Poseł Wincenty Elsner:

    Panie Marszałku! Wysoka Izbo! To oświadczenie miało się ukazać wczoraj, 8 listopada. Ale ustawy ministra Gowina kompletnie zderegulowały sejmowy dzień i pora na oświadczenia wypadła gdzieś w środku nocy.

    Skończyły się 3 sejmowe dni. To również dni szczególne. Wczoraj, 8 listopada, minął rok od czasu, gdy pierwszy raz zasiedliśmy w tych ławach. My, posłowie Ruchu Palikota, i ja, poseł Wincenty Elsner. Ślubuję, kropka - w zdecydowanej większości tak kończyliśmy nasze ślubowanie, bo przyszliśmy tutaj, by budować nowoczesne państwo, świeckie państwo, wolne od wpływów tej lub innej religii. I choć dzisiaj krzyż na tej sali nadal symbolizuje istotny wpływ Kościoła katolickiego na naszą polityczną rzeczywistość, wiemy, że mamy rację, że Polska będzie świeckim państwem.

    Pozwolę sobie w tym szczególnym czasie na osobistą refleksję. Moja pierwsza przygoda z polityką to rok 1980, jakże inna Polska. Z tej mównicy przemawiał wówczas poseł Edward Gierek. W wyborach 23 marca 1980 r. zdobył 99,97% głosów. Takie czasy. Moją trybuną była wtedy ulica, były zakłady pracy. Naszą partią związek NSZZ ˝Solidarność˝. Nie ten dzisiejszy, z tamtego pozostała tylko nazwa, tylko szyld. O co walczyliśmy? O wolną i nowoczesną Polskę lat 80. Potem był mrok stanu wojennego. Dla mnie rozpoczęła się długa polityczna przerwa, bardzo długa. Przez prawie 30 lat prowadziłem prywatną firmę. Od polityki oddzielała mnie szklana szyba telewizora. Po wyborach w 1985 r. na tej sali pojawił się poseł Wojciech Jaruzelski. Jak mantrę powtarzał teorię mniejszego zła. Stąd w tych czasach było tyle emigracji, tych zewnętrznych i tych wewnętrznych. I przyszedł przełom, wybory w 1989 r. Pamiętam Tadeusza Mazowieckiego przemawiającego z tej mównicy 12 września, pamiętam przerwę, gdy emocje i wzruszenie nie pozwoliły mu przez długą chwilę kontynuować pierwszego exposé III Rzeczypospolitej. I już czasy współczesne. Zabetonowana scena polityczna, zmyślna Ordynacja wyborcza, blokująca dostęp do sejmowej sali wszystkim nowym, a obecnych promująca milionami z kieszeni podatników.

    Jeszcze latem 2011 r. żaden z wielkich znawców polityki nie dawał nam żadnych szans, 0% poparcia ogłaszały renomowane sondażownie. Potem był 8 listopada, 1. posiedzenie Sejmu rok temu. Jak było? Jak jest? Różnie. Bardzo szybko zrozumieliśmy, że nie liczą się racje, że liczy się siła i zgniła koalicja, że debatę zastępuje dyscyplina partyjna rządzących. Ale dzisiaj, w pierwszą rocznicę, nie chcę kontynuować tego tematu. Z dziś rządzącymi policzymy się w następnych wyborach, a tym, którzy w to nie wierzą, przypomnę lato 2011 r. i zero poparcia. Wiem, że teraz nie mogę o rządzących powiedzieć ˝oni˝, jak kiedyś, bo teraz ˝oni˝ to my. Tak nas widzi społeczeństwo. Niezależnie od naszych realnych możliwości wszyscy posłowie są dla społeczeństwa w jakimś stopniu rządzącymi. Dlatego podczas każdego wystąpienia z tej trybuny mam świadomość odpowiedzialności i wagi każdego z tych wystąpień, nawet jako poseł opozycji, a byłem obecny na tej mównicy już ponad 80 razy.

    Nasze pierwsze poselskie urodziny. Chciałbym podziękować wszystkim. Przede wszystkim wyborcom. 1 439 490 osobom, których w zdecydowanej większości nie znamy z imienia i nazwiska, ale którzy nam zaufali i którzy rozliczą nas za trzy lata. Wszystkim tym, którzy razem z nami latem 2011 r. zrobili tak dużo. I komu? Januszowi Palikotowi, w skrócie JPIII. Tak, jemu przede wszystkim. Chciałbym przy okazji podziękować wszystkim tym, dzięki którym ta nasza roczna praca była tutaj możliwa: paniom marszałkiniom i panom marszałkom, którzy są z nami na tej sali w dzień i w nocy, jak wczoraj, państwu dbającym o to, by obrady przebiegały sprawnie i byśmy wiedzieli, kiedy pojawić się na tej mównicy, paniom słuchającym naszych wystąpień i tego wszystkiego, co dzieje się na tej sali, i niewahającym się odnotować wulgarnej wypowiedzi szanownej pani profesor, tym wszystkim, którzy po skończonej sesji pozostają i pracują dalej, by z naszych wystąpień pojawiły się stenogramy, Straży Marszałkowskiej, panom kamerzystom, którzy filmują kamerami, choć nie zawsze filmują to, co byśmy chcieli ujrzeć najpewniej, i wszystkim innym, którzy nie pojawiają się na tej sali, a gdzieś w tych gmachach pracują dla nas, również teraz. Jest taki szkolny zwyczaj urodzinowy, że solenizant częstuje w swoje święto słodyczami. Czując się takim solenizantem, rocznym posłem, chciałbym na moment przenieść ten zwyczaj na tę salę.

    (Poseł Wincenty Elsner częstuje wicemarszałka Marka Kuchcińskiego i osoby na sali czekoladkami)

Poseł Wincenty Elsner:

    Tak, skończyłem.