6 punkt porządku dziennego:

Pierwsze czytanie rządowego projektu ustawy o zmianie ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym oraz ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (druk nr 3221).

Poseł Piotr Paweł Bauć:

    Panie Marszałku! Pani Minister! Wysoka Izbo! Zgadzam się z częścią wątpliwości wyrażonych tu przez kolegę Wontora, natomiast mam jedną taką ogólną...

    (Poseł Jan Kaźmierczak: Refleksję.)

    ...refleksję.

    Dziękuję, panie profesorze. Jednak co profesor, to profesor.

    Jaka jest filozofia polskiego rządu, jeśli chodzi o wspieranie młodych ludzi finansowo, organizacyjnie, wysyłanie ich do wiodących instytutów badawczych, uniwersytetów, politechnik czy w ogóle uczelni technicznych lub artystycznych? Tak sobie myślę, że gdybym był osobą, która odpowiada za rozwój kraju, myślałbym o wprowadzeniu pewnej strategii. Aby tę strategię zrealizować, potrzebowałbym osób do tego przygotowanych. Oczywiście na konkurencyjnym rynku światowym potrzebowałbym osób, które znają świat, wiedzą, co jest akurat w danym momencie najważniejsze, najlepsze, gdzie znaleźć rozwiązania. Uczelnie są takimi miejscami, gdzie te rozwiązania powstają. Rozważałbym to, żeby właśnie tam posłać swoich obywateli.

    Podam przykład Mikołaja Kopernika. On nie po to poza naszą Akademią Krakowską studiował jeszcze na trzech innych uczelniach na Zachodzie, by sobie postudiować, a potem przyjechać do Polski, jak dzisiaj powiedzielibyśmy, tylko robił to po to, aby wykorzystywać tę wiedzę w naszej ojczyźnie, żeby ona wzrastała, nie odstawała od innych krajów Europy, jeśli chodzi o ówczesny poziom wiedzy, nauki i wiodące zagadnienia dotyczące rozumienia świata, tak jak wtenczas go pojmowano. Oczywiście prócz wiedzy zdobył też pewne praktyczne umiejętności.

    Cel jest szlachetny, tylko mechanizm według mnie jest trochę nie taki, jaki powinien być, nie jest tak do końca propaństwowy. Jest to mocno liberalne. Młodzi ludzie, którzy wstępują na polskie uczelnie, w którymś momencie aplikują na te najlepsze uczelnie, wydziały, tak to nazwijmy, potem meldują się w urzędzie zwanym ministerstwem i mówią: zgodnie z listą jestem tam, teraz proszę mi to zrefundować. Ale jaki jest w tym interes państwa? Bo jeżeli na przykład nie pójdziemy w kierunku energii atomowej, a ktoś powie, że jest we Francji czy w Stanach i właśnie tym się zajmuje, to dobrze, tylko dlaczego tam jest? Oczywiście, że wybór młodych ludzi należy szanować, pewnie te osoby rozumieją gospodarkę, świat, te wszystkie mechanizmy, ale myślę, nie chciałbym użyć brzydkiego słowa, że od tylnej strony zaczęliśmy. Wyraźnie powinniśmy powiedzieć, jakie są nasze priorytety i gdzie widzielibyśmy te osoby, czyli chodzi o stworzenie tej listy po przemyśleniu, po co i dokąd oni wrócą - czy wrócą na uczelnię, do przemysłu czy wrócą do administracji. Wtenczas, stosując metodę grantową, trzeba im powiedzieć: dobrze, ci, którzy się tam dostaną, bo żeby się dostać, muszą spełnić warunki, muszą być też atrakcyjni dla tych uczelni intelektualnie, chociaż większość uczelni mówi: ktoś zapłaci, to cię biorę, ale te na najwyższym poziomie już tak nie muszą myśleć... W ten sposób trzeba zobowiązać te osoby, by się wpasowały w tę propaństwowość myślenia, to znaczy one swoją myśl o karierze skonkretyzują i zrealizują, ale wartość będzie obopólna, albo nawet szersza, bo to przyniesie naszemu państwu konkretne, wymierne wartości państwotwórcze, a oczywiście ta wiedza, ta praktyka, którą tam zdobędą, przetworzone na masowe działania w jakiś sposób nas jako kraj gospodarczo, społecznie, kulturowo podniosą na wyższy poziom. (Dzwonek) Myślę, że miejscem tego typu dyskusji ogólnych, nie tylko szczegółowych, jest komisja.

    Jako koło rekomendujemy, aby skierować projekt ustawy do dalszych prac w komisji. Dziękuję bardzo.