Poseł Piotr Polak:

    Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Moje oświadczenie poświęcone jest Teodorowi Goździkowiczowi - pisarzowi, eseiście, dziennikarzowi i nauczycielowi, który urodził się 16 kwietnia...

    Wicemarszałek Marek Kuchciński:

    Przepraszam, panie pośle, czy może pan powtórzyć nazwisko?

    Poseł Piotr Polak:

    Teodor Goździkiewicz.

    Urodził się on 16 kwietnia 1903 r. w Dąbrowie Wielkiej koło Sieradza. Rodzicom bardzo leżała na sercu edukacja dzieci. 7-letni Teodor rozpoczął więc naukę w 1910 r. w szkole elementarnej. W 1913 r. podczas pobytu w Charłupi Wielkiej Goździkiewicz spotkał Władysława Reymonta. W nagrodę za umiejętność czytania otrzymał od przyszłego laureata Nagrody Nobla książkę z dedykacją. Od roku 1918 młody Goździkiewicz kontynuował naukę w Szkole Wyrównawczej w Zduńskiej Woli, a następnie w Państwowym Seminarium Męskim w Łowiczu.

    W 1924 r. zadebiutował literacko na łamach czasopisma ˝Łowiczanin˝. W tym samym roku podjął pracę nauczyciela we wsi Kompina w pow. łowickim. W 1926 r. ożenił się z łowiczanką Anielą z Surmów. Państwo Goździkiewiczowie mieli troje dzieci.

    W 1927 r. objął stanowisko kierownika szkoły w Bocheniu. W międzyczasie był kierownikiem chóru i dyrygentem kapeli amatorskiej, referentem oświatowym, reżyserem amatorskiego zespołu teatralnego oraz kierownikiem literackim tegoż zespołu teatralnego.

    W latach 1930-1931 ukończył państwowy wyższy kurs nauczycielski w Warszawie, a sześć lat później, w roku 1936, powieścią ˝Głosy z daleka˝ zdobył wyróżnienie w konkursie ˝Ilustrowanego Kuriera Codziennego˝. Druk tej książki w 1938 r. stał się prawdziwym debiutem pisarza.

    Podczas okupacji działał w konspiracji: najpierw w Związku Walki Zbrojnej, potem w chłopskiej organizacji ˝Racławice˝, a wreszcie w Armii Krajowej. Przez całą wojnę uczył, prowadząc tajne komplety gimnazjalne.

    Po wyzwoleniu Teodor Goździkiewicz objął pracę w redakcji tygodnika ˝Wieś˝, a w roku 1948 - w Naszej Księgarni, skąd przeszedł do Ludowej Spółdzielni Wydawniczej. Od 1960 r. był sekretarzem redakcji w tygodniku społeczno-literackim ˝Orka˝, przekształconym później w ˝Tygodnik Kulturalny˝. W roku 1969 przeszedł na emeryturę, nie zrywając jednak związku z literaturą. Zmarł w Warszawie 13 listopada 1984 r. w wieku 81 lat.

    Od 1999 r. Szkoła Podstawowa w Dąbrowie Wielkiej, rodzinnej wsi pisarza, nosi imię Teodora Goździkiewicza.

    Dorobek pisarski Goździkiewicza to 420 utworów, z których 316 ukazało się drukiem. Najbardziej znane to ˝Sprawy Łuki Bakowicza˝, opisująca powstanie styczniowe na ziemi sieradzkiej, ˝Fryckowe lato˝, ˝Kolory˝. Część swojej twórczości poświęcił problematyce przyrodniczej, inspirowanej umiłowaniem przyrody, zwierząt i praw lasu, to choćby ˝Okruchy przyrody˝, ˝Kniejówka˝, ˝Drapieżcy˝. Źródłem fascynacji stała się ziemia sieradzka, a tematy czerpał ze swojego dzieciństwa, gdy jako mały chłopiec towarzyszył w leśnych wyprawach swojemu ojcu gajowemu. Teodor mówił o sobie, że jest obywatelem dwóch ojczyzn - dzieckiem Sieradczyzny i ziemi łowickiej. Ilekroć pozwalało mu zdrowie i czas, przyjeżdżał na spotkania z czytelnikami w bibliotekach publicznych. Bywał także na wielu uroczystościach w Sieradzu i rodzinnej Dąbrowie Wielkiej.

    Teodor Goździkiewicz był zagorzałym turystą. Ściśle współpracował w Sieradzu z oddziałem miejskim PTTK, bywał gościem honorowym zainicjonowanych w 1975 r. rajdów turystycznych śladami Łuki Bakowicza, brał czynny udział w Ogólnopolskim Rajdzie Szlakiem Walk nad Wartą - 1939.

    W roku 1981 podczas Centralnego Zlotu Turystyczno-Krajoznawczego w Sieradzu otrzymał Złotą Honorową Odznakę Krajoznawczą Miłośnik Ziemi Sieradzkiej. W tym też roku pisarz został uhonorowany nagrodą województwa sieradzkiego za osiągnięcia w dziedzinie upowszechniania literatury.

    W dniu 110. rocznicy urodzin pisarza, wczoraj, 16 kwietnia tego roku, w jego rodzinnej Dąbrowie Wielkiej, w szkole noszącej imię Teodora Goździkiewicza, odbyła się uroczysta akademia z udziałem syna Ludomira z prezentacją fragmentów jego dzieł. Miałem przyjemność być w tym dniu wśród społeczności szkolnej i w gronie gości na tej uroczystości. (Dzwonek) Gratuluję z całego serca jej organizacji. Dzięki wam poznałem bliżej szlachetnego człowieka, wybitnego literata, gorącego patriotę kochającego swoją ojczyznę. Społeczeństwo ziemi sieradzkiej, a w szczególności Dąbrowy Wielkiej, może być dumne ze swojego przodka Tadeusza Goździkiewicza. Dziękuję. (Oklaski)