12 punkt porządku dziennego:

Poseł Piotr Paweł Bauć:

    Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Profesorze! Chciałbym tu kontynuować wypowiedź kolegi. Właśnie: Narodowy Dzień Zwycięstwa - czego? Znów będziemy mieli w szkole problem, tak jak mamy problem z tym, że pan prof. Niesiołowski wychodzi i mówi, że II wojna światowa skończyła się w maju. II wojna światowa, panie profesorze, skończyła się, tak jak tu mówił pan profesor, 2 września 1945 r. Żeby lepiej zapamiętać, warto zrobić takie mnemotyczne ćwiczenie: mianowicie II wojna światowa zaczęła się na morzu, na pancerniku, który strzelał, i zakończyła się na morzu również - w Zatoce Tokijskiej. Łatwo wtedy skojarzyć, że wtenczas się skończyła.

    (Poseł Stefan Niesiołowski: Ale to z Japonią.)

    Tak. Natomiast oczywiście skończyła się w Europie w maju. I myślę, że, co do popierania takiego zwycięstwa, wolałbym w takim razie 15 lipca, a w ogóle to wolałbym 4 czerwca 1989 r., co też pogodziłoby nas w dyskusji, czy po 22 lipca i od granicy, którą 22 lipca 1944 r. również na mapie wykreślił, zaczęła być wolność na naszych terenach, czy niewolność. Wszyscy się zgadzamy, że III Rzeczpospolita to jest 4 czerwca 1989 r.

    Mało tego, wszyscy cierpimy, kiedy jedziemy do Europy, do Stanów Zjednoczonych - już nie mówię o tym, że dowiadujemy się w Stanach Zjednoczonych, że byliśmy współwinni Holocaustu, ale dowiadujemy się, że komunizm upadł, kiedy upadł mur berliński. A więc może zajmijmy się bliższą współczesnością i pracujmy nad świadomością historyczną naszych młodych pokoleń, ale też Europejczyków, Amerykanów, Portugalczyków, Brazylijczyków, Chińczyków, żeby nasz wkład w to, że faktycznie jesteśmy teraz w wolnym kraju... bo była dyskusja, czy zwycięstwo i również wolność, czy tylko wolność, czy tylko zwycięstwo, a może inaczej, natomiast mniej już dyskutujmy na temat tego, co było dawno, dawno temu. Przyjmijmy, że jest pewien historyczny konsensus - faktycznie w Europie faszystowskie Niemcy zostały rozgromione w maju i faktycznie, patrząc na zegarek w Polsce, akt, który to zamknął, nastąpił 8 maja, i tutaj jak najbardziej zgadzam się, żebyśmy w tym dniu świętowali to nasze zwycięstwo, bo byliśmy zwycięzcami, byliśmy wśród tych, którzy zwyciężyli.

    Natomiast chodzi o to, żebyśmy dla porządku historycznego jednak dopisali, że to jest dzień zwycięstwa w konkretnej sytuacji historycznej, bo, jak znam naszą młodzież, zaraz będziemy mieli na Facebooku różne rozmowy na temat tego, jakie zwycięstwo, co za zwycięstwo, kto i po co, i żeby się to nie skończyło tak, że każdy może być w swoim domu 8 maja zwycięzcą. W związku z tym coś, co jest poważne, własnym działaniem możemy w pewien sposób zdyskredytować. Dlatego apeluję ewentualnie do pana marszałka Niesiołowskiego, aby trochę doprecyzować tę nazwę, bo faktycznie to było zwycięstwo nad konkretnym przeciwnikiem, w konkretnym momencie, nad faszystowskimi Niemcami. Też się tutaj przychylam, żeby mówić: Niemcami, bo to nie byli jacyś faszyści z księżyca, tylko to po prostu byli Niemcy, którzy, niestety, mieli tę słabość w tamtym momencie, że uwierzyli w tę ideologię, że uwierzyli w swoją wielkość. Skończyło się właśnie tym, że stali się mali i bardzo też wielką cenę zapłacili.

    Natomiast też tutaj chciałbym iść tym tropem, żebyśmy nie zapomnieli o 9 maja, kiedy na grobach radzieckich, jak to wtenczas mówiono, żołnierzy rosyjscy dyplomaci składają kwiaty - żebyśmy też złożyli kwiaty, ewentualnie zapalili te znicze, bo po prostu oni oddali to, co jest najważniejsze, czyli swoje młode życie, swoją przyszłość. Oni wcale nie chcieli iść na tę wojnę, im politycy kazali, im żołnierze inni, starsi, kazali - ci, którzy się za nimi chronili. W Gdańsku jest bardzo duży cmentarz właśnie żołnierzy radzieckich, ja przezeń co jakiś czas przechodzę, bo blisko mieszkam. Gdy widzę te nagrobki i napisy: lat 20, 18, 21, to naprawdę płakać się chce, jeśli człowiek pomyśli, że może coś takiego się powtórzyć. (Dzwonek) Mam nadzieję, że nie.