5 i 6 punkt porządku dziennego:

  5. Pierwsze czytanie obywatelskiego projektu ustawy o zmianie ustawy o systemie oświaty i ustawy o zmianie ustawy o systemie oświaty oraz niektórych innych ustaw (druk nr 27).
  6. Pierwsze czytanie poselskiego projektu ustawy o zmianie ustawy o zmianie ustawy o systemie oświaty oraz o zmianie niektórych innych ustaw (druki nr 167 i 167-A).

Poseł Wiesław Suchowiejko:

    Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Szanowna Przedstawicielko Wnioskodawców Pani Karolino Elbanowska z Mężem! Chciałoby się odnieść i do wystąpień, i do projektów, aczkolwiek moje zadanie polega na odniesieniu się do projektów, choć w tym czasie, jaki mi przydzielono, postaram się sprostać po trosze jednemu i drugiemu. Wystąpienia i pani Karoliny Elbanowskiej, i mojego przedmówcy, pana posła Kłosowskiego, były poruszające, miejscami budzące emocje, i wiele emocji, szczególnie w wystąpieniu pani Karoliny, dało się odczuć.

    Przede wszystkim zacznę od podziękowań pod adresem państwa Elbanowskich za determinację, wyrażone chęci, wolę, energię i determinację - to już mówiłem - jeśli chodzi o działania, które państwo podjęli, obywatelskie działania, co sprawiło, że oświata, edukacja, problem startu edukacyjnego sześciolatków, obowiązku szkolnego i terminu, w jakim to ma się zacząć, stał się centralnym, jednym z najistotniejszych punktów debaty publicznej. Za to wszystko wielkie dzięki. To bardzo ważny temat i dobrze, że o nim mówimy, choć szkoda, pani Karolino, że tworzy pani moim zdaniem fałszywą opozycję: dobrzy obywatele, ci, którzy podpisali państwa wniosek, zły rząd i źli samorządowcy. Taka opozycja została przez panią zbudowana. To nie jest tak, że rząd chce źle, samorządy chcą źle i dalibóg, proszę wybaczyć, ale nie ma zgody na dzielenie nas, Polaków, na rodziców, którzy naprawdę kochają swoje dzieci, i to są rzekomo ci, którzy są po państwa stronie, i na tych innych, którzy absolutnie nie mają prawa kochać swoich dzieci. (Oklaski) Proszę się przynajmniej z tym zgodzić.

    Oczywiście mógłbym się odnosić do bardzo wielu wątków, które pani poruszała, do bardzo wielu przykładów czy przypadków, które pani opisywała. Mam nadzieję, że te godne pożałowania sytuacje, o których pani wspominała, jeżeli się wydarzyły, śmiem przypuszczać, że przecież tak było, skoro pani tutaj o nich opowiada, nie pozostały bez echa, bez jakiegoś działania z pani strony czy - powiedzmy - organów, które powinny zadziałać. Nie zawsze jest to minister. To nie jest tak, proszę państwa, że minister jest cudotwórcą, tym kimś, kto ma tę różdżkę, pojedzie, dotknie, załatwi sprawę i wszystko będzie dobrze. A już najlepiej będzie - mam wrażenie, pani Karolino, że pani tak nie myśli - jak nie wprowadzimy tej naszej reformy. Za to jeśli wprowadzimy państwa projekt, to jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki te wszystkie patologie, o których pani opowiadała, znikną. Tak nie jest. Obraz polskiej szkoły, polskiej oświaty jest o wiele bardziej złożony. Myślę, że wszyscy to rozumiemy i wiemy, choć jest też tak, jak pani mówi, że istnieją takie szkoły, takie środowiska czy takie miasta, gdzie tak jest. Pani je nazwała. Ja też mogę wymienić miasta, które istnieją, a gdzie jest zupełnie inaczej.

    Proszę bardzo, przykład pierwszy z brzegu. Pani mówiła o Swarzędzu w kontekście zmianowości, ja mówię o Szczecinku - zero zmianowości. Prawda? Nie wiem, prawdopodobnie tam tak jest, nie mam prawa nie wierzyć. Gwarantuję, że w Szczecinku też jest to prawda, to wiem. No i co? Jaka jest polska szkoła? Naprawdę, nie wyciągajmy pochopnych wniosków.

    Catering nie równa się fast foodowi. Też można by z tym polemizować i powiedzieć, że przecież dyrektor szkoły, którym niedawno jeszcze byłem, ma ogromny wpływ na to, co jest serwowane na stołówce, oczywiście w porozumieniu z rodzicami, no i nie mówmy, że dzieje się to bez dzieci. Także one mają na to wpływ itd. Można by tu na przykład odpowiadać przykładem. Nie przesadzajmy też z Białorusią, nie krzywdźmy tego kraju. Jak tam pojedziemy, też pokażą nam niejedną dobrą szkołę. Może bądźmy nieco bardziej oględni w odniesieniu do standardów białoruskich. To tak ad hoc do wystąpienia, również na gorąco.

    Co do projektu, tak jak co do pani wystąpienia powiem, że rozumiem przesłanki, troskę, którą się państwo i ponad 300 tys. sygnatariuszy kierują, ale wniosków i tez stawianych w projekcie nie podzielam, tak jak mój klub, w którego imieniu mam zaszczyt przemawiać. Mam tu oczywiście przygotowanych kilka fragmentów, do których chciałem się odnieść, dotyczących choćby szkodliwego dla polskiego systemu edukacji, jak państwo twierdzą, ułatwienia likwidacji, przekazywania szkół publicznych przez samorządy innym podmiotom. My akurat traktujemy to jako dobrodziejstwo tej zmiany i umożliwienie bardziej elastycznej, otwartej na innych partnerów społecznych polityki oświatowej. Tak, tak, partnerów społecznych, mówię na przykład o Społecznym Towarzystwie Oświatowym, które te likwidowane, bo przecież nie burzone, szkoły przejmuje, prowadzi. Proszę państwa, te szkoły funkcjonują, więc nic złego tu się nie dzieje, funkcjonują z pożytkiem dla społeczności, w której to się dzieje. Mogę opisać taki przypadek z Darłowa.

    Proszę państwa, jeśli chodzi o pieniądze, to myślę, że będzie o tym jeszcze w punkcie, który jest przed nami. Państwo powiadają, że zmiany zostały właściwie pozbawione wsparcia z budżetu państwa i mają zostać przeprowadzone środkami własnymi samorządów. Chwała samorządom za to, że to wspierają, bo tak też jest, ale to nieprawda, że dzieje się to bez wsparcia z budżetu. Odnosił się do tego mój przedmówca. Panie pośle, to prawdziwe pieniądze z programu ˝Radosna szkoła˝ idą na doposażenie szkół w pomoce dydaktyczne i wyposażenie świetlic, prawie wszystkie szkoły z niego skorzystały. Mówimy też o placach zabaw, to nie są ogródki jordanowskie, to jest naprawdę coś innego, to jest XXI w., panie pośle. To jest prawda. Chodzi o 150 mln euro, które przeznaczono na program wspierania uczniów w wieku szkolnym, indywidualizację procesu nauczania i wychowania uczniów w klasach I-III. To są pieniądze, o których pan już nie wspomniał.

    Tak więc mógłbym wyliczać to krok po kroku, ale chcę się jeszcze odnieść do projektu koleżanek i kolegów z PiS-u. Powiem tyle, że jeżeli chodzi o projekt obywatelski państwa Elbanowskich i ponad 330 tys. czy już nawet 350 tys. sygnatariuszy, jak mówił pan poseł Kłosowski, nasz klub, choć nie podziela większości tez tam zawartych... Przynajmniej jeszcze jedno powiem. Co do daty wprowadzenia obowiązku szkolnego dla sześciolatków klamka zapadła, uchwaliliśmy to - to jest 1 września 2014 r. Tu w zasadzie dyskusji nie przewidujemy, ale państwa projekt jest wizją oświaty, z którą warto dyskutować. Nawet jeżeli różnimy się, będziemy o tym dyskutować. Będziemy głosować za przekazaniem projektu do dalszych prac w komisji.

    Jeżeli natomiast chodzi o projekt poselski, to powiem króciutko. Panie pośle Kłosowski, albo pan nie czytał, albo pan myślał, że ja nie przeczytam uzasadnienia do państwa projektu, nie do autopoprawki, do projektu. Państwo piszą tam wyraźnie, że klub PiS nie kwestionuje założeń merytorycznych obniżenia wieku szkolnego, a zatem państwo wspierają ten projekt.

    (Poseł Anna Paluch: Daleko idące wnioski.)

    Na początku przesunęliście datę na 2020 r. Była taka plotka w kuluarach, że pewnie Klub Parlamentarny Prawo i Sprawiedliwość myśli, że będzie to czas, kiedy już wróci do władzy i na swój sposób wprowadzi ten projekt. I co teraz mamy? 2049/2050 r. - to jest rok graniczny. Co to jest, jakiś pesymizm czy może realizm? (Wesołość na sali, oklaski) Przypuszczam, że jednak realizm...

    (Poseł Maria Zuba: Szkoda, że tylko pan dochodzi do takich wniosków.)

    ...w państwa myśleniu, choć gdyby przyjąć, że państwo naprawdę poważnie traktowaliście swoją deklarację o braku zastrzeżeń merytorycznych do obniżenia wieku szkolnego, to wobec kogo to będzie teraz funkcjonować? Wobec tych, którzy dzisiaj są rodzicami, a więc będą dziadkami, pradziadkami lub w ogóle zejdą z tego świata? Albo to będzie, zresztą tak jak pan powiedział, panie pośle, takie symboliczne. A więc po co w ogóle jakakolwiek data? Już w ogóle ta data nie byłaby tutaj potrzebna, choć, powiem szczerze, wpadłem na pewien pomysł i sądzę, że powiem państwu, dlaczego jest ta data. Trzy przesłanki na to naprowadzają. Po pierwsze, jest taka teoria, podobno gdzieś taka plotka funkcjonuje, że dopóty, dopóki prezesem PiS będzie Jarosław Kaczyński, Prawo i Sprawiedliwość będzie najsilniejszą partią w Polsce, partią opozycyjną w Polsce. To po pierwsze. Po drugie, z pewnego wywiadu wiemy, że pan prezes Kaczyński pytany o to...

    (Poseł Anna Paluch: A co to ma do oświaty w Polsce?)

    ...kiedy przestanie być prezesem PiS-u (Dzwonek), powiedział, że jak skończy 100 lat.

    (Głos z sali: Pani marszałek, niech pani przywoła pana posła...)

    Po trzecie, w 2049 r. Jarosław Kaczyński...

    (Poseł Anna Paluch: Pani marszałek, może pani przywoła pana posła do porządku.)

    ...daj Boże, skończy 100 lat i wtedy przestanie być prezesem PiS-u. Kto wie...

5 i 6 punkt porządku dziennego:

  5. Pierwsze czytanie obywatelskiego projektu ustawy o zmianie ustawy o systemie oświaty i ustawy o zmianie ustawy o systemie oświaty oraz niektórych innych ustaw (druk nr 27).
  6. Pierwsze czytanie poselskiego projektu ustawy o zmianie ustawy o zmianie ustawy o systemie oświaty oraz o zmianie niektórych innych ustaw (druki nr 167 i 167-A).

Poseł Wiesław Suchowiejko:

    ...może państwo wtedy wrócicie do władzy i zajmiecie się projektem, ale mam nadzieję, że nie tym, bo ten będziemy starali się odrzucić już w pierwszym czytaniu, o co wnoszę. Bardzo dziękuję. (Oklaski)