14 punkt porządku dziennego:

Sprawozdanie Komisji Kultury i Środków Przekazu o rządowym projekcie ustawy o zmianie ustawy o radiofonii i telewizji (druki nr 693 i 728).

Poseł Krystyna Ozga:

    Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Mam zaszczyt zaprezentować stanowisko Klubu Parlamentarnego Polskiego Stronnictwa Ludowego w przedmiocie rządowego przedłożenia w odniesieniu do projektu ustawy o zmianie ustawy o radiofonii i telewizji. Projekt ma na celu implementację dyrektywy 2007/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 grudnia 2011 r. w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych w zakresie dotyczącym audiowizualnych usług medialnych na żądanie.

    Większość przepisów tzw. dyrektywy audiowizualnej dotyczących tradycyjnego nadawania linearnego została już implementowana do krajowego porządku prawnego ustawą z dnia 25 marca 2011 r., także o zmianie ustawy o radiofonii i telewizji. Obecny projekt bowiem kontynuuje owo podejście, a jego zasadą ma być włączenie regulacji audiowizualnych usług medialnych na żądanie do ogólnej regulacji działalności, co polegać będzie na dostarczaniu audycji radiowych i telewizyjnych, która, najogólniej rzecz ujmując, zawarta jest w przepisach projektu ustawy.

    Projektowana nowelizacja oparta została na koncepcji wdrożenia postanowień dyrektywy w możliwie wąskim zakresie i w sposób nienakładający na podmioty krajowe zbędnych obciążeń administracyjnych. Dlatego przepisy projektowanej nowelizacji ustawy umożliwić mają swobodne podejmowanie i prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie dostarczania audiowizualnych usług medialnych na żądanie bez konieczności dopełniania dodatkowych formalności. Nad spełnieniem tych wymogów czuwać będzie przewodniczący Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji, który otrzyma stosowne uprawnienia do wydawania decyzji administracyjnych w określonych przypadkach. Pragnę również zwrócić uwagę, iż niezwykle istotnym przepisem jest definicja audiowizualnych usług medialnych na żądanie, która została sformułowana w taki sposób, aby nie zostały nią objęte takie czynności, jak incydentalne udostępnianie np. materiałów filmowych o charakterze promocyjnym czy też materiałów instruktażowych. Rozsądne wydaje się stworzenie kodeksu dobrych praktyk, przy założeniu iż byłyby one co do zasady przestrzegane. Wówczas Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji w wielu przypadkach zwolniona byłaby z konieczności podejmowania interwencji.

    Na podkreślenie zasługuje także fakt, iż projekt przewiduje modyfikację istniejących już definicji pojęć ustawowych, zasadniczo polegającą na rozszerzeniu ich zakresu przedmiotowego na audiowizualne usługi medialne na żądanie właśnie poprzez dodanie bezpośredniego odniesienia do tych usług w samej treści definicji. Zmiany w pkt 12 mają charakter współregulacyjny, co ma podkreślać aktywną rolę Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji, jaką ta powinna odgrywać, wypełniając ściśle dyspozycje art. 3a ust. 2. Zatem proponowane zmiany w naszym odczuciu dobrze wpisują się w ogólną koncepcję zmian ustawowych, szczególnie zaś w perspektywie postępującej konwergencji mediów. Wyposażają one Krajową Radę Radiofonii i Telewizji w szereg uprawnień, dzięki którym zostanie zapewnione skuteczne egzekwowanie obowiązków wynikających wprost z ustawy. Zasada nieingerencji organów państwa w treści przekazywane przez dostawców usług medialnych uzyskuje pełne potwierdzenie także na gruncie audiowizualnych usług medialnych na żądanie. Istotą przedłożenia jest wyraz idei wspierania samoregulacji i współregulacji, o czym wprost traktuje art. 7 dyrektywy.

    Aby umożliwić Krajowej Radzie Radiofonii i Telewizji efektywne sprawowanie funkcji kontrolnej, a także prawidłowe wykonanie obowiązków sprawozdawczych nałożonych przez art. 13 ust. 2 dyrektywy audiowizualnej, wprowadzony zostaje obowiązek składania corocznych sprawozdań przez podmioty dostarczające usługi medialne na żądanie. Integralną część projektu stanowi załącznik nr 2. Na szczególną uwagę zasługuje fakt, iż dostawca audiowizualnej usługi medialnej na żądanie ma obowiązek kwalifikowania audycji lub innych przekazów stosownie do grup wiekowych, szczególnie z uwzględnieniem drugiej kategorii. Taki bowiem zapis winien zagwarantować ostrzeżenie o niedopuszczalności emisji danych treści niestosownych dla danej grupy wiekowej.

    Panie Marszałku! Pani Minister! Panie i Panowie Posłowie! Reasumując, chcę stwierdzić, że klub Polskiego Stronnictwa Ludowego wyraża aprobatę dla treści z przedłożenia rządowego zawartego w druku nr 693. Dziękuję za uwagę.