22 punkt porządku dziennego:

Poseł Ryszard Zbrzyzny:

    Dziękuję bardzo.

    Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Godność się nie starzeje i niech to będzie przesłaniem mojego wystąpienia.

    Myślę, że warto przypomnieć, że 25 lat temu ONZ ustanowił dzień 1 października Międzynarodowym Dniem Osób Starszych. Nie jest to tylko ukłon w kierunku tego środowiska, liczącego w Polsce już grubo ponad 6 mln osób, ale chodzi tu też o to, by podkreślić wkład seniorów w kształt i sposób życia wszystkich społeczeństw, bowiem z problemem ludzi starszych, z problemem ludzi w podeszłym wieku ma do czynienia wiele krajów, wszystkie kraje świata. Oczywiście w różny sposób do rozwiązywania problemów ludzi starszych podchodzą rządy różnych państw. Dzień ten ma przypominać wszystkim, przede wszystkim decydentom, że starzenie się jest procesem naturalnym i nie powinno wiązać się z wykluczeniem ani niemożnością prowadzenia godnego i aktywnego życia.

    Szczególnie dla nas, ludzi lewicy, bowiem występuję tutaj w imieniu klubu Sojuszu Lewicy Demokratycznej, jest to ważne święto. Pomaga nam zwrócić uwagę na problemy seniorów, wskazać na konieczność wprowadzenia zmian poprawiających sytuację osób starszych, szczególnie tych samotnych, niemających wsparcia w rodzinie, żyjących w izolacji, chorych, niepełnosprawnych, niesamodzielnych. One bowiem są najbardziej narażone na wykluczenie społeczne i - co niedopuszczalne - często pozbawione podstawowych praw, w tym należnego każdemu człowiekowi prawa poszanowania ich godności.

    Warto przypomnieć, że Sojusz Lewicy Demokratycznej już w roku 2013 rozpoczął debatę w Wysokiej Izbie na temat problemów ludzi starszych. Już w roku 2013 Sojusz Lewicy Demokratycznej zwracał uwagę, że sytuacja osób starszych zamiast poprawiać się pogarsza się. Upływ czasu od roku 2013 do roku bieżącego potwierdza tę tezę. Niestety sytuacja osób starszych w Polsce pogarsza się zamiast poprawiać się mimo wielu deklaracji, mimo wielu zapowiedzi, mimo wielu obiecanek ze strony rządzącej koalicji. Wówczas na nasze pytania dotyczące problemów związanych z sytuacją ludzi starszych odpowiadał pan minister Kosiniak-Kamysz.

    (Poseł Jan Rzymełka: W stosunku do czego się pogarsza?)

    Zaraz będzie pan wiedział.

    Drogie leki. Proponujemy bezpłatne leki refundowane dla osób powyżej 75. roku życia. I co? I nic. Brakuje miejsc w ośrodkach pielęgnacyjnych, opiekuńczych, rehabilitacyjnych. Oczywiście są prywatne, wysokopłatne obiekty, ale tych ludzi na to nie stać. Nie stać ich na to, żeby w każdym miesiącu płacić po kilka tysięcy złotych za pobyt w tych ośrodkach. Nie ma mimo zapowiedzi rządu bonu na opłatę usług pielęgnacyjnych. Ten bon poprawiłby sytuację osób, szczególnie tych niepełnosprawnych.

    Nie załatwiono mimo naszych nacisków problemu młodocianych ofiar II wojny światowej. Wstydliwy temat. Dotyczy ok. 40 tys. osób, którzy dzisiaj mają powyżej 80 lat, osób, które w żaden sposób nie są zauważane w polityce społecznej rządu Rzeczypospolitej Polskiej. Nasz projekt ustawy 3,5 roku leży w Sejmie i nie został ruszony. W dniu wczorajszym proponowałem Wysokiej Izbie zajęcie się tym problemem. Koszt w skali roku to jest około 60 mln zł. Nie będę się już odnosił do tego, jak wyglądają koszty bzdurnych referendów - chodzi o referendum zarządzone przez jednego prezydenta czy próbę zarządzenia podobnego referendum przez już nowego prezydenta. To są koszty zdecydowanie wyższe.

    Dwa lata temu pytaliśmy ministra Kosiniaka-Kamysza, minister odpowiadał, że musimy wspólnie przygotować wieloletnią politykę państwa dotyczącą osób starszych. Pytanie: Gdzie jest ta polityka, gdzie jest projekt tej polityki, gdzie jest próba nawiązania dialogu społecznego, także z opozycją? Jest to bowiem problem ponadpolityczny, ponad podziałami politycznymi. Jest to problem, który musimy wspólnie rozwiązać w Wysokiej Izbie. Niestety nie ma takich inicjatyw.

    (Poseł Tomasz Lenz: To nie jest prawda, bo...)

    Czy zapoczątkowano jakiekolwiek zmiany, które realnie odczuwają już dzisiaj seniorzy?

    (Poseł Tomasz Lenz: Dokładnie. Niech pan nie robi kampanii wyborczej.)

    Otóż nie, mamy tutaj arogancję, odmowę dostępu do pomocy medycznej ze względu na wiek, lata oczekiwań. Mam tutaj zaświadczenie, że jeden z emerytów, żeby tylko się zapisać do przychodni diabetologicznej, musi czekać do listopada roku (Dzwonek) 2016, a nie 2015. Jest wiele innych tego typu przykładów. Tak więc nie można godzić się z przedmiotowym traktowaniem ludzi starszych, którzy nie zasługują na to, którzy zasługują na wiele więcej.

    Upływ czasu powoduje, że nie mogę wątku emerytalnego rozwinąć, ale w wystąpieniu o debatę w Wysokiej Izbie na temat sytuacji ludzi starszych ten wątek jest rozbudowany. I proszę pana ministra czy osobę występującą w imieniu rządu, żeby w tej kwestii także próbowali zająć stanowisko. Oczywiście w drugiej części, końcowej, mojego wystąpienia ten wątek rozbuduję jeszcze bardziej. Dziękuję serdecznie. (Oklaski)