13 punkt porządku dziennego:

Poseł Krzysztof Sońta:

    Dziękuję.

    Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Czas jest ograniczony. Chciałbym zwrócić uwagę na kilka praktycznych problemów związanych z dostępem osób niepełnosprawnych do edukacji, absolwentów placówek edukacyjnych do warsztatów terapii zajęciowej i dalej - odnośnie do jakiejś drogi zawodowej po warsztatach.

    Otóż jeden z problemów, który mi się nasuwa, praktyczny, to diagnoza, badania autyzmu. Poza dużymi miastami bardzo długo się na to czeka. Problem wymaga rozwiązania, a wynika on z określonych braków. Po pierwsze, nie ma psychiatrów, jest bardzo mało psychiatrów w Polsce, jest bardzo mało tych specjalizacji. Po drugie, nie ma poradni psychologiczno-pedagogicznych specjalizujących się właśnie w problemach dzieci autystycznych. Natomiast są placówki, które prowadzą edukację dzieci autystycznych, i na bazie tych placówek można by ten problem rozwiązać, tworząc poradnie psychologiczno-pedagogiczne dla dzieci autystycznych.

    Drugi problem to jest problem dowozu uczniów niepełnosprawnych z okolicznych gmin do miast powiatowych, zwykle tam, gdzie są publiczne szkoły dla dzieci niepełnosprawnych. Gminy bardzo często uchylają się od tego dowozu - nie mówię o wszystkich gminach - i mówią rodzicowi, który często jest niedoinformowany, że takiego dowozu nie zapewnią. Rodzic nie dochodzi i uczeń jest skazany na naukę w szkole powszechnej, tam, gdzie wójt czy konkretna gmina są zainteresowani dochodem z subwencji na tego ucznia, bo wiadomo, że jest on wielokrotnie większy niż na ucznia w szkole masowej. To wymaga rozwiązania i wymaga też kontroli, monitoringu.

    Trzecia sprawa to są szkolenia dla dzieci niepełnosprawnych i dla nauczycieli uczących w szkołach dla niepełnosprawnych, głównie z komunikacji, bo wiemy, że bardzo często problem dzieci niepełnosprawnych dotyczy komunikowania się i wykształcenia tego modelu komunikowania, który jest dzisiaj na świecie bardzo rozwinięty. (Dzwonek) Rozwinięta jest komunikacja, ale szkolenia są na licencjach głównie amerykańskich, tak jak system piramid czy inne alternatywne metody komunikacji. System szkolenia placówek edukacyjnych nie zapewnia tego rozwoju.

    Ostatnia sprawa to są warsztaty terapii zajęciowej, bariera dostępności warsztatów.

    (Głosy z sali: Czas, czas.)

    (Poseł Dorota Niedziela: Nie zadamy pytania.)

    Już kończę.

    Jest wiele barier dostępności...

    Wicemarszałek Jerzy Wenderlich:

    Oj, panie pośle, bo inni posłowie nie zdążą przez pana zabrać głosu.

    Poseł Krzysztof Sońta:

    Już, panie marszałku. Chciałbym tylko zakończyć zdanie.

    Jest wiele obszarów braku dostępności warsztatów terapii zajęciowej. Absolwenci szkół często siedzą po wiele lat w domach i nie robią nic, dlatego że z zachowaniami trudnymi warsztaty nie przyjmują, bo jest ich za mało.

    (Głos z sali: Ale...)

    Przepraszam, panie marszałku, najmocniej, ale to bliski mi temat.