Szanowny Panie Ministrze! Zgodnie z art. 186 Kodeksu pracy pracownik zatrudniony co najmniej 6 miesięcy ma prawo do urlopu wychowawczego w wymiarze do 3 lat w celu sprawowania osobistej opieki nad dzieckiem, nie dłużej jednak niż do ukończenia przez nie 4. roku życia. Urlop wychowawczy zaliczany jest do grupy ˝przywilejów pracowniczych˝, tak więc tylko pracownik może skorzystać z takiego urlopu celem sprawowania osobistej opieki nad dzieckiem. Prawa do urlopu wychowawczego pozbawione są osoby prowadzące własną działalność gospodarczą. Osoba taka, aby sprawować opiekę nad dzieckiem, może zamknąć działalność lub ją zawiesić, lecz w tym przypadku nieopłacanie składek ZUS wiąże się z brakiem dostępu do opieki medycznej. Obecne przepisy dyskryminują samozatrudnionych, a przecież opłacają oni takie same składki jak osoby zatrudnione na etacie. Osoby te stanowią coraz większy procent pracujących, i to właśnie one napędzają naszą gospodarkę. Problem nierównego traktowania osób prowadzących jednoosobową działalność gospodarczą w stosunku do pracowników będzie narastał, ponieważ coraz więcej pracodawców decyduje się właśnie na taką formę zatrudnienia ˝pracowników˝. Brak polityki prorodzinnej, utrudniony dostęp do żłobków, brak możliwości skorzystania z urlopu wychowawczego przez samozatrudnionych będą skutkowały coraz to późniejszym podejmowaniem przez młodych Polaków decyzji o założeniu rodziny. To na rządzie spoczywa obowiązek zadbania o przyszłe pokolenia. Prawo do przywilejów związanych z macierzyństwem/ojcostwem powinni mieć każda matka oraz każdy ojciec bez względu na formę zatrudnienia.

   W związku z powyższym pytam Pana Ministra:

   1. Czy Pani ministerstwo planuje rozwiązać problem osób samozatrudnionych i umożliwić im korzystanie z urlopu wychowawczego?

   2. Czy trwały prace nad zmianą przepisów oraz dlaczego zostały one przerwane?

   Poseł Piotr Chmielowski

   oraz grupa posłów

   Warszawa, dnia 23 kwietnia 2012 r.