9 punkt porządku dziennego:

Pierwsze czytanie rządowego projektu ustawy o uchyleniu ustawy o narodowych funduszach inwestycyjnych i ich prywatyzacji oraz o zmianie niektórych innych ustaw (druk nr 192).

Poseł Wiesław Stanisław Janczyk:

    Dziękuję bardzo.

    Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze! Mam zaszczyt w imieniu klubu Prawo i Sprawiedliwość przedstawić stanowisko w odniesieniu do projektu ustawy zawartego w druku sejmowym nr 192 o uchyleniu ustawy o narodowych funduszach inwestycyjnych i ich prywatyzacji oraz o zmianie niektórych innych ustaw.

    Nie sposób dzisiaj, odnosząc się do tego rządowego projektu, nie przywołać choćby niektórych elementów wielkiego programu powszechnej prywatyzacji, który rozpoczęła i legitymizowała ustawa Sejmu sprzed prawie już 19 lat, z dnia 30 kwietnia 1993 r., o NFI i ich prywatyzacji. Wniesienie do 15 narodowych funduszy inwestycyjnych akcji 512 spółek Skarbu Państwa, zresztą bez ich wyceny, pozwoliło na skonstruowanie tytułu właścicielskiego dla każdego dorosłego Polaka w postaci jednej sztuki świadectwa udziałowego NFI. Ta konstrukcja plus przyznanie pracownikom 15% akcji spółek miały zagwarantować społeczną akceptację, spokój i przyzwolenie na prywatyzację tak znacznego majątku Skarbu Państwa, szacowanego wówczas na ok. 8% zasobu, jakim dysponował Skarb Państwa. Tak wystarczająco skomplikowana struktura właścicielska stała się swoistym eldorado do wybierania rodzynek z tortu własności państwowej przez nielicznych wówczas dysponentów kapitału komercyjnego.

    Głównymi architektami i wykonawcami tego projektu byli ówcześni ministrowie przekształceń własnościowych: Janusz Lewandowski, Wiesław Kaczmarek. Sam projekt miał na celu, jak szumnie mówili jego twórcy, powszechne uwłaszczenie, jednak w praktyce posiadacz NFI zamiast świetnie pomnażanych aktywów, do których tytuł dawało świadectwo NFI, otrzymał pakiet obowiązków i ci obywatele, którzy zaufali ówczesnej władzy i konsekwentnie zatrzymali świadectwa udziałowe NFI, po przyznaniu akcji NFI w biurach maklerskich musieli praktycznie dopłacić za prowizję maklerską od zbycia akcji wobec ich niskich notowań, a sama cena jednego świadectwa w notowaniach giełdowych bodaj nigdy nie przewyższyła kwoty 180 zł. Część obywateli, którzy w odpowiednim czasie nie przekształcili świadectw w akcje, utraciła 100% ich wartości, bo dzisiaj mają one jedynie wartość kolekcjonerską. Wartość akcji z pakietu 15% przypadających na jednego pracownika często nie wystarczała na zakup solidnego ręcznika, żeby umyć się po ciężkiej pracy.

    Obecnie przedłożona Wysokiej Izbie ustawa zawiera propozycje uchylenia ustawy o NFI, doprowadzenia do zmiany firm i nazw podmiotów, które pierwotnie stanowiły NFI, by z ich nazw wyeliminować określenia ˝narodowy˝ i ˝fundusz inwestycyjny˝, tak aby nie wprowadzały one w błąd nabywców akcji tych podmiotów z uwagi na daleko idące przekształcenie struktury właścicielskiej tych podmiotów i znaczny udział podmiotów zagranicznych w ich akcjonariacie, jak również fakt, że nie funkcjonują one na podstawie ustawy o funduszach inwestycyjnych z dnia 27 maja 2004 r.

    Nowelizacja ma również doprowadzić do cofnięcia zwolnień od podatku z tytułu dochodów pochodzących z dywidend oraz z tytułu udziału w zyskach osób prawnych mających siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jak również z tytułu sprzedaży udziałów lub akcji spółek mających siedzibę na terytorium RP.

    Ustawodawca proponuje również cofnięcie przywileju podatkowego osób fizycznych zbywających akcje NFI. Wolne od podatku do dzisiaj są dochody do wysokości połowy jednomiesięcznego przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej.

    Warto dodać, że NFI żądają dzisiaj 10-letniego wydłużenia zwolnień w podatku dochodowym od osób prawnych, a propozycja rządowa to jeden rok ochrony tych praw - do końca przyjętego przez tych podatników roku podatkowego rozpoczętego w 2013 r. Należy zatem szczegółowo rozważyć argumenty stron w tym zakresie. Dziękuję bardzo. (Oklaski)