, nad którą dzisiaj debatujemy, wreszcie zostanie przyjęta, ale nie rozwiąże ona wszelkich problemów, nie poprawi złej logiki, która legła u zarania zmian, które zostały wprowadzone w 2011 r.

    Proponujemy jeszcze poprawki do tej ustawy, mianowicie by znieść opłaty za przejazd autobusów, które w przewozach regularnych przewożą ludzi na odległość 150 km, proponujemy też, by znieść opłaty, gdy chodzi o autobusy dowożące dzieci do szkoły oraz w sytuacji, gdy kierowcy korzystają z drogi szybkiego ruchu czy z autostrady, jeżeli są one w ciągach obwodnic wielkich miast. Wydaje się, że te poprawki, chociaż w niewielkim stopniu, złagodzą rygory drakońskiej ustawy i przejdzie ona do historii jako niechlubny wynik prac koalicji PO-PSL, z którą niestety musimy dzisiaj, po blisko trzech latach się uporać. Dziękuję bardzo.