Szanowna Pani Marszałek! Nawiązując do pisma z dnia 7 marca br., znak: SPS-023-2494/12, przy którym przekazano interpelację pana posła Stanisława Szweda w sprawie ustawy o zatrudnianiu pracowników tymczasowych, pragnę uprzejmie wyjaśnić, co następuje.
Zgodnie z przepisami art. 20 ustawy z dnia 9 lipca 2003 r. o zatrudnianiu pracowników tymczasowych (Dz. U. Nr 166, poz. 1608, z późn. zm.) - obowiązują pewne ograniczenia dotyczące czasu wykonywania pracy przez pracownika tymczasowego na rzecz danego pracodawcy użytkownika. Przepis art. 20 ust. 2 powołanej ustawy stanowi bowiem, że okres wykonywania pracy tymczasowej nie może przekroczyć 36 miesięcy, jeżeli pracownik tymczasowy wykonuje w sposób ciągły na rzecz danego pracodawcy użytkownika pracę tymczasową obejmującą zadania, których wykonywanie należy do obowiązków nieobecnego pracownika zatrudnionego przez tego pracodawcę użytkownika. Zatem pracownik tymczasowy może zastępować nieobecnego pracownika pracodawcy użytkownika przez okres 36 miesięcy. Tak wykonywana praca jest pracą tymczasową, zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 3 lit c ustawy. Ponowne wykonywanie pracy przez takiego pracownika tymczasowego na rzecz tego samego pracodawcy użytkownika jest możliwe dopiero po upływie 36 miesięcy. Poza wyżej opisanym przypadkiem przepisy ustawy o zatrudnianiu pracowników tymczasowych wprost nie ograniczają czasu wykonywania pracy na rzecz danego pracodawcy użytkownika przez tego samego pracownika tymczasowego. Takie ograniczenie, w sposób pośredni, wynika jednak z charakteru i istoty pracy tymczasowej, co znajduje wyraz w definicji pracy tymczasowej zawartej w art. 2 pkt 3 lit. a i b ustawy. Sezonowość, okresowość czy doraźny charakter zadań wykluczają zatrudnianie przy ich realizacji w sposób ciągły i długotrwały. Podobnie korzystanie z pracy tymczasowej w razie niemożności terminowego zrealizowania określonych zadań wyłącznie przez pracowników pracodawcy użytkownika także zakłada wyjątkowość takiej sytuacji oraz jej ograniczoność czasowa (przy stałym wzroście zadań pracodawca użytkownik powinien bowiem zatrudnić kolejnych stałych pracowników).
Na poziomie unijnym zagadnienie zatrudniania pracowników tymczasowych reguluje dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/104/WE z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie pracy tymczasowej (Dz U. L 327 z 5 grudnia 2008 r., str. 9-14). Postanowienia dyrektywy nie odnoszą się bezpośrednio do kwestii ograniczania długości okresu ˝skierowania˝ pracownika tymczasowego do wykonywania pracy na rzecz określonego pracodawcy użytkownika. Niemniej definiując w dyrektywie pojęcie pracy tymczasowej (art. 1 ust. 1), a także pojęcie pracownika tymczasowego, pracodawcy użytkownika czy okresu skierowania (art. 3 ust. 1 pkt c, d, e), wskazuje się na aspekt tymczasowości pracy wykonywanej pod nadzorem i kierownictwem przedsiębiorcy użytkownika. Skierowanie do pracy na rzecz pracodawcy użytkownika powinno zatem zachowywać charakter tymczasowy, a tymczasowość należy uznać za istotną (immanentną) cechę pracy tymczasowej.
Przedstawiając powyższe, jestem zdania, że ewentualne zmiany w przepisach ustawy z dnia 9 lipca 2003 r. o zatrudnianiu pracowników tymczasowych, w kierunku postulowanym w interpelacji pana posła Stanisława Szweda, powinny być przedmiotem analizy i oceny Zespołu Problemowego ds. Prawa Pracy i Układów Zbiorowych Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych. Zgodnie ze stanowiskiem tego zespołu, podjętym na posiedzeniu w dniu 24 lutego br., kompleksowe prace w zakresie uregulowania problematyki czasu pracy w dziale szóstym Kodeksu pracy mają być prowadzone równolegle z rozmowami zmierzającymi do uregulowania kwestii dotyczących stabilizacji zatrudnienia w kontekście warunków stosowania umów na czas określony, umów cywilnoprawnych, samozatrudnienia i pracy tymczasowej. Takie stanowisko zespołu stwarza zatem możliwość podjęcia dyskusji nad zagadnieniem ograniczenia czasu wykonywania pracy przez pracownika tymczasowego na rzecz tego samego pracodawcy użytkownika.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Mleczko
Warszawa, dnia 23 marca 2012 r.