2 punkt porządku dziennego:

Sprawozdanie Komisji Finansów Publicznych o rządowym projekcie ustawy o zmianie ustawy o nadzorze uzupełniającym nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń, zakładami reasekuracji i firmami inwestycyjnymi wchodzącymi w skład konglomeratu finansowego oraz niektórych innych ustaw (druki nr 2050 i 2157).

Poseł Sprawozdawca Krystyna Skowrońska:

    Szanowna Pani Marszałek! Panie i Panowie Posłowie! Panie Ministrze! W imieniu Komisji Finansów Publicznych chcę poinformować, że komisja przygotowała sprawozdanie z pracy nad projektem ustawy o zmianie ustawy o nadzorze uzupełniającym nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń, zakładami reasekuracji i firmami inwestycyjnymi wchodzącymi w skład konglomeratu finansowego oraz niektórych innych ustaw z druku sejmowego nr 2050. Sprawozdanie komisji zawarte jest w druku sejmowym nr 2157.

    Parlament Europejski i Rada w dniu 16 listopada 2011 r. uchwaliły dyrektywę nr 2011/89/UE w sprawie zmian dyrektyw 98/78/WE, 2002/87/WE, 2006/48/WE i 2009/138 Wspólnot Europejskich w odniesieniu do dodatkowego nadzoru nad podmiotami finansowymi konglomeratu finansowego. Zatem powstała konieczność wprowadzenia jej przepisów do polskiego porządku prawnego. (Gwar na sali)

    (Przewodnictwo w obradach obejmuje wicemarszałek Sejmu Wanda Nowicka)

    Wicemarszałek Wanda Nowicka:

    Przepraszam, pani posłanko.

    Bardzo proszę o przeniesienie rozmów do kuluarów i umożliwienie pani posłance kontynuowania.

    Poseł Sprawozdawca Krystyna Skowrońska:

    Dziękuję, pani marszałek.

    Dyrektywa 2011/89/UE ma na celu zwiększenie spójności między celami dyrektywy 2002/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 16 grudnia 2002 r. w sprawie dodatkowego nadzoru nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń oraz przedsiębiorstwami inwestycyjnymi konglomeratu finansowego a celami dyrektyw sektorowych, dotyczących nadzoru nad poszczególnymi sektorami regulowanymi, tj. dyrektywą w sprawie grup ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, dyrektywą w sprawie reasekuracji, dyrektywą w sprawie instytucji kredytowych, dyrektywą w sprawie adekwatności kapitałowej i tzw. dyrektywą Wypłacalność II, a także dyrektywą w sprawie ZAFI, dotyczącą zarządzających alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi, oraz innych dyrektyw.

    Ponadto dyrektywa z 2011 r. ma umożliwić odpowiedni dodatkowy nadzór nad zakładami ubezpieczeń i grupami bankowymi również w takich przypadkach, gdy są one częścią finansowej struktury holdingowej o działalności mieszanej.

    Przepisy wyżej wymienionej dyrektywy zmierzają do aktualizacji przepisów odnoszących się do dodatkowego nadzoru nad podmiotami konglomeratu finansowego i zapewnienia ich spójności z przepisami sektorowymi. Część przepisów dyrektywy dotyczy regulacji w sprawie organów Unii Europejskiej, zwłaszcza Komisji Europejskiej i europejskich urzędów nadzoru, i tych przepisów nie musimy implementować.

    Obowiązujące dzisiaj przepisy dotyczące nadzoru nad konglomeratami finansowymi reguluje ustawa z 2005 r. W art. 6 określono, czym jest konglomerat finansowy, wskazując, że jest to grupa, która spełnia następujące warunki: co najmniej jeden z podmiotów jest podmiotem regulowanym, co najmniej jeden z podmiotów grupy należy do sektora ubezpieczeń i co najmniej jeden należy do sektora bankowego lub sektora usług inwestycyjnych, zaś skonsolidowana działalność podmiotów grupy sektora ubezpieczeń oraz skonsolidowana działalność podmiotów sektora bankowego i sektora usług inwestycyjnych są znaczące. Nie wskazano tu kryteriów dotyczących tego znaczącego udziału w rynku. Od 2005 r. działał przejściowo jeden konglomerat finansowy. Dzisiaj nie ma takiego konglomeratu.

    Celem wprowadzenia nadzoru uzupełniającego poza nadzorem sektorowym jest ochrona stabilności finansowej instytucji kredytowych, instytucji ubezpieczeniowych, zakładów reasekuracji i firm inwestycyjnych wchodzących w skład konglomeratu finansowego.

    Przegląd sektorów finansowych prowadzony jest raz w roku w celu identyfikacji grupy finansowej, która spełniałaby kryteria konglomeratu finansowego. To jest określone w ustawie z 2005 r., reguluje to art. 14.

    Zmiany, które rząd proponuje w związku z wejściem nowej dyrektywy w sprawie nadzoru uzupełniającego, dotyczą m.in. nowej definicji konglomeratu finansowego, nowej definicji spółki zarządzającej sektora finansowego, podmiotu dominującego i podmiotu zależnego, a także zarządzających alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi.

    Dotychczas oferowanie takich funduszy dotyczyło tylko jednego kraju, państwa siedziby funduszu, i podlegało regulacjom krajowym. Tak zwana dyrektywa ZAFI określiła zasady działania zarządzających alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi, stąd konieczność wprowadzenia nowej regulacji, która została zawarta w niniejszym projekcie nowelizacji.

    Propozycje dotyczą również następujących zmian: dodatkowych parametrów wykorzystywanych do celów nadzoru uzupełniającego poprzez monitorowanie i kontrolowanie potencjalnego ryzyka grupowego, na które narażony jest konglomerat finansowy; decydowania przez koordynatora o niepodleganiu przez grupę nadzorowi uzupełniającemu bądź ograniczeniu zakresu takiego nadzoru; doręczania decyzji o uchyleniu nadzoru uzupełniającego; monitorowania struktury prawnej, struktury zarządzania oraz struktury organizacyjnej wszystkich podmiotów regulowanych należących do konglomeratu finansowego, a także struktury podmiotów niebędących podmiotami regulowanymi i będących ich podmiotami zależnymi oraz istotnych oddziałów instytucji kredytowych i domów maklerskich; koordynacji nadzoru uzupełniającego i współpracy organów nadzoru krajowego, a także zakresu informacji gromadzonych i przekazywanych w ramach współpracy między krajowymi i zagranicznymi organami nadzoru.

    Implementacja tej dyrektywy wymaga również zmian w innych ustawach. W Prawie bankowym oraz w ustawie o obrocie instrumentami finansowymi zmiany dotyczą definicji podmiotów dominujących w grupie kapitałowej, których zakres i sposób prowadzonej działalności decydują o sposobie sprawowania nadzoru skonsolidowanego. Propozycje zmian dotyczą również przepisów ustawy o działalności ubezpieczeniowej, a także grup ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, czego konsekwencją są przepisy, które dotyczą definicji nadzoru uzupełniającego w wyżej wymienionej ustawie z konsekwencją zmiany zakresu podmiotowego definicji ubezpieczeniowej grupy kapitałowej.

    W stosunku do zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji, w których podmiotem dominującym jest podmiot nieregulowany, proponuje się wprowadzić przepisy, które dotyczą: składania rocznych sprawozdań dotyczących transakcji przeprowadzanych w ubezpieczeniowej grupie kapitałowej; ustalenia środków własnych; opracowania i wprowadzenia regulacji, które zapewnią należyte gromadzenie i przekazywanie informacji i danych na potrzeby sprawowania nadzoru dodatkowego oraz identyfikowanie i mierzenie, a także monitorowanie i kontrolę transakcji przeprowadzanych z udziałem tego podmiotu w grupie kapitałowej. W celu realizacji powyższych regulacji udzielono ministrowi finansów delegacji ustawowej w zakresie wydania stosownych rozporządzeń.

    Rząd, przedkładając powyższy projekt nowelizacji, informował, że zaproponowane zmiany nie będą miały wpływu na sektor finansów publicznych, w tym budżet państwa i budżety jednostek samorządu terytorialnego. Zmiany mogą wpłynąć na nowe podmioty, które będą objęte zakresem bankowego nadzoru skonsolidowanego, a także dodatkowego nadzoru ubezpieczeniowego czy uzupełniającego. W tych przypadkach obowiązki informacyjne lub obowiązki w zakresie wymogów adekwatności kapitałowej wynikające ze zmienianych przepisów będą nałożone na podmioty, które takimi obowiązkami dotychczas nie były objęte.

    Ustawa ma wejść w życie po upływie 14 dni od ogłoszenia. Podczas prac nad tym projektem zaproponowano drobne poprawki związane z redakcją zapisów, ale nie ma tu istotnych poprawek, które zmieniałyby konstrukcję zaproponowanej nowelizacji. Nie było żadnych uwag w trakcie prac nad tym projektem w podkomisji do spraw instytucji finansowych i w Komisji Finansów Publicznych. Powyższy projekt jest zgodny z przepisami prawa unijnego.

    Chciałabym powiedzieć, że co prawda dzisiaj rozwiązania te nie będą dotyczyły podmiotów funkcjonujących w Polsce, które nie spełniają kryteriów dotyczących konglomeratu finansowego, niemniej jednak wprowadzają one spójne przepisy dotyczące bezpieczeństwa. Jest to niezwykle ważne ze względu na krąg podmiotów, które korzystają zarówno z usług sektora bankowego, ubezpieczeniowego, jak i z instytucji reasekuracyjnych. A zatem poprawia to w sposób zdecydowany bezpieczeństwo na rynku instytucji finansowych.

    Chciałabym zarekomendować w imieniu Komisji Finansów Publicznych przyjęcie przez Wysoką Izbę zaproponowanej nowelizacji przedłożonej w sprawozdaniu. Dziękuję bardzo. (Oklaski)