Poseł Adam Abramowicz:

    Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! W swoim oświadczeniu chciałbym poruszyć bardzo ważną sprawę dla rodziny mieszkającej w Białej Podlaskiej, ale także dla funkcjonowania urzędu rzecznika praw dziecka w naszym państwie.

    Otóż w Białej Podlaskiej, gdzie mam biuro poselskie, mieszka matka samotnie wychowująca troje dzieci: 12-letnią córkę chorą na schizofrenię, 18-letniego chłopca chorego na astmę i 20-letniego chłopca. Ta rodzina mieszka w lokalu, który jest jednoizbowy, a jego stan techniczny urąga wszelkim wymaganiom, jakie powinno spełniać mieszkanie. Ta pani zwróciła się do mnie o pomoc, ja, chcąc potwierdzenia tego złego stanu technicznego, zwróciłem się do sanepidu oraz do powiatowego inspektora nadzoru budowlanego. Obydwie te instytucje potwierdziły, że w mieszkaniu nie ma wentylacji, co jest główną przyczyną pleśni i zagrzybienia. Sanepid stwierdził także, że ta sytuacja nie sprzyja choremu na astmę oskrzelową 20-letniemu synowi tej pani.

    W związku z tym, że sytuacja jest dramatyczna, zwróciłem się do władz samorządowych o to, aby tej rodzinie zabezpieczono mieszkanie, które ma wentylację, czyli warunek niezbędny do bezpiecznego zamieszkania. Samorząd odmówił przydzielania takiego mieszkania, tłumacząc się brakiem mieszkań w zasobach gminy. Ponieważ sprawa dotyczyła dzieci, ich zdrowia a wręcz życia, zwróciłem się do rzecznika praw dziecka, sądząc, że ta instytucja podejmie skuteczne działania, aby tę sytuację zmienić. Jakież było moje zdziwienie, kiedy otrzymałem odpowiedź od pana rzecznika, cytuję: Odpowiadając na pytanie pana posła w kwestii odpowiedzialności za stan zdrowia dzieci wynikający ze złych warunków mieszkaniowych rodziny, informuję, że zgodnie z treścią art. 27 ust. 2 ratyfikowanej przez Rzeczpospolitą Polską Konwencji o prawach dziecka to rodzice lub inne osoby odpowiedzialne za dziecko ponoszą odpowiedzialność za zabezpieczenie warunków życia niezbędnych do rozwoju dziecka. Taki zwrot oczywiście jest słuszny w przypadku rodziny, która jest w stanie sama zapewnić dzieciom godne warunki mieszkania, tymczasem ta samotna matka nie jest w stanie tego zrobić. W związku z tym ponownie zwróciłem się do pana rzecznika, uzupełniając swoje pisma o dodatkowe zaświadczenia o tym, że stan zdrowia dzieci się pogarsza, a także podczas dyskusji w Sejmie na temat urzędu rzecznika przeprowadziłem rozmowę o tym przypadku. Pan rzecznik obiecał, że zainteresuje się sprawą. W związku z tym 29 sierpnia 2013 r. wysłałem pismo, na które nie otrzymałem żadnej odpowiedzi. 23 stycznia 2014 r. po raz kolejny wysłałem pismo do pana rzecznika, przypominając całą sprawę i zapytując, czy pan rzecznik podejmie interwencję i co będzie, jeśli ten tragiczny stan mieszkania, brak wentylacji, spowoduje pogorszenie stanu zdrowia czy wręcz zgon któregoś z dzieci, zwłaszcza tego chorego na astmę. Do dzisiaj nie otrzymałem żadnej odpowiedzi. Ta matka, chcąc przyspieszyć bieg sprawy, wykonała telefon do rzecznika praw dziecka. Jak mnie poinformowała, któryś z urzędników pana rzecznika po długiej rozmowie doradził jej, że być może lepiej będzie dla jej dziecka i dla niej samej, jeśli dziecko odda do rodziny zastępczej.

    Wysoka Izbo! Jeżeli to jest prawda, a mam powody wierzyć, że taka właśnie była odpowiedź, to po prostu ręce opadają. Po co nasze państwo utrzymuje tę instytucję, jeżeli rzecznik, który jest zobowiązany prawem, jak każda inna (Dzwonek) instytucja państwowa, do odpowiedzi na zapytanie posła, ma nawet na to 14 dni, nie odpowiada na jedno pismo interwencyjne, nie odpowiada na pismo ponaglające, a matce, która sobie nie jest w stanie sama poradzić z tą sytuacją, wobec zagrożenia zdrowia i życia dzieci, radzi, aby dziecko oddała do rodziny zastępczej, to jest to sytuacja nie do zaakceptowania. W związku z tym moje oświadczenie kieruję do pana rzecznika, bo w inny sposób już nie jestem w stanie pomóc. Może po tym oświadczeniu pan rzecznik odpowie mi na pismo i podejmie skuteczną interwencję. Dziękuję bardzo. (Oklaski)