1. Jakiej wysokości środki finansowe zostały przekazane na realizację inwestycji (infrastruktura szpitalna) i co konkretnie udało się zakupić/wyremontować w woj. lubelskim i mazowieckim?
2. Jakiej wysokości środki zostały wydatkowane na profilaktykę i promocję Programu i czy działania te miały wpływ na poprawę poziomu opieki osób chorych psychicznie?
3. Na jakie konkretnie świadczenia zdrowotne NFZ wydatkował w latach 2011-2015 kwotę 660 mln zł?
4. W jaki sposób realizacja Programu ograniczyła stygmatyzację i dyskryminację pacjentów chorych psychicznie? Czy realizacja Programu poprawiła społeczną integrację pacjentów chorych psychicznie?
5. Czy został osiągnięty zakładany w Programie cel, tj. założenie Centrów Zdrowia Psychicznego, polegający na uruchomieniu inicjatyw i zasobów społecznych lokalnych społeczności?
6. W jaki sposób Program przyczynił się do aktywizacji zawodowej pacjentów z zaburzeniami psychicznymi?
7. Czy w wyniku realizacji Programu dokonano zmian prawnych, które umożliwiałyby koordynację różnych form opieki i pomocy?
8. W jaki sposób Program przyczynił się do upowszechnienia środowiskowego modelu psychiatrycznej opieki zdrowotnej?
9. Jak konkretnie upowszechniono wiedzę na temat zdrowia psychicznego, kształtowania stylów życia korzystnych dla zdrowia psychicznego i rozwinięto w społeczeństwie umiejętności radzenia sobie w sytuacjach zagrażających zdrowiu psychicznemu?
10. Czy realizacja Programu przyczyniła się do zapobiegania zaburzeniom psychicznym w społeczeństwie?
Pacjenci leczeni psychiatrycznie zarówno z powodu deficytów wynikających z obecnych objawów chorobowych, jak również poczucia wstydu, bądź też obawy przed stygmatyzacją nie domagają się poprawy warunków w jakich są leczeni. Są pacjentami w świetle prawa jawnie dyskryminowanymi. Systematycznie ich potrzeby są marginalizowane, a szpitale psychiatryczne w całej Polsce są jednymi z najbardziej zaniedbanych i niedoinwestowanych.