Poseł Leszek Blanik:

    Panie Marszałku! Wysoka Izbo! W polskim systemie szkolnictwa edukacja szkolna jest obowiązkowa do ukończenia 18. roku życia - art. 15 ust. 1 ustawy o systemie oświaty. Dla uczniów z różnego rodzaju niepełnosprawnościami stwarza się możliwość wydłużenia obowiązku szkolnego do 16. roku życia na poziomie szkoły podstawowej, do 21. roku życia na poziomie gimnazjum oraz do 24. roku życia na poziomie szkoły ponadpodstawowej - art. 15 zarządzenia ministra edukacji narodowej z dnia 4 października 1993 r. w sprawie zasad organizowania opieki nad uczniami niepełnosprawnymi, kształcenia tych uczniów w publicznych i ogólnodostępnych integracyjnych szkołach i placówkach, zasad organizacji kształcenia specjalnego i integracyjnego.

    Zgodnie z tymi przepisami dzieci niepełnosprawne intelektualnie w stopniu głębokim, niezdolne do samodzielnej egzystencji, mają prawo do nauki do 24. roku życia. Dzięki rozwojowi medycyny coraz więcej dzieci niepełnosprawnych udaje się utrzymać przy życiu oraz wydłuża się ich wiek życia. Opieka nad dzieckiem niepełnosprawnym jest w Polsce coraz lepiej zorganizowana - powstają ośrodki wczesnej interwencji, przedszkola integracyjne i specjalne, szkoły, specjalne ośrodki szkolno-wychowawcze. Rodzice osób niepełnosprawnych intelektualnie w miarę możliwości podejmują pracę zarobkową. Niestety nie zawsze jest to możliwe ze względu na częste choroby dziecka. Bardzo często również są to matki samotnie wychowujące dzieci, które często żyją na granicy ubóstwa, utrzymując się jedynie z zasiłków. Nie ulega wątpliwości, że opieka nad takim dzieckiem jest niezwykle wyczerpująca.

    Przedszkola, szkoły i ośrodki to miejsca edukacji dzieci, ale również spełniają one rolę opiekuńczą i w dużym stopniu wspomagają rodziców. Wraz z wiekiem dziecka niepełnosprawnego zmieniają się jego potrzeby, a rodzice nie zawsze są w stanie im sprostać. Dlatego należy głęboko zastanowić się nad umożliwieniem wydłużenia okresu edukacyjnego dla dzieci niepełnosprawnych w stopniu średnim i głębokim. Argumenty za jak najdłuższym pozostawieniem dziecka niepełnosprawnego w szkole i jego edukacją są m.in. takie: osoby niepełnosprawne, siedząc w domu nie mają kontaktu ze swoim środowiskiem, wydłuża się okres pracy rodziców, co wiąże się z ich późniejszym przechodzeniem na emeryturę, ze względu na rozwój społeczny i emocjonalny tych osób należy umożliwić im kontakt z własną grupą społeczną, wydłuża się długość życia osób niepełnosprawnych, rodzice pracują i nie mają możliwości opieki nad dzieckiem 24 godziny na dobę.

    Trzeba zastanowić się nad stworzeniem kompleksowego systemu opieki nad osobami niepełnosprawnymi, stworzeniem dostępnych, jak sieć szkół, warsztatów terapii zajęciowej dla dorosłych oraz osób niepełnosprawnych. Warsztaty te powinny działać od godzin rannych do wieczornych. Należy utworzyć, w miarę możliwości, domy opieki całodobowej dla osób, których najbliżsi nie mają sił ani warunków, aby się nimi zajmować. Jeśli chodzi o tworzenie ww. opieki, podstawą powinni być absolwenci wyższych uczelni, specjaliści do pracy z osobami niepełnosprawnymi, którzy mogliby pracować w tych ośrodkach, natomiast warsztaty terapii zajęciowej mogłyby być dofinansowane przez rady dzielnic czy też fundacje.

    Reasumując, należy pochylić się nad wyżej przedstawionymi problemami, mając na uwadze dobro dzieci niepełnosprawnych i ich rodziców. Dziękuję bardzo. (Oklaski)