Ze względu na częstość występowania choroby sercowo-naczyniowej oraz jej przebieg nacechowany występowaniem ostrych powikłań zagrażających życiu chorzy dotknięci tym schorzeniem stanowią szczególną populację, do której adresowane są działania zapobiegawcze objęte wspólną nazwą profilaktyki wtórnej. Celem tych działań jest zmniejszenie częstości kolejnych incydentów związanych z chorobą niedokrwienną serca, niedokrwiennym udarem mózgu i chorobą tętnic obwodowych. Kładą one szczególny nacisk na przeciwdziałanie istotnym negatywnym, także ze społeczno-ekonomicznego punktu widzenia, zjawiskom, takim jak inwalidztwo i przedwczesne zgony.
Udowodniono, że kompleksowa rehabilitacja kardiologiczna może zmniejszyć umieralność z przyczyn sercowo-naczyniowych i ogólną o około 20-25% oraz liczbę nagłych zgonów w czasie pierwszego roku po przebytym zawale mięśnia sercowego o około 35%. Rehabilitacja kardiologiczna poprawia również wydolność fizyczną, zmniejsza objawy niedokrwienia mięśnia sercowego, opóźnia progresję, a nawet może sprzyjać regresji miażdżycy tętnic wieńcowych. Z tego względu wczesnej rehabilitacji powinni zostać poddani chorzy po przebytym ostrym zespole wieńcowym, po zabiegach kardiochirurgicznych oraz po przezskórnych zabiegach na naczyniach wieńcowych. Doświadczenia ostatnich lat jednoznacznie wskazują na korzyści odnoszone z rehabilitacji u pacjentów z niewydolnością serca.
Choroby układu krążenia są na pierwszym miejscu statystyk związanych z umieralnością i śmiertelnością. Są również pierwszą pozycją na liście przyczyn inwalidztwa. Ochrona zdrowia musi w sposób właściwy odpowiadać na te wyzwania.
Działania podejmowane wobec pacjentów w stanie zagrożenia życia i zdrowia nie są limitowane (zabiegi z zakresu kardiologii interwencyjnej i kardiochirurgii), natomiast rehabilitacja kardiologiczna jest ograniczona wysokością kontraktu. Pacjent po uratowaniu życia musi być poddany skutecznej rehabilitacji, by nie zwiększyć rzeszy ludzi korzystających z kosztownych procedur leczniczych i pobierających rentę inwalidzką.
Przy tak jednoznacznych argumentach na uwagę zasługuje fakt istotnego niedoszacowania stacjonarnej rehabilitacji kardiologicznej. Fakt ten dotyczy w istotnym stopniu województwa małopolskiego, które z jednej strony ma jeden z najgorszych wskaźników dostępności do rehabilitacji kardiologicznej w kraju, a także jedną z najniższych wycen usługi (1 zł za punkt). W innych regionach Polski ta wycena jest znacznie wyższa. Na przykład w woj. podkarpackim wynosi ona 1,05 zł za 1 punkt, a w woj. mazowieckim nawet 1,3 zł za punkt. Różnica w wycenie stacjonarnej rehabilitacji kardiologicznej w istotnym stopniu ogranicza rozwój tej ważnej dziedziny świadczeń medycznych. Moim zdaniem taka różnica nie jest związana z kosztem prowadzenia działalności medycznej w obu województwach. Ponadto istnieje ryzyko, że dalsze ograniczanie wyceny świadczeń stacjonarnej rehabilitacji kardiologicznej w Małopolsce może spowodować w przyszłości jeszcze większe ograniczenie dostępności tych usług.
Pacjent po leczeniu kardiologicznym lub kardiochirurgicznym zwalnia bardzo kosztowne łóżko szpitalne. Rozwijanie i finansowanie na właściwym poziomie ośrodków rehabilitacji kardiologicznej, moim zdaniem, powinno w ogólnym rachunku przynieść oszczędności.
Zdaję sobie sprawę z chronicznego niedoboru środków w ochronie zdrowia. Jednak podnoszone przeze mnie kwestie wyceny świadczeń z zakresu rehabilitacji kardiologicznej w woj. małopolskim to możliwość wyrównania szans na dostęp do tej niezwykle potrzebnej dziedziny usług medycznych.
Zwracam się więc do Pana Ministra z pytaniem: Czy Pana zdaniem nie jest konieczne zwiększenie poziomu finansowania rehabilitacji kardiologicznej w woj. małopolskimi poprzez zwiększenie wysokości stawki oraz dostosowanie ilości świadczeń w tej dziedzinie do potrzeb określonych ilością osób ze schorzeniami układu krążenia po zabiegach kardiochirurgicznych i z zakresu kardiologii interwencyjnej oraz chorych z niewydolnością krążenia?
Z poważaniem
Poseł Jagna Marczułajtis-Walczak
Kraków, dnia 11 kwietnia 2012 r.