4 punkt porządku dziennego:

Poseł Jerzy Kozdroń:

    Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Mam przyjemność przedstawić stanowisko Klubu Parlamentarnego Platforma Obywatelska odnośnie do poselskiego projektu ustawy o zmianie ustawy Kodeks karny (druk nr 240).

    Na samym wstępie chciałbym powiedzieć jedną rzecz. Projektodawcy wnoszą o uchylenie art. 196 Kodeksu karnego, przepisu, który nie tylko obowiązywał od 1997 r., ale i w dosłownym brzmieniu był w Kodeksie karnym z 1969 r., tylko w art. 198 - w dosłownym brzmieniu - w państwie, które było programowo ateistyczne, programowo szerzyło światopogląd marksistowski, w państwie, w którym uwzględniono jedną rzecz: wielką cenę pokoju społecznego. Bo w istocie rzeczy tu nie o uczucia chodzi, moi panowie, tu chodzi o pokój społeczny w tym kraju.

    Kodeks karny Makarewicza z 1939 r., w sytuacji kiedy byliśmy krajem wielowyznaniowym - był naród żydowski z religią mojżeszową, byli prawosławni, byli unici - też ten przepis przewidywał. A historycznie odnieśmy się do I Rzeczypospolitej. Czy tam takich przepisów nie było? Przecież słynne skazanie studenta Akademii Krakowskiej w okresie reformacji, który w trakcie procesji podbiegł do księdza, wyrwał mu hostię i podeptał tę hostię publicznie, to było ukaranie właśnie na podstawie takich zapisów. A więc w istocie rzeczy co jest objęte ochroną w art. 196? Czy te uczucia, o których mówi pan poseł wnioskodawca? Czy ochroną objęte są wolność słowa, o której się tutaj dużo mówiło, prawo do wyrażania przekonań religijnych, czy neutralność światopoglądowa? Nie. Ustawodawca w art. 196 założył, że w dobrze rządzonym państwie nie ma miejsca na wojny religijne, nie ma miejsca na to, że grupy polityczne, antyklerykalne będą zwalczały osoby wyznające określone przekonania, mające jakiś inny światopogląd, niematerialistyczny czy idealistyczny, należące do określonych kościołów czy związków wyznaniowych. I tu o to chodziło.

    Nie dość tego. Przedmiotem ochrony, panowie, nie są uczucia. Ja wiem, że pan poseł wnioskodawca, adept sztuki prawniczej - jeszcze adept, bo jeszcze nie jest w pełni prawnikiem - ma tę lekkość w przeciwieństwie do starych prawników, takich kauzyperdów jak ja, którzy mają jakieś doświadczenie, przeczytane jakieś tam przepisy i stosują wykładnię i interpretację wprost, bo tak Kodeks karny się interpretuje - nie wyciąga się z Kodeksu karnego tego, co by się chciało wyjąć, tylko czyta się go wprost, dosłownie. W przypadku znamion czynu zabronionego muszą być wszystkie elementy wymienione - jeżeli tego nie ma, to nie ma przestępstwa. I tutaj na stronę przedmiotową czynu zabronionego zwracam uwagę młodemu koledze - proszę przeczytać przepis, jak on dosłownie brzmi: ˝Kto obraża uczucia religijne innych osób, znieważając publicznie przedmiot czci religijnej...˝ - czyli bardzo istotna jest strona przedmiotowa czynu; nie same uczucia religijne, tylko musi być element strony przedmiotowej naruszony, czyli przedmiot czci religijnej lub miejsce przeznaczone do publicznego wykonywania obrzędów religijnych. A więc publicznie znieważam - znieważam, nie krytykuję... (Dzwonek)

    Przepraszam, panie marszałku, czy pan pozwoli jeszcze kilka słów?

    Znieważam, a nie krytykuję - nie narusza się mi swobody wypowiedzi, tylko chcę poniżyć. Znieważam co? Symbole danej wiary, a więc krzyż, gwiazdę Dawida, półksiężyc. Znieważam te symbole, do których wierni są przywiązani, albo znieważam miejsca, gdzie te obrzędy są przez wiernych wykonywane: świątynie, krzyż, figurkę przydrożną. To znieważam i wtedy mamy do czynienia z istotą przestępstwa z art. 196. Jeśli nie ma strony przedmiotowej, mogę wyrażać inne poglądy, mogę krytykować ten byt niematerialny, do którego inni się odwołują. Tu nie o to chodzi, tu chodzi o to, że uczucia religijne osób są naruszane poprzez znieważenie tych przedmiotów - przedmiotowe znieważenie - takich jak hostia, o której przed chwilą mówiłem.

    I w tej sytuacji w imieniu mojego klubu oświadczam, że będziemy wnosić o odrzucenie tego projektu w pierwszym czytaniu, ponieważ poprzez uchylenie tego przepisu i dopuszczenie takich zachowań - bo czytaj: jeżeli to nie będzie zabronione, to znaczy, że dozwolone - doprowadzimy do załamania ładu społecznego, doprowadzimy do wojen religijnych w tym kraju, a to osłabi państwo.

    Panowie, z pewnymi przepisami Kodeksu karnego trzeba postępować bardzo rozważnie i ostrożnie. Za tym stoją autorytety naukowe, to opracowywali profesorowie przed wojną, po wojnie i obecnie i nie wolno tak jednym machnięciem ręki wyrzucać czegoś z Kodeksu karnego. Ja już pomijam art. 53 konstytucji, który gwarantuje wszystkim wolność sumienia i religii, natomiast powoływanie się w uzasadnieniu przez pana na to, że jak zostaną wasze uczucia religijne obrażone przez to, że będziemy znieważać wasze przedmioty kultu, to możecie dochodzić tego na podstawie art. 23, a nie art. 24, jest chybione. Niech pan przeczyta dokładnie art. 23. Tam się mówi w szczególności o swobodach, o swobodzie sumienia, a nie o sprawie uczuć religijnych. Czyli to w ogóle nie odnosiłoby się do ochrony z art. 23. Dziękuję. (Oklaski)