14 punkt porządku dziennego:

Sprawozdanie Komisji Sprawiedliwości i Praw Człowieka o rządowym projekcie ustawy o zmianie ustawy Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (druki nr 2016 i 2146).

Poseł Małgorzata Sekuła-Szmajdzińska:

    Panie Marszałku! Panowie Ministrowie! Wysoka Izbo! Muszę przyznać, że poza jednym głosem wstrzymującym się - zresztą, jak sądzę, nie do końca zamierzonym - posłowie Komisji Sprawiedliwości i Praw Człowieka przyjęli projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw w bardzo ważnej dla nas sprawie. Mam nadzieję, że Senat nie zburzy tego porozumienia ponad podziałami, które doprowadziło do tego, że posłowie wszystkich opcji, nawet w niektórych kwestiach wbrew stanowisku Ministerstwa Sprawiedliwości, doszli do porozumienia, które ma pomóc w prowadzeniu efektywnej polityki kryminalnej oraz w uzgodnieniu wspólnych standardów międzynarodowych dotyczących sprawy - jestem tego pewna - obchodzącej szerokie rzesze obywateli, a mianowicie ochrony dzieci przed seksualnym wykorzystaniem, zwalczania pornografii i prostytucji dziecięcej, szczególnie, o czym wszyscy pamiętamy, w obliczu narastającej przestępczości globalnej i zorganizowanej. Toczyły się spory w komisji, ale nie między klubami, tylko na linii: posłowie, eksperci i Ministerstwo Sprawiedliwości, choć o ile dobrze pamiętam, przedstawiciel resortu podczas prac podkomisji nie wykazywał jakiejś szczególnej dezaprobaty dla przyjętych przez nas rozwiązań.

    Wysoka Izbo! W opinii Biura Analiz Sejmowych pojawiła się teza, że obowiązujący przepis art. 101 § 4 Kodeksu karnego zapewnia pokrzywdzonemu małoletniemu czas wystarczający do skutecznego oraz samodzielnego wszczęcia postępowania karnego po uzyskaniu przez niego pełnoletności. Przypomnę, że dziś to jest 5 lat od ukończenia przez niego lat 18. Posłowie byli odmiennego zdania. Na marginesie, odbyłam wczoraj rozmowę z dwoma profesorami socjologii, którzy powiedzieli, że nie jest tak, iż bada się wszystkie aspekty życia społecznego, bo to jest po prostu niemożliwe, a do tego właśnie badania odnosili się eksperci, twierdząc, że bez takich badań niczego nie możemy zrobić. Otóż możemy. Możemy, nawet nie dysponując takimi badaniami. Możemy dokonywać zmian w ocenie, a co za tym idzie, możemy również dokonywać zmian w przepisach. Można to robić i posłowie to uczynili, mając wiedzę pochodzącą z różnych środowisk, szeroko wyrażaną przez na przykład organizacje społeczne. Co więcej, naszym obowiązkiem jest reagować na zmiany zachodzące w kraju, które wyraźnie wskazują na to, jak zmieniła się sytuacja młodych ludzi, którzy przez coraz dłuższy okres żyją, o czym oczywiście była już tu mowa wielokrotnie, ale musimy to podkreślać, w zależności ekonomicznej i emocjonalnej od swych bliskich.

    Pan przewodniczący mówił o tym syndromie włoskim, co też powtarzaliśmy. Tak się dzieje, że ci młodzi ludzie coraz dłużej pozostają w pełnej zależności od swoich bliskich. Nie wyprowadzają się z domu, nie są niezależni ekonomicznie. To się staje w Polsce czymś absolutnie powszechnym. Dlatego musimy dać szansę ofierze, by mogła w pełni uniezależnić się od sprawcy, który często właśnie pozostaje w jej najbliższym kręgu.

    Czy możemy, jak to powiedział pan przewodniczący, po raz kolejny odwołam się do tego, dokonać odstępstwa od magii liczb? Oczywiście, że możemy, jeśli jest to racjonalne i społecznie zasadne, a dane statystyczne wskazują, że młodzi coraz później, o czym już mówiłam, opuszczają rodzinny dom.

    Dziś dowiedziałam się o istnieniu programu psychologicznego ˝Progi˝, taka jest nazwa tego programu, dzięki któremu ludzie w dojrzałym wieku zaczynają opowiadać specjalistom o swojej traumie związanej z wykorzystywaniem seksualnym w okresie dzieciństwa. Jest coraz więcej osób próbujących zmierzyć się z takim bagażem doświadczeń. Czy mamy prawo udawać, że ich nie ma?

    Przepisy dyrektywy, jak i konwencji z Lanzarote nie wskazują okresów przedawnienia, pozostawiając ich doprecyzowanie ustawodawstwu krajowemu. (Dzwonek)

    Panie marszałku, czy mogę?