4 punkt porządku dziennego:

Sprawozdanie Komisji Sprawiedliwości i Praw Człowieka o rządowym projekcie ustawy o zmianie ustawy o prokuraturze, ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz ustawy o Sądzie Najwyższym (druki nr 1502 i 2032).

Poseł Łukasz Zbonikowski:

    Dziękuję.

    Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Pragnę w imieniu Klubu Parlamentarnego Prawo i Sprawiedliwość odnieść się do projektu z druku nr 1502 dotyczącego nowelizacji, zmiany ustawy o prokuraturze, ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz ustawy o Sądzie Najwyższym.

    Projektodawcy w uzasadnieniu podają, że zasadniczym celem projektowanej ustawy jest obniżenie wynagrodzenia dla kolejnej grupy zawodowej w Polsce, czyli prokuratorów i sędziów wszystkich szczebli i rodzajów, w okresie nieobecności spowodowanej chorobą. Ustawa zakłada trzy podstawowe cele. Przede wszystkim wprowadza zasadę, że wynagrodzenie przysługujące sędziom i prokuratorom przebywającym na zwolnieniu lekarskim ulega obniżeniu o 20% na czas przebywania na zwolnieniu lekarskim, określa okoliczności, w których nie będzie następowało zmniejszenie wynagrodzenia w związku z przebywaniem na zwolnieniu lekarskim i pozostanie wynagrodzenie w wysokości 100%, oraz procedurę dokumentowania tej nieobecności.

    Wydaje się, po analizie zarówno projektu, jak i uzasadnienia, że głównym argumentem jest potrzeba wprowadzenia analogii do innych rodzajów zawodów czy służb, chodzi choćby o ustawę procedowaną dzisiaj w poprzednim punkcie. Wiemy dobrze, że zarówno w prawie, jak i w życiu podejmowanie decyzji i funkcjonowanie tylko na podstawie analogii nie jest najrozsądniejszą regułą i kierunkiem. Wydaje się, że akurat jeżeli chodzi o tę specyficzną grupę wymiaru sprawiedliwości w Polsce, tworzącą przecież odrębną konstytucyjną władzę sądowniczą, mającą ogromną specyfikę i misję do wykonania, to musi ona mieć właściwe i komfortowe warunki do prawidłowego osądu, który przecież wpływa na życie i losy obywateli. Nie trzeba tutaj tak kategorycznie wprowadzać analogii, tylko należy wprowadzać rzeczywiście odpowiednie, gwarantowane przez państwo zasady. Chodzi o to, żeby nie było motywacji do chorowania, tym bardziej że jest to grupa niezbyt liczna. Cała grupa sędziów wszystkich szczebli i rodzajów, łącznie z prokuratorami, to niecałe 17 tys. osób w skali kraju. Daje to oszczędności po wprowadzeniu tej ustawy w wysokości ok. 14 mln zł. Nie są to pieniądze, które mogą jakoś istotnie ratować budżet państwa, a myślę, że w bardzo istotny sposób uderzy to po kieszeni naszych sędziów i prokuratorów, którzy mają, jak wspomniałem, wyjątkowe miejsce zarówno konstytucyjnie, jak i jeśli chodzi o codzienne wykonywanie obowiązków względem innych obywateli, to, jak ich nastrój, zdrowie, decyzja wpłyną na losy innych obywateli. Wydaje się, niestety, wbrew temu, co napisano w uzasadnieniu, co można było sobie wpisać do uzasadnienia tego projektu, że tak naprawdę chodziło tu tylko i wyłącznie o dramatyczne szukanie oszczędności, choć są one niewielkie. Wydaje się też, że wprowadza się stosowanie bodźców negatywnych dla sędziów, chodzi o demotywowanie czy strach przed pójściem na zwolnienie chorobowe i zastosowaniem właściwej kuracji. Może też chodzić tu o wpływanie na grupę prokuratorów i sędziów poprzez tworzenie takich ustaw. Jest to niebezpieczne.

    Te zastrzeżenia dają do myślenia, tym bardziej że nawet jeżeli rozpatrujemy kwestię oszczędności, czytamy w uzasadnieniu, że mają być one przekazane na nagrody czy jakieś inne premie motywacyjne, to, niestety, mamy tu problem, bo poza uzasadnieniem nie ma odzwierciedlenia tego mechanizmu w żadnym ustępie projektowanej ustawy. Ponadto sędziowie zaznaczali, że jest problem prawny dotyczący przekazywania przez prezesów sądów z Funduszu Pracy zaoszczędzonych pieniędzy w tym celu w sposób uznaniowy, arbitralny. (Dzwonek)

    W związku z powyższym, Wysoki Sejmie, Klub Parlamentarny Prawo i Sprawiedliwość, zważywszy na te wszystkie zastrzeżenia, uwagi, swoje stanowisko wyrazi podczas głosowania. Dziękuję. (Oklaski)