4 punkt porządku dziennego:

Informacja rządu Rzeczypospolitej Polskiej o działaniach podejmowanych w 2014 r. na rzecz realizacji postanowień uchwały Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 1 sierpnia 1997 r. Karta Praw Osób Niepełnosprawnych (druk nr 3673) wraz ze stanowiskiem Komisji Polityki Społecznej i Rodziny (druk nr 3800).

Poseł Beata Mazurek:

    Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Panie Ministrze! Mam zaszczyt i przyjemność przedstawić stanowisko Klubu Parlamentarnego Prawo i Sprawiedliwość wobec informacji rządu o działaniach podejmowanych w 2014 r. na rzecz realizacji postanowień uchwały Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 1 sierpnia 1997 r. Karta Praw Osób Niepełnosprawnych wraz ze stanowiskiem komisji, odpowiednio druki nr 3673 i 3800.

    Karta Praw Osób Niepełnosprawnych, przypomnę, to katalog spraw, których realizacja winna zapobiegać wykluczeniu społecznemu i dyskryminacji osób niepełnosprawnych. Mając 10 minut, niezwykle trudne, a wręcz niemożliwe jest szczegółowe odniesienie się do tak obszernego materiału, który przedstawił nam rząd i który w znacznej mierze zawiera dane statystyczne. Można go skwitować krótko: coś robicie, ale czy środowisko osób niepełnosprawnych jest z tego zadowolone, czy spełniacie ich oczekiwania?

    Zacznijmy od obszaru ochrony zdrowia. W roku 2014 minister zdrowia wystąpił do wszystkich podmiotów leczniczych z prośbą o dokonanie oceny warunków udzielania świadczeń osobom niepełnosprawnym. Co z tego wynika?

    Jeśli chodzi o dostęp do świadczeń zdrowotnych udzielanych przez lekarzy specjalistów, nie wiemy, o ile to się zwiększyło. Nie wiemy w ogóle, jaki był wynik czy efekt tego apelu. Minister zdrowia w swym rozporządzeniu podniósł limit finansowania większości wyrobów medycznych, i dobrze. Nie wiemy jednak, czy tym samym zwiększyła się liczba osób niepełnosprawnych, które z tego skorzystały, a przecież tak naprawdę o to powinno nam chodzić.

    Jeśli chodzi o edukację, to można powiedzieć, że choć przepisy zmieniają się na korzyść uczniów niepełnosprawnych i w ocenie wielu osób zmiany te są pozytywne, to my uważamy, że nadal nie widać wzrostu udziału dzieci niepełnosprawnych w klasach ogólnodostępnych. Nadal masowym zjawiskiem - z tego, co wiemy na podstawie informacji, które do nas docierają - jest zmiana szkoły z uzasadnieniem, że dziecko sobie nie radzi, a tak naprawdę to albo nie radzi sobie system, albo nie radzi sobie nauczyciel, albo być może tych nauczycieli jest za mało.

    Jeśli chodzi o rynek pracy, to panuje opinia, że promowani są pracodawcy, co w ocenie wielu nie przekłada się na poprawę sytuacji pracowników będących osobami niepełnosprawnymi. Nie zostały rozwiązane problemy wynikające z wadliwego systemu orzekania. Mamy wielość systemów orzeczniczych, nawet w orzecznictwie powiatowym nie ma żadnych standardów ani wspólnych narzędzi, co przyznali przedstawiciele biura pełnomocnika w czasie publicznych spotkań.

    Dzisiaj wiemy, że ministerstwo zamierza przygotować pomysły, jakie wprowadzić zmiany, są na to unijne pieniądze, ale realnie oznacza to opóźnienie rozwiązania tego istotnego problemu o kolejne lata. Podnieśliście państwo procent dofinansowania z PFRON-u do turnusów rehabilitacyjnych bez zwiększania ogólnej puli środków, więc de facto mniej osób może z tych turnusów skorzystać, co sprawia, że osoby niepełnosprawne mają poczucie, że tak naprawdę zostały one przez was oszukane.

    WTZ-y po latach zmusiły was do zwiększenia stawki na uczestnika, ale nie jest to związane z realnymi kosztami tego wsparcia. Nie jest prawdą, że każdy WTZ dostał o 100 zł więcej na każdego uczestnika. Czy państwo o tym wiecie? Czy rzeczywiście te pieniądze, które były przekazane samorządom na WTZ-y, dają im taką możliwość? Wielokrotnie na posiedzeniach komisji rozmawialiśmy o tych WTZ-ach. Wielokrotnie pan, panie ministrze, mówił, że będą na to pieniądze i że będzie to w granicach tych 100 zł. Pracownicy mieli przekonanie, że to rzeczywiście będzie 100 zł na każdego uczestnika, tymczasem wiem, że w wielu samorządach tak nie jest. Mam pytanie: Czy samorządy podejmują słuszną decyzję, dając 50 czy 60 zł, czy powinny przekazać 100 zł?

    Sztukujecie braki systemowe doraźnymi konkursami z PFRON. Korzysta z tego kilka organizacji, a nie wszyscy niepełnosprawni, którzy tego potrzebują. Chodzi mi zwłaszcza o usługi asystenckie, zatrudnienie wspomagane, czyli tzw. trenera pracy, oraz zwiększone wsparcie w placówkach dla osób z autyzmem. W naszej ocenie autyzm jest niepełnosprawnością najbardziej zaniedbaną w ostatnich 8 latach. W roku 2014 mimo 2-letniej pracy Zespołu do spraw rozwiązań systemowych na rzecz osób niepełnosprawnych przy ministrze pracy nadal nie wypracowano modelu domów dla osób z autyzmem.

    Na zakończenie wspomnę o jeszcze jednej rzeczy, która wzbudza rozgoryczenie osób niepełnosprawnych i ich rodzin, jest to dialog społeczny. Powołany przez ministerstwo po proteście rodziców w Sejmie okrągły stół przez rok pracował bez koordynacji i w rozbiciu na kilka podzespołów. Nie było przepływu informacji, co wywoływało dezorientację i powodowało frustrację, dlatego strona społeczna zerwała to, wycofała się z uczestnictwa w okrągłym stole. Co więcej, z powodu tych protestów jej przedstawiciele nie zostali potem wpuszczeni tu, do budynku Sejmu, na posiedzenia komisji czy na konferencję.

    W imieniu Klubu Parlamentarnego Prawo i Sprawiedliwość między innymi z wymienionych przeze mnie względów wnoszę o odrzucenie informacji rządu o działaniach podejmowanych w 2014 r. na rzecz realizacji postanowień uchwały Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej Karta Praw Osób Niepełnosprawnych. Dziękuję bardzo. (Oklaski)