28 punkt porządku dziennego:

Poseł Józef Rojek:

    Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Panie Ministrze! Znów na tej sali usłyszeliśmy i zobaczyliśmy dwa światy: świat, który przedstawiała pani poseł sprawozdawca, realny świat i świat emerytów przedstawiony przez pana ministra. Panie ministrze, podziwiam pana, że pan z takim stoickim spokojem przedstawia tę pozytywną stronę, jeśli chodzi o emerytów. Przed chwilą pan poseł powiedział... Zresztą doświadczają tego posłowie, do których coraz częściej przychodzą emeryci już z mojego pokolenia, którzy stracili zdrowie, życie podczas ciężkiej pracy w warunkach szkodliwych, myśląc, że w XXI w. będą godnie żyć jako emeryci. Już nie myśleli o tych rejsach gdzieś na Karaiby, tylko myśleli, żeby pójść do apteki, kupić leki i żeby jeszcze coś zostało na godne życie. Tego nie ma. Dzisiaj do drzwi pukają i wyciągają rękę ludzie z mojego pokolenia. Mnie jest wstyd, panie ministrze. A pan tu przedstawia taką świetlaną przyszłość.

    Wie pan co, panie ministrze? Proponuję, żeby pan tu stanął i powiedział Polakom, co robić, żeby mieć to, co pan powiedział. Pan tu mówi, że ten nowy system preferuje tych, którzy dłużej pracują. Wie pan co, panie ministrze? To są szczęśliwcy, jak dożyją tego wieku, bo zwykle ludzie schorowani idą na emeryturę znacznie wcześniej, bo są do tego zmuszeni. Pan - chodzący realnie po ziemi, bo wiem o tym - doskonale o tym wie. Tylko dlaczego pan tutaj nie stanie i nie powie: słuchajcie, musimy zmienić ustawę, trzeba cofnąć wiek emerytalny, dać szansę młodym ludziom, żeby poszli do pracy, żeby starsi, jak również ci, co siedzą na galerii, sobie odpoczęli (Dzwonek), a nie zmuszać ich do takiej ciężkiej pracy.

    Panie ministrze, proszę się ustosunkować do tego. Oczekuję tego. (Oklaski)