Poseł Henryk Siedlaczek:

    Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Trudno dziś nie odnieść się pozytywnie do wszelkich form aktywizacji osób w sile wieku, które dobrowolnie pragną wykorzystać swój potencjał wiedzy, umiejętności i doświadczenia życiowego dla rozwoju gospodarczego i społecznego kraju. Po latach wychowywania dzieci, współuczestnictwie w wychowaniu wnuków, niekiedy utracie osób bliskich zazwyczaj przychodzi czas, aby zadbać także o samego siebie. W takiej sytuacji nowa pasja pozwala ponownie otworzyć się na świat i samemu kreować otaczającą rzeczywistość podczas brania aktywnego udziału w spotkaniach coraz bardziej rozwijających się placówek, jakimi są niewątpliwie uniwersytety trzeciego wieku. Stwarzają one możliwość nie tylko pogłębiania wiedzy, ale też pobudzają do aktywizacji społecznej w interesie jednostki i ogółu, ułatwiają nawiązywanie przyjaźni, zapewniają możliwość dbania o kondycję fizyczną i psychiczną.

    Tradycja funkcjonowania uniwersytetów trzeciego wieku sięga korzeniami lat 70. ubiegłego wieku i ma swoich zwolenników na całym świecie. W Polsce pierwszy uniwersytet trzeciego wieku powstał w wyniku współpracy i kontaktów naukowych prof. Haliny Szwarc z prof. Pierre’em Vellasem, którzy wspólnie utworzyli uniwersytet trzeciego wieku w Warszawie pod nazwą Studium III Wieku. 12 listopada 1975 r. zainaugurowano pierwszy rok akademicki uniwersytetu trzeciego wieku. Polska była trzecim krajem na świecie, za Francją i Belgią, w którym rozwinął się ten ruch. Obecnie w Polsce działa kilkadziesiąt tego rodzaju ośrodków, które z powodzeniem skupiają wokół siebie tysiące chętnych osób, dla których ważny jest indywidualny rozwój przez edukację mimo osiągniętego wieku.

    Jakkolwiek jednym z zasadniczych celów działalności uniwersytetów trzeciego wieku jest dążenie do utrzymania indywidualnego dobrostanu psychofizycznego seniora i osiągnięcie należytej i godnej pozycji człowieka starszego w społeczeństwie, to drogą do realizacji tych zadań jest edukacja, która może spełniać ważne funkcje, w tym m.in.: ćwiczyć umysł dla podtrzymania ogólnej sprawności organizmu, integrować ze sobą środowisko osób starszych, jak również z innymi pokoleniami, przeciwdziałać osamotnieniu, przekazywać, upowszechniać i aktualizować wiedzę, zapobiegać marginalizacji i wykluczaniu ludzi starszych.

    Ponadto powszechnie wiadomo, iż uniwersytety trzeciego wieku stanowią obecnie największą bazę upowszechniającą inicjatywy edukacyjne w najszerszym tego słowa znaczeniu, aktywizując tym samym intelektualnie, psychicznie, społecznie i fizycznie osoby starsze. Ponadto wspólne spotkania znacznie ułatwiają kontakty z instytucjami takimi jak służba zdrowia, ośrodki kultury, ośrodki rehabilitacyjne i inne.

    Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Jestem przekonany, że działalność uniwersytetów trzeciego wieku w Polsce, ze względu na znaczący wkład w edukacyjny i szeroko pojęty rozwój więzi społecznych osób starszych, jest dla nas wszystkich ważną sprawą, zasługującą na najszersze ustawiczne wspieranie. Nie jest bowiem tajemnicą fakt, iż rzesza uczestników zajęć na uniwersytetach trzeciego wieku co roku się zwiększa. Wskazuje to nie tylko na rozwój świadomości wśród zainteresowanych, ale także na potrzebę zacieśniania relacji międzyludzkich. Dlatego oświadczam, że dalsze funkcjonowanie takich środków dydaktycznych, jakimi są uniwersytety trzeciego wieku, zasługuje na ich wspieranie i propagowanie idei tego rodzaju działalności w najszerszym tego słowa znaczeniu. Dziękuję bardzo. (Oklaski)