30 punkt porządku dziennego:

Informacja prezesa Rady Ministrów na temat stanu negocjacji pakietu legislacyjnego dotyczącego wspólnej polityki rolnej po 2013 r. w związku z nową perspektywą finansową UE na lata 2014-2020 oraz sposobu realizacji uchwały Sejmu z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie wsparcia Rządu Rzeczypospolitej Polskiej i wezwania Parlamentu Europejskiego do aktywnego działania na rzecz uproszczenia wspólnej polityki rolnej, konkurencyjności i postępu oraz wprowadzenia równych i niedyskryminujących zasad podziału między państwa członkowskie Unii Europejskiej środków na dopłaty bezpośrednie dla rolników, a także sposobu ujęcia zagadnień związanych z rolnictwem i rozwojem obszarów wiejskich w dokumentach programowych i legislacyjnych UE i rządu RP dotyczących perspektywy finansowej 2014-2020 w zakresie poprawy jakości życia na obszarach wiejskich (druk nr 923).

Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi Stanisław Kalemba:

    Pani Marszałkini! Panie i Panowie Posłowie! W drugiej połowie 2011 r. dyskusja w sprawie reformy wspólnej polityki rolnej weszła w decydującą fazę. W październiku 2011 r. Komisja Europejska przedstawiła pakiet siedmiu propozycji prawnych związanych z tą reformą. Cztery projekty z tego pakietu dotyczyły najważniejszych i podstawowych elementów wspólnej polityki rolnej. Są to projekty rozporządzeń dotyczących m.in. płatności bezpośrednich, wsparcia rozwoju obszarów wiejskich, wspólnej organizacji rynków rolnych oraz finansowania kontroli i monitorowania wspólnej polityki rolnej, zwane też rozporządzeniem horyzontalnym.

    Od tego momentu trwają w Radzie Unii Europejskiej intensywne prace nad tymi propozycjami na poziomie technicznym i politycznym. Prace te rozpoczęła polska prezydencja, która chciała nadać im od samego początku jak najbardziej otwarty charakter. Dlatego właśnie zorganizowaliśmy we współpracy z Parlamentem Europejskim serię trzech jawnych debat angażujących polityków, związki i organizacje pozarządowe oraz naukowców. Prace nad projektami prawnymi kontynuowały na poziomie Rady Unii Europejskiej prezydencje duńska i cypryjska. Celem tych prac jest opracowanie stanowiska Rady w sprawie propozycji prawnych Komisji dotyczących reformy WPR, a stanowisko to będzie mandatem dla prezydencji negocjującej w imieniu Rady z Parlamentem Europejskim.

    Także Parlament Europejski pracuje równolegle nad tymi samymi propozycjami prawnymi, przygotowując projekt opinii, czyli własne stanowisko na rozmowy z Radą. Posłowie, europarlamentarzyści złożyli ponad 7 tys. poprawek do projektów legislacyjnych, a od września pracują nad poprawkami kompromisowymi.

    Chciałbym przypomnieć, że główne aspekty finansowe wspólnej polityki rolnej i rybackiej po 2013 r. są elementem negocjacji wieloletnich ram finansowych na latach 2014-2020. Wśród nich są kluczowe kwestie dotyczące płatności bezpośrednich, w tym ich wyrównanie i ˝zazielenienie˝, wysokość i podział środków II filara WPR oraz rezerwy związanej z kryzysami w sektorze rolnym. Podstawą działań rządu RP w tym zakresie jest stanowisko rządu przyjęte przez Komitet do Spraw Europejskiej w dniu 11 stycznia br., ale także późniejsze stanowiska w sprawie reformy WPR.

    Negocjacje w sprawie reformy WPR są bardzo silnie uzależnione od tempa prac nad wieloletnimi ramami finansowymi. Zarówno Parlament Europejski, jak i Rada jasno dają do zrozumienia, że nie podejmują żadnych decyzji związanych z reformą WPR, dopóki nie będzie jasności co do wysokości przyszłego wieloletniego budżetu Unii Europejskiej i sposobu podziału jego środków.

    W tej sytuacji przebieg ostatniego szczytu europejskiego i propozycje przewodniczącego Van Rompuya budzą duży niepokój. Propozycja redukcji budżetu WPR, głównie kosztem budżetu polityki rozwoju obszarów wiejskich, tj. II filara, stawia pod znakiem zapytania możliwość realizacji ambitnych celów komisji, jakie wynikają z dotychczasowych dokumentów strategicznych Unii Europejskiej i samych propozycji prawnych w zakresie WPR.

    Chcę poinformować, że jako minister rolnictwa i rozwoju wsi podejmuję wszelkie starania, aby ostateczne negocjacje budżetowe zapewniły korzystne dla Polski rozstrzygnięcia finansowe i realizację zakładanych celów negocjacyjnych. Dalszy rozwój obszarów wiejskich i rolnictwa wymaga bowiem równych warunków konkurencji na jednolitym rynku i tym samym wyrównania wysokości płatności bezpośrednich na podstawie obiektywnych kryteriów i odejścia od płatności historycznych w całej Unii Europejskiej. Aby kontynuować działania modernizacyjne na polskiej wsi i w sektorze rolno-spożywczym, potrzebujemy silnej polityki rozwoju obszarów wiejskich, finansowanej przede wszystkim przez środki WPR, ale także środki polityki spójności oraz budżet krajowy.

    Podkreślamy, że w tych trudnych dla Unii czasach sektor rolno-spożywczy może być jedną z sił napędowych gospodarki, co najlepiej widać na przykładzie Polski. W tym celu niezbędne jest jednak zapewnienie równowagi między coraz większymi wymaganiami i oczekiwaniami wobec wsi i rolnictwa a wysokością wsparcia publicznego.

    Jeżeli chodzi o prace na forum Rady Ministrów Unii Europejskiej ds. Rolnictwa i Rybołówstwa, to w czerwcu prezydencja duńska podsumowała dwie rundy dyskusji dotyczących pakietu legislacyjnego Komisji, przedstawiając zmienione teksty projektów legislacyjnych. W niektórych obszarach spełniają one polskie oczekiwania, choć należy pamiętać, że propozycje cały czas podlegają negocjacjom i nie można ich uznać za ostateczne.

    W obszarze płatności bezpośrednich z punktu widzenia stanowiska rządu RP pozytywnie należy ocenić np. zmiany związane z ˝zazielenieniem˝, polegające na uelastycznieniu tego instrumentu i zmniejszeniu obciążeń administracyjnych związanych z jego wdrożeniem. Jednak nadal uważam, że środki finansowe na te jednakowe dla wszystkich rolników wymagania są nierówno podzielone pomiędzy państwa członkowskie.

    W ramach przepisów dotyczących wsparcia rozwoju obszarów wiejskich korzystne są np. elastyczniejsze zapisy dotyczące przygotowywania programów czy rozszerzenie zakresu beneficjentów działania dotyczącego poprawy konkurencyjności gospodarstw rolnych. Z drugiej strony propozycja nowego podejścia do wyznaczania obszarów z ograniczeniami naturalnymi jest dla mnie po prostu nie do zaakceptowania.

    Celem prezydencji cypryjskiej było wypracowanie ostatecznych stanowisk Rady dotyczących czterech głównych propozycji legislacyjnych. Ostatnie posiedzenie Rady Unii Europejskiej ds. Rolnictwa i Rybołówstwa wyraźnie pokazało, że jest jeszcze wiele kwestii spornych pomiędzy państwami członkowskimi i na kompromis jest zdecydowanie za wcześnie.Ponadto należy uwzględnić fakt, że odbywający się niecały tydzień wcześniej szczyt europejski nie przyniósł rozstrzygnięć dotyczących wieloletnich ram finansowych na lata 2014-2020, stąd wiele ambitnych propozycji, np. zazielenienie, musi poczekać.

    W odniesieniu do płatności bezpośrednich brak jest porozumienia co do wyrównania płatności bezpośrednich opartych na obiektywnych kryteriach wewnątrz państw członkowskich, wsparcia młodych rolników oraz alternatywnych koncepcji zazielenienia w ramach płatności bezpośrednich.

    W przypadku kwestii rozwoju obszarów wiejskich nadal są rozbieżności w zakresie instrumentów zarządzania ryzykiem czy wytyczania obszarów z ograniczeniami naturalnymi, także obowiązkowego przeznaczania 25% II filara na działania związane ze środowiskiem i klimatem i w wielu innych jeszcze kwestiach, które zdaniem poszczególnych państw członkowskich wymagają dalszej dyskusji.

    W odniesieniu do wspólnej organizacji rynku dyskusje powinny dotyczyć jeszcze nadzwyczajnych środków rynkowych, skuteczności siatki bezpieczeństwa i ewentualnego uaktualnienia cen referencyjnych, obowiązkowości uznawania organizacji producentów, reguł konkurencji, czy sprawy utrzymania kwot cukrowych czy też mlecznych.

    Podsumowując, negocjacje dotyczące reformy wspólnej polityki rolnej nadal trwają i są bardzo silnie uzależnione od rozstrzygnięć dotyczących wieloletnich ram finansowych. Po raz pierwszy zmiany WPR będą ustalane wspólnie przez Radę Unii Europejskiej i Parlament Europejski. Obie instytucje nadal pracują nad swoimi stanowiskami. W tej chwili trudno przewidzieć, jaki będzie ostateczny wynik negocjacji pomiędzy Radą i Parlamentem i jak wyglądać będą ostatecznie poszczególne instrumenty WPR. Stąd trudno też ocenić stopień realizacji oczekiwań rządu. Być może Komisja Rolnictwa Parlamentu Europejskiego przyjmie projekt stanowiska Parlamentu w końcu stycznia 2013 r. Można oczekiwać, że ostatecznie stanowiska obu instytucji w sprawie reformy WPR ustalone zostaną po lutowym szczycie europejskim, który poświęcony będzie negocjacjom wieloletnich ram finansowych. To otworzy drogę do negocjacji pomiędzy Radą i Parlamentem Europejskim i ostatecznych rozstrzygnięć w tym zakresie.

    Przechodzę do omówienia realizacji uchwały Sejmu RP, czyli drugiego elementu informacji.

    Należy podkreślić, że od początku prac nad WPR po 2013 r. Polska postulowała uproszczenie tej polityki, wzmocnienie konkurencyjności europejskiego sektora rolnego oraz wyrównanie płatności bezpośrednich dla rolników w oparciu o obiektywne kryteria i odejście od płatności historycznych. Znalazło to wyraz w kolejnych stanowiskach rządu dotyczących reformy WPR, a także w stanowisku dotyczącym wieloletnich ram finansowych.

    Polska postuluje zasadniczą reformę WPR. Jednak zauważa, że propozycje pakietu legislacyjnego Komisji Europejskiej zostały podporządkowane zasadzie utrzymania transferów budżetowych do państw członkowskich kosztem rzeczywistych i prorozwojowych zmian w tej polityce. Polska wskazuje, że przedstawione przez Komisję propozycje są sprzeczne z ideą uproszczenia WPR, ponieważ są skomplikowane i idą w kierunku dalszego wzrostu biurokracji. Dotyczy to przede wszystkim płatności bezpośrednich. Polska sprzeciwia się alokacji środków na płatności bezpośrednie wynikającej z wielkości i intensywności produkcji w odległym okresie historycznym. Podkreśla, że zaproponowane przez Komisję wyrównanie płatności bezpośrednich to jedynie drobna korekta finansowa.

    Postulaty te nie są jedynie zapisami w dokumentach rządowych, są one konsekwentnie prezentowane przez ministra rolnictwa na forum unijnym, w licznych kontaktach z przedstawicielami państw członkowskich, Parlamentu Europejskiego, Komisji Europejskiej oraz na konferencjach poświęconych WPR po 2013 r. Stanowią też podstawę do udziału przedstawicieli polskiej administracji we wszystkich pracach nad reformą WPR od początku dyskusji nad tą sprawą, czyli praktycznie od drugiej połowy 2008 r.

    Od rozpoczęcia dyskusji nad propozycjami prawnymi Komisji Europejskiej nie tracimy okazji, aby aktywnie promować nasze stanowisko. Nasze działania obejmują zarówno formalny udział w pracach Rady Unii Europejskiej, jak i nieformalną współpracę z partnerami z innych państw. Efektem tego są wspólne deklaracje, uzgodnione wcześnie stanowiska prezentowane w czasie prac i debat oraz dokumenty prezentujące wspólne komentarze do poszczególnych elementów propozycji prawnych.

    Szczególne znaczenie w realizacji naszych celów miały działania podejmowane w czasie polskiej prezydencji. Pomimo stosunkowo późnej publikacji przez Komisję Europejską pakietu legislacyjnego udało nam się przeprowadzić otwartą i pogłębioną debatę nad reformą wspólnej polityki rolnej, zarówno na szczeblu politycznym, jak i technicznym. W ocenie dotychczasowych osiągnięć trzeba jasno powiedzieć, że na tym etapie prac wciąż nie było możliwe przesądzenie o kształcie przyszłych rozwiązań. Pamiętać trzeba o niezakończonych negocjacjach nad nowymi ramami finansowymi. Będą one miały decydujący wpływ na szereg rozstrzygnięć w ramach WPR.

    Aby podać kilka przykładów podejmowanych przez nas działań, mogę przywołać dobrą współpracę w ramach Trójkąta Weimarskiego, co pozwoliło na zbliżenie stanowisk w sprawie zazielenienia płatności bezpośrednich, wyznaczania obszarów z ograniczeniami naturalnymi i kwot cukrowych. Obecnie wszystkie państwa Trójkąta Weimarskiego opowiadają się za utrzymaniem kwot cukrowych, to są najwięksi producenci cukru w Europie: Niemcy, Francja i Polska.

    Ostatnie propozycje budżetowe przewodniczącego van Rompuy’a zjednoczyły państwa członkowskie przykładające szczególną wagę do drugiego filara. W dniu 29 listopada 9 państw, w tym Polska, przedstawiło wspólną deklarację w sprawie rozwoju obszarów wiejskich, podkreślając znaczenie tej części WPR dla konkurencyjności sektora rolnego, zrównoważonego rozwoju i utrzymania miejsc pracy. Był to jasny sygnał dla uczestników negocjacji budżetowych, że kraje te nie akceptują cięć proponowanych w wydatkach na drugi filar.

    Bardzo aktywnie wykorzystujemy nasze przewodnictwo w Grupie Wyszehradzkiej. Od lipca tego roku zorganizowaliśmy dwa spotkania grupy w składzie rozszerzonym o Bułgarię, Rumunię i Słowenię. Spotkania te zakończyły się przyjęciem oświadczeń, które stanowiły wspólną reakcję na aktualny etap dyskusji nad reformą. Z partnerami z Grupy Wyszehradzkiej pozostaję też w stałym kontakcie przy okazji posiedzeń Rady Unii Europejskiej do spraw rolnictwa.

    Ja sam nie tracę okazji, aby rozmawiać w sprawach reformy z osobami mającymi największy wpływ na kształt przyszłych rozstrzygnięć. Przedstawiłem niedawno nasze priorytety także komisarzowi Dacianowi Cioloşowi. W czasie ostatniego pobytu w Brukseli rozmawiałem z posłem Dessem oraz posłem Santosem, sprawozdawcą Parlamentu Europejskiego dwóch istotnych dla Polski propozycji prawnych, czyli rozporządzenia w sprawie płatności bezpośrednich oraz rozwoju obszarów wiejskich.

    Przykładamy szczególną wagę do współpracy z Parlamentem Europejskim w kwestii reformy. Przypomnę, że z inicjatywy polskiej prezydencji zorganizowano wspólnie z Parlamentem Europejskim i Komisją Europejską w listopadzie i grudniu 2011 r. cykl trzech debat nad nowym kształtem WPR. W debatach tych brali udział kolejno przedstawiciele środowisk politycznych, organizacji branżowych i pozarządowych oraz środowisk naukowych. Stale współpracujemy z polskimi parlamentarzystami, zwłaszcza z członkami Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi Parlamentu Europejskiego. Spotykamy się z nimi w Brukseli, ale też w Warszawie w resorcie. Mamy z nimi bezpośredni, bieżący kontakt. Ministerstwo rolnictwa wspiera ich w pracach nad raportami parlamentu dotyczącymi przyszłości WPR. Chodzi o to, żeby wcześniejsze raporty przygotowane przez parlament, jak i opracowywane obecnie raporty dotyczące aktualnie dyskutowanych propozycji prawnych były konsultowane.

    Na wsparcie ministerstwa rolnictwa zawsze mogą też liczyć przedstawiciele polskich organizacji rolniczych reprezentowanych w europejskich strukturach COPA-COGECA. Wczoraj między innymi miało miejsce spotkanie z federacją związków branżowych, które mają swoich przedstawicieli w 19 komitetach i tam aktywnie w tym uczestniczą. Ich propozycje są bardzo cenne, wspierające działania rządu.

    Chcę też podkreślić, że Polska konsekwentnie prezentuje też swoje stanowisko dotyczące WPR po 2013 r. również na wszystkich etapach prac nad wieloletnimi ramami finansowymi na lata 2014-2020. Prowadzone działania zmierzają do wypracowania takiego kształtu WPR, który będzie zgodny z oczekiwaniami Polski.

    Sprawa wyrównania płatności bezpośrednich w Unii Europejskiej ma znaczenie wyjątkowe. Przypomnę tylko stanowisko, które jest niezmiennie prezentowane, że dla polskich rolników celem jest uzyskanie średnich płatności w Unii Europejskiej. Ten cel prezentujemy niezmiennie.

    Kończąc wypowiedź w sprawie realizacji uchwały Sejmu, chcę stwierdzić, że zbieżność dążeń i celów wskazanych w uchwale Sejmu RP ze stanowiskami i działaniami rządu wzmacnia te stanowiska i zwiększa szanse na ich realizację.

    Przejdę do omówienia ujęcia zagadnień rozwoju rolnictwa i obszarów wiejskich w dokumentach programowych i legislacyjnych dotyczących perspektywy finansowej 2014-2020 w zakresie poprawy jakości życia na obszarach wiejskich.

    Rozwój rolnictwa i obszarów wiejskich zajmuje istotne miejsce w politykach Unii Europejskiej. Od samego początku debaty nad nową unijną perspektywą finansową rząd RP aktywnie prezentuje swoje priorytety w tym obszarze we wszystkich swoich stanowiskach do dokumentów legislacyjnych i pozalegislacyjnych Unii Europejskiej i w ramach działań dyplomatycznych.

    Dokumentem, który stanowi zasadnicze odniesienie dla polityk wspólnotowych, jest ˝Europa 2020. Strategia na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu˝. Rząd RP w stanowisku do tego dokumentu podkreślił, że osiągnięcie celów strategii Europa 2020 wymaga silnego zaangażowania wspólnej polityki rolnej. Ta najstarsza i najbardziej wspólnotowa polityka jest nie tylko skuteczna w realizacji swojego podstawowego celu, jakim jest bezpieczeństwo żywnościowe, ale, w obecnej postaci, może być także efektywnym instrumentem skierowanym na nowe wspólnotowe wyzwania, związane między innymi z ochroną zasobów naturalnych, efektywnym wykorzystaniem i produkcją energii czy zmianami klimatycznymi. Silniejsze zaangażowanie się rolnictwa w realizację nowych zadań publicznych wymaga jednak odpowiedniego wsparcia z budżetu Unii Europejskiej.

    W obecnej dyskusji nad budżetem na lata 2014-2020 oraz w negocjacjach pakietów legislacyjnych, które będą stanowić podstawę wydatkowania wspólnotowych środków, kwestie rolnictwa i obszarów wiejskich zajmują istotne miejsce. W tej dyskusji Polska opowiada się za wzmocnieniem finansowym polityki rozwoju obszarów wiejskich, stanowiącej II filar wspólnej polityki rolnej, co przyczyniłoby się do poprawy efektywności i skuteczności tej polityki w wymiarze ogólnoeuropejskim. W ramach I filaru WPR niezbędne jest z kolei odejście - co już wielokrotnie podkreślałem - od historycznych kryteriów podziału środków i wyrównanie wysokości wsparcia.

    Należy podkreślić, że projekt rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich pozwala na kontynuowanie szerokiego spektrum wsparcia na rzecz rozwoju obszarów wiejskich w Polsce po roku 2013. W chwili obecnej trwają intensywne prace nad przyszłym Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich i innymi funduszami. Intensywnie współpracują też między sobą różne resorty w celu zapewnienia odpowiedniego ukierunkowania wsparcia w ramach wszystkich polityk Unii Europejskiej na potrzeby rozwojowe Polski, w tym i polskiej wsi. Podstawą prac nad nowymi programami są strategiczne dokumenty rządu: zarówno system dziewięciu tzw. strategii zintegrowanych, a w szczególności odrębna ˝Strategia zrównoważonego rozwoju wsi, rolnictwa i rybactwa˝, ukierunkowana na rolnictwo i obszary wiejskie, jak i długo- i średniookresowe dokumenty strategiczne. Resort rolnictwa bardzo wcześnie to uzgodnił i Rada Ministrów przyjęła tę strategię jako jedną z pierwszych pośród tych dziewięciu.

    W szczególności należy w tym miejscu wymienić cztery dokumenty: ˝Strategię zrównoważonego rozwoju wsi, rolnictwa i rybactwa na lata 2012-2020˝, ˝Krajową strategię rozwoju regionalnego 2010-2020: Regiony, miasta, obszary wiejskie˝, ˝Długookresową strategię rozwoju kraju - Polska 2030. Trzecia fala nowoczesności˝ oraz ˝Średniookresową strategię rozwoju kraju˝.

    Realizacja celów określonych w wyżej wymienionych dokumentach ma prowadzić do poprawy jakości życia na obszarach wiejskich oraz efektywnego wykorzystania ich zasobów i potencjałów, w tym rolnictwa i rybactwa. Strategia rządowa zakłada dalszą poprawę konkurencyjności sektora rolno-spożywczego w sposób innowacyjny i zrównoważony, wzrost zatrudnienia mieszkańców obszarów wiejskich w sektorach pozarolniczych oraz rozwój przedsiębiorczości na terenach wiejskich. Istotne jest stworzenie w tym celu warunków sprzyjających tworzeniu pozarolniczych miejsc pracy na wsi i zwiększaniu mobilności zawodowej na linii obszary wiejskie - miasta, rozwój bezpieczeństwa energetycznego oraz infrastruktury transportowej.

    Ponadto strategia wskazuje na ogromne znaczenie dla obszarów wiejskich rozwoju kapitału ludzkiego i społecznego, zwiększanie potencjałów do absorpcji innowacji oraz poprawę atrakcyjności inwestycyjnej i turystycznej tych obszarów. Kluczowe jest przy tym równoległe wspieranie rozwoju małych miast, które stanowią lokalne ośrodki rozwojowe dla obszarów wiejskich, zwłaszcza tych oddalonych od centrów rozwoju.

    Kolejnym celem dla polskiej wsi jest zapewnienie jednolitych standardów w dostępie do usług i dóbr publicznych, takich jak usługi edukacyjne i szkoleniowe, medyczne, komunikacyjne, w tym dostęp do szerokopasmowego Internetu, usługi komunalne i związane z ochroną środowiska oraz usługi kulturalne.

    Biorąc pod uwagę potrzebę koordynacji wsparcia w ramach nowej perspektywy finansowej i zaawansowania przygotowań do wdrożenia działań w nowym okresie programowania, przygotowane zostały założenia umowy partnerstwa. Założenia te zawierają propozycje dotyczące między innymi celów i priorytetów interwencji wraz z podstawowymi wskaźnikami, koncentracją tematyczną i terytorialną planowanej interwencji, układem programów operacyjnych, podziałem interwencji pomiędzy kraj i region, zarysem finansowania i systemów wdrażania oraz opisem stopnia uzupełniania się interwencji finansowanych z polityki spójności, wspólnej polityki rolnej oraz rybackiej.

    Zgodnie z obecnymi założeniami ważnym kierunkiem wsparcia będą obszary wiejskie, na których interwencja będzie uwzględniała zapisy ˝Strategii zrównoważonego rozwoju wsi, rolnictwa i rybactwa˝. Każdy program operacyjny będzie wskazywał, w jaki sposób odnosi się do obszarów wiejskich. Obszary wiejskie należy postrzegać w odniesieniu do funkcji, jakie pełnią, i na tej podstawie różnicować wsparcie. W kontekście poprawy spójności społecznej istotne będzie zwrócenie uwagi na obszary o słabym dostępie do usług publicznych.

    Podsumowując, chciałbym zapewnić Wysoką Izbę, że będziemy nadal intensywnie pracować zarówno w kraju, jak i na forum Unii Europejskiej, prowadząc aktywne negocjacje, aby po 2013 r. warunki dla polskiego rolnictwa i obszarów wiejskich były jak najlepsze. Chcę przy tym podkreślić kluczowe znaczenie, jakie będą miały rozstrzygnięcia dotyczące wieloletnich ram finansowych. Od wyniku tych negocjacji zależeć będzie ilość środków, jakie dostępne będą dla realizacji naszych celów strategicznych.

    Chciałbym jeszcze podać taką uzupełniającą informację, jeżeli chodzi o założenia do umowy partnerskiej w zakresie obszarów wiejskich na lata 2014-2020. Nie będę mówił szeroko o celach, one zostały tutaj wymienione, natomiast prowadzimy na bieżąco takie konstruktywne, twarde rozmowy z innymi ministerstwami, m.in. z Ministerstwem Rozwoju Regionalnego. Były trzy punkty sporne jeszcze do wczoraj, natomiast dzisiaj rano kierownictwo resortu rolnictwa i całe kierownictwo Ministerstwa Rozwoju Regionalnego doszły do kompromisu i usunęliśmy m.in. rozbieżności w tym zakresie. Otóż w tej wstępnej umowie, w tych warunkach, doszliśmy do porozumienia, że wsparcie z Funduszu Spójności dla obszarów wiejskich w ramach obszarów strategicznej interwencji będzie udzielone wszystkim obszarom, całej Polsce, nie wyłączając regionów, ale będzie to ze szczególnym uwzględnieniem obszarów o najniższym poziomie dostępu mieszkańców do dóbr i usług warunkujących możliwości rozwojowe, czyli nie będzie wyłączenia jakiegoś regionu, bo w poszczególnych regionach, nawet jeśli jest wysoki poziom rozwoju, są i gminy, i wsie, które wymagają zupełnie innego podejścia. To uzgodniliśmy dzisiaj rano.

    Ponadto jest też akceptacja ministerstw dotycząca tego, że wpisujemy w ten program budowę, modernizację dróg lokalnych na obszarach wiejskich w ramach Funduszu Spójności. Kolejnym elementem jest pełniejsze wykorzystanie tego miejscowego potencjału właśnie na obszarach wiejskich dla zwiększenia rozwoju, przyspieszenia modernizacji polskiej wsi.

    Chciałbym na zakończenie podziękować wszystkim organizacjom, samorządom, które na bieżąco nas wspierają, bardzo często się komunikują i w czasie bezpośrednich rozmów wspomagają nas, akcentują to, też wspierają nas w ramach COPA-COGECA, tych spotkań nie brakuje i mamy z nimi taki bezpośredni kontakt, tak z parlamentarzystami naszego parlamentu, jak i z europarlamentarzystami na poziomie komisji rolnictwa Parlamentu Europejskiego. Parę miesięcy temu braliśmy też udział w posiedzeniu komisji rolnictwa Parlamentu Europejskiego, z przewodniczącym Jurgielem, z przewodniczącym komisji senackiej, gdzie mówiliśmy jasno, prosto i czytelnie o pewnych sprawach. Oczywiście jeszcze byłem posłem delegowanym przez Komisję do Spraw Unii Europejskiej. Chciałbym podziękować wszystkim parlamentarzystom, członkom szczególnie komisji rolnictwa, sejmowej i senackiej, bo tylko dzięki szerokiemu wsparciu, wspólnemu działaniu w parlamencie przy wsparciu organizacji, przy współpracy także na forum Unii Europejskiej, Parlamentu Europejskiego, możemy jak najlepiej realizować nasze cele w tym zakresie. Dziękuję za uwagę. (Oklaski)