Poseł Beata Rusinowska:

    Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Moje dzisiejsze oświadczenie chciałabym poświęcić mojemu rodzinnemu miastu. Można powiedzieć, że Żyrardów z popeerelowskiej szarzyzny przechodzi w kwiecistą epokę nowoczesności. Renesans Żyrardowa zaczął się kilkanaście lat temu i trwa, ale droga do odrodzenia była kręta i długa.

    Historia mojego miasta rozpoczyna się w końcówce lat 20. XIX w., kiedy do wsi Ruda Guzowska hrabia Łubieński przeniósł fabrykę wyrobów lnianych. Powstała spółka pn. ˝Karol Scholtz i Spółka˝. Jej zadaniem był rozwój mechanicznego przędzenia lnu na maszynach wynalezionych przez Filipa de Girarda. Formalny akt spółki spisano 9 sierpnia 1830 r. W dokumencie tym osada, w której w ciągu dwóch lat miała zostać zbudowana fabryka oraz budynki mieszkalne dla tkaczy i robotników, nosiła nazwę Żyrardów.

    W 1845 r. przez Żyrardów ruszyła kolej warszawsko-wiedeńska. To był kolejny bodziec rozwojowy dla miasta, które rozwijało się nadzwyczaj dobrze. W 1857 r. nowymi właścicielami fabryki zostają Karol Dittrich i Karol Hielle. Żyrardów zyskuje kolejne cenne budowle: szpital, ochronkę, szkoły, kościoły. Miasto było wówczas podawane jako przykład miasta idealnego, z idealnie zaplanowaną architekturą, układami ulic, oddzielonymi strefami do pracy, wypoczynku i mieszkania, bo oprócz wszystkich budynków użyteczności publicznej powstała także osada dla robotników.

    Po latach prosperity przyszły lata ciężkie, wojenne. Po wojnie przemysł lniarski znów zaczął funkcjonować. Żyrardowska fabryka pracowała pełną parą i zatrudniała kilka tysięcy osób. Stan wojenny, bieda tego okresu i stagnacja w przemyśle spowodowały spowolnienie produkcji, by w latach 90. ubiegłego wieku doprowadzić do upadku fabryki. Przez wiele lat budynki pofabryczne niszczały i straszyły w samym centrum miasta. Żyrardów przeobrażał się w zrozpaczone miasto pełne osób bezrobotnych i oczekujących zmian. Zmiany przyszły wraz z początkiem XXI w. Choć te początki były bardzo trudne i nie wszystko wychodziło tak, jak oczekiwałyby tego władze samorządowe, to powolutku miasto zmieniało swoje oblicze. Nie zapomnieliśmy jednak o swoim dziedzictwie i staraniami władz miejskich XIX-wieczna osada fabryczna w 2012 r. została uznana za pomnik historii.

    Przeobrażony Żyrardów pięknieje z dnia na dzień. Tak jak przed laty, kiedy do nieistniejącego już Parku na Rudzie, usytuowanego blisko linii kolejowej, przyjeżdżali mieszkańcy Warszawy schyłku XIX w., tak i dziś współcześni warszawiacy odkrywają na nowo uroki Żyrardowa. Miasto Żyrardów nadal może z dumą pochwalić się określeniem: miasto - ogród, bo park, obecnie im. Karola Dittricha, zaprojektowany prawdopodobnie przez Karola Sparmanna, znanego ogrodnika warszawskiego Ogrodu Botanicznego, nadal istnieje. W całym swoim bogactwie roślinności skrywa rzadkie okazy drzew, m.in. platany klonolistne, których wiek szacuje się na ok. 170 lat.

    Już tylko krok dzieli nas od zwiedzenia nowo powstałego Muzeum Lniarstwa im. Filipa de Girarda w Żyrardowie. Podążając aleją wzdłuż zabytkowego parku, trafimy na to muzeum, które właśnie dzisiaj, 10 października 2014 r., zostaje uruchomione. To kolejny ukłon samorządu miejskiego w stronę dziedzictwa kulturowego Żyrardowa. Pomysł otwarcia Muzeum Lniarstwa w Żyrardowie zrodził się jeszcze w latach 70. ubiegłego wieku. W 1979 r. został już nawet zatwierdzony statut, powstał scenariusz wystawy, podpisano niezbędne porozumienia i wybrano miejsce na siedzibę muzeum, jednak z różnych względów planów nie udało się zrealizować. Po 35 latach władze miasta wracają do tego tematu. W działania związane z otwarciem placówki zaangażowały się m.in. Muzeum Włókiennictwa i Muzeum Powstania Warszawskiego.

    I tu historia zatoczyła koło. Żyrardów powstał dzięki przemysłowi lniarskiemu i fabryce, a teraz wraca do swojego dziedzictwa, żeby podkreślić swoje korzenie. Bardzo serdecznie zapraszam wszystkich do mojego miasta, gdzie nowoczesność krzyżuje się z historią, a ta mieszanka powoduje, że trudno nie zachwycić się Żyrardowem. Dziękuję bardzo.