Poseł Joanna Fabisiak:

    Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Rozpocznę swoje wystąpienie, oświadczenie, od dołączenia się do poprzedniego wystąpienia, bowiem Mandela to osoba niezwykle ciekawa. Chciałabym zwrócić uwagę na jeden aspekt nieporuszony przez przedmówcę, a mianowicie sposób, w jaki doszło do pojednania w tym bardzo trudnym czasie między skłóconymi częściami tego narodu. Była to piłka - było to rugby, które tak połączyło, tak zjednoczyło skłóconych, że potrafili wspólnie działać na tym polu, a to owocowało także wspólnymi działaniami na innych polach.

    Przechodzę do oświadczenia. Będzie ono dotyczyło właściwie dnia wczorajszego. Otóż 5 grudnia od dawna jest Międzynarodowym Dniem Wolontariatu. W Polsce wydarzenie to nie wzbudza moim zdaniem należytego zainteresowania, jest raczej niedostrzegane, przemija niezauważane. Media wspomniały o tym, ale tak jakby to było coś nieważnego, gdy tymczasem wydaje mi się, że jest to bardzo ważny dzień i sam wolontariat jest tak istotną postawą życiową, że warto jej poświęcić więcej miejsca.

    Dzisiaj z tej trybuny chciałabym przede wszystkim złożyć najserdeczniejsze podziękowania wszystkim wolontariuszom. Drodzy państwo, to dzięki państwu życie przede wszystkim ludzi w potrzebie jest dużo jaśniejsze. To dzięki wam tak wiele osób widzi światełko w tunelu. To wy pomagacie rozplątywać te różne węzły gordyjskie, to wy pomagacie tam, gdzie jest bardzo smutno. Bardzo dziękuję i wierzę, że to moje podziękowanie mogę złożyć w imieniu całego parlamentu dla wszystkich polskich wolontariuszy.

    Martwi trochę fakt, że ciągle jest nas niezbyt dużo, że ciągle w porównaniu z innymi krajami grupa wolontariuszy jest mała, ale przyjmijmy, że nie liczy się ilość, a jakość. Wierzę gorąco, że ci, którzy pracują w wolontariacie, są świadkami tej wspaniałej postawy życiowej i że oni będą zachęcali innych.

    Szczególnie podziękowanie to skieruję do ludzi młodych, bo to najliczniejsza grupa wolontariuszy. Drodzy młodzi przyjaciele, macie wiele pasji, macie wiele emocji, zachęcam zatem, żeby były to emocje wytrwałe, konsekwentne.

    Zakończę i to podziękowanie, i moje wystąpienie: Trzymajmy tak dalej, bo będzie nam wszystkim jako całemu społeczeństwu dużo łatwiej żyć. Dziękuję bardzo.