Warszawa, 27-05-2015
Szanowny Panie Marszałku
Odpowiadając na interpelację Pana posła Roberta Jagły z dnia 5 maja 2015 r., nr 32524, w sprawie regulacji przepisów prawa dotyczących tzw. outsourcingu pracowniczego, ich stosowania oraz rozwiązania problemów 500 polskich przedsiębiorców i ich 25 000 pracowników uprzejmie informuję.
Zgodnie z brzmieniem art. 1 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 743 ze zm.), zwanej dalej u.d.a.r., każdy z ministrów jest właściwy w zakresie działu, którym kieruje. Dział sprawiedliwość obejmuje sprawy: sądownictwa, prokuratury, notariatu, adwokatury i radców prawnych, w zakresie wynikającym z przepisów odrębnych, wykonywania kar oraz środków wychowawczych (art. 24 ust. 1 u.d.a.r.). Minister właściwy do spraw sprawiedliwości jest również właściwy w sprawach sądownictwa w zakresie spraw niezastrzeżonych odrębnymi przepisami do kompetencji innych organów państwowych i z uwzględnieniem zasady niezawisłości sędziowskiej (art. 24 ust. 3 u.d.a.r.).
Według art. 1 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze (Dz. U. z 2011 r., poz. 1599 ze zm.), zwanej dalej u. o p., Prokuraturę stanowią Prokurator Generalny oraz podlegli mu prokuratorzy powszechnych i wojskowych jednostek organizacyjnych prokuratury oraz prokuratorzy Instytutu Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu. Prokurator Generalny jest naczelnym organem prokuratury. Zgodnie z art. 10 ust. 1 u. o p. Prokurator Generalny kieruje działalnością prokuratury osobiście bądź przez zastępców Prokuratora Generalnego, wydając zarządzenia, wytyczne i polecenia.
Poruszone w interpelacji problemy związane z prowadzeniem postepowań przygotowawczych i ich przebiegiem należą więc do właściwości Prokuratora Generalnego.
Odnosząc się do problematyki zmiany orzecznictwa sądów uprzejmie informuję, że przywołane w interpelacji orzeczenia Sądu Najwyższego (wyrok SN z dnia 1 kwietnia 2004 r., I PK 362/03, OSNP 2005, poz. 17 i wyrok SN z dnia 9 grudnia 2004 r., I PK 103/04, OSNP 2005, poz. 220) dotyczą zagadnienia przejścia zakładu pracy na nowego pracodawcę w trybie art. 231 Kodeksu pracy, a nie problematyki obowiązku uiszczania składek na ZUS, czy też z tytułu zaliczek na poczet podatków. W interpelacji nie wskazano natomiast przykładów niejednolitej praktyki sądów, która miałyby dotyczyć omawianych zagadnień. Nie ma zatem możliwości odniesienia się do zarzutu braku jednolitego orzecznictwa w zakresie zatrudnienia pracowników tymczasowych, bądź też zawierania umów tzw. outsourcingu pracowniczego.
Niezależnie od powyższego pragnę podkreślić, że czynności z zakresu nadzoru administracyjnego zarówno zewnętrznego, sprawowanego przez Ministra Sprawiedliwości, jak też wewnętrznego, sprawowanego przez prezesów, nie mogą wkraczać w dziedzinę, w której sędziowie są niezawiśli (art. 9b ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz.U .z 2015 r., poz. 133 ze zm.), a skargi w zakresie dotyczącym działalności sądów w dziedzinie, w której sędziowie są niezawiśli, nie podlegają rozpatrzeniu (art. 41a § 2 u.s.p.). W zakresie orzekania nadzór nad działalnością sądów sprawuje Sąd Najwyższy w trybie określonym ustawami (art. 7 u.s.p.).
Na marginesie nadmieniam, że przedmiotem regulacji ustawy z dnia 9 lipca 2003 r. o zatrudnianiu pracowników tymczasowych (Dz. U. nr 166, poz. 1608 ze zm.) nie są inne postacie atypowego zatrudnienia, takie jak tzw. outsourcing. Pojęcie to, niezależnie od różnic w definiowaniu, sprowadza się bowiem do świadczenia na rzecz innego podmiotu usługi wykonywanej przez pracowników własnych i podporządkowanych w całości wykonującemu usługę (A. Sobczyk, Ustawa o zatrudnianiu pracowników tymczasowych. Komentarz, Zakamycze 2004).
Z poważaniem
Wojciech Hajduk
/podpisano elektronicznie/