Poseł Michał Tomasz Pacholski:

    Bardzo dziękuję.

    Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Chciałbym dzisiaj zwrócić państwa uwagę na bardzo trudną sytuację życiową osób głuchych. Podczas licznych kontaktów z ich środowiskiem przekonałem się, że pomimo swej niepełnosprawności osoby głuche chcą żyć aktywnie, pracować, rozwijać się i szkolić. Dane statystyczne informują, że w Polsce jest niemal 850 tys. ludzi z różnego rodzaju wadami słuchu. Oznacza to, że wady te występują średnio u 7 na każdy tysiąc osób w populacji w wieku 15-70 lat i powyżej. Jest to więc ogromna rzesza ludzi, o których, niestety, zapomniało nasze państwo. Na co dzień zmuszani są oni do ciągłego pokonywania przeszkód, z którymi mają nieustannie do czynienia. Nie posiadają odpowiedniego zabezpieczenia finansowego, ich renty chorobowe są bardzo niskie, podobnie dodatek pielęgnacyjny czy renty socjalne, których zresztą często są pozbawiani bez przyczyny.

    Te osoby boli także niesprawiedliwe wydawanie orzeczeń o niepełnosprawności, na przykład na okres dwóch lat, jakby była jakakolwiek nadzieja, że osoba głucha od urodzenia odzyska w tym czasie słuch i jej niepełnosprawność zniknie. Pomimo chęci podjęcia zatrudnienia możliwość jego uzyskania jest dla osób głuchych bardzo ograniczona. Ze względu na braki w wykształceniu, a przede wszystkim swoją niepełnosprawność, stanowiskiem pracy, na którym mogą być zatrudnieni, jest najczęściej stanowisko sprzątaczki, szwaczki czy pracownika niewykwalifikowanego. Ogromnym problemem jest także brak tłumaczeń szkoleń bhp przeprowadzanych w zakładach pracy czy obowiązujących w nich regulaminów, co jest równoznaczne z brakiem zapoznania się przez pracownika z regulaminem czy zasadami bezpiecznej pracy.

    Ze strony państwa nie jest oferowana żadna pomoc sprzyjająca aktywizacji osób niesłyszących na rynku pracy, na przykład poprzez dofinansowanie do zakupu podstawowych urządzeń umożliwiających prawidłową komunikację, jak telefony komórkowe, laptopy czy inny sprzęt komputerowy. System kształcenia osób głuchych również pozostawia wiele do życzenia. Przede wszystkim zatrudnieni w szkołach nauczyciele nie posługują się polskim językiem migowym, PJM, stosując SJM, czyli system językowo-migowy, który jest niezrozumiały dla dzieci, co sprawia, że niewiele wynoszą z lekcji. Sprawa zapewnienia dostępu do tłumaczeń języka migowego jest odrębnym problemem. Szczególnie uciążliwy jest brak dostępności tłumacza posługującego się polskim językiem migowym, PJM, a nie systemem językowo-migowym, SJM, który jest niezrozumiały dla większości osób niesłyszących.

    Ponadto nawet tutaj, w Sejmie, zdarza się, że podczas konferencji prasowych czy innych wystąpień publicznych tłumacz języka migowego znajduje się gdzieś z boku, w miejscu niewidocznym dla osób zainteresowanych, zamiast bezpośrednio obok osoby przemawiającej. Osoby głuche skarżą się również, że często czują się osobami drugiej kategorii. Spotykają się z wrogim nastawieniem i brakiem szacunku ze strony osób słyszących, szczególnie w urzędach, ZUS czy w pracy. Niestety, występują także problemy w kontaktach z lekarzami i w szpitalach, gdzie często lekarze czy pozostały personel medyczny nie mogą zrozumieć osoby niesłyszącej, co jest oczywiście powodem wielu nieporozumień.

    Mówię dzisiaj o tym z tej mównicy, bowiem uważam, że nadszedł już czas, abyśmy wszyscy zastanowili się nad tym, w jaki sposób możemy pomóc takim osobom. Ci wspaniali, wartościowi ludzie nie oczekują od nas litości, bowiem doskonale potrafią sobie radzić, a ich niepełnosprawność nie czyni ich innymi od osób słyszących. Potrzebują od nas tak niewiele, jedynie kilku usprawnień, które pozwolą, że ich codzienne życie stanie się łatwiejsze. Podjąłem już interwencję w tej sprawie m.in. u władz miasta Łodzi, ministrów pracy i polityki społecznej, edukacji i zdrowia. Wierzę, że przyniosą one oczekiwane efekty i zachęcam państwa do podjęcia podobnych działań. Najważniejsze jest jednak to, abyśmy zmienili swoje nastawienie, abyśmy wszyscy zaczęli zauważać osoby, którym tak trudno przemówić i do nas dotrzeć. Mam nadzieję, że to wystąpienie się do tego przyczyni. Dziękuję bardzo. (Oklaski)