17 punkt porządku dziennego:

Sprawozdanie Komisji Nadzwyczajnej o uchwale Senatu w sprawie ustawy o postępowaniu wobec osób z zaburzeniami psychicznymi stwarzających zagrożenie życia, zdrowia lub wolności seksualnej innych osób (druki nr 1910 i 1912).

Poseł Sprawozdawca Elżbieta Radziszewska:

    Dziękuję.

    Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Komisja na posiedzeniu w dniu 20 listopada rozpatrywała poprawki wniesione przez Senat, uchwalone w dniu 13 listopada 2013 r. Senat proponuje wprowadzenie do ustawy 17 poprawek. Komisja Nadzwyczajna z tych 17 poprawek proponuje odrzucić poprawki 4., 7. i 17., proponuje, aby głosować łącznie nad poprawkami 8. i 16. oraz 5. i 9., a także proponuje łączne głosowanie nad poprawkami od 10. do 14. Pozostałe poprawki proponujemy przyjąć.

    Nie będę się szczegółowo odnosiła do tych 17 poprawek, ale chciałabym tylko zwrócić uwagę na najpoważniejszą spośród tych, które proponuje Senat. Zwracam na nią uwagę dlatego, że dyskusja nad wprowadzeniem tej poprawki toczyła się również na sali sejmowej i było zobowiązanie ze strony większości, by ta poprawka została wprowadzona.

    Poprawka 1. usuwa kontrowersyjną przesłankę umieszczenia na tzw. oddziale N, przez co był ograniczony krąg osób, które mogą być uznane za stwarzające zagrożenie, wyłącznie do skazanych odbywających karę w systemie terapeutycznym. Poprawka ta rozstrzyga też wątpliwość dotyczącą zakresu pojęcia ˝kara pozbawienia wolności˝, bo zgodnie z Kodeksem karnym terminowa kara pozbawienia wolności, kara 25 lat pozbawienia wolności oraz dożywotniego pozbawienia wolności to trzy odrębne rodzaje kar. Inaczej to pojęcie jest rozumiane na gruncie Kodeksu karnego wykonawczego, gdzie te trzy wymienione kary pozbawienia wolności traktuje się jako pojęcie rozumiane jednakowo: pozbawienie wolności.

    Poprawka zmienia tę rzeczywistość i to nasze zobowiązanie sejmowe wypełnia.

    Druga ważna poprawka, poprawka 2., mówi o tym - na podstawie stwierdzenia ekspertów, było to poruszane i na posiedzeniu Senatu, w którym również uczestniczyłam - że wyraz ˝stwierdzone˝ z art. 1 pkt 2 mógłby sugerować, że zaburzenia psychiczne osadzonego, do którego odnosi się ta ustawa, miały charakter jednorazowy, przejściowy lub stwierdzone zostały po raz pierwszy dopiero w postępowaniu wykonawczym. A jednak przesłanką, która nami powodowała przy pracach nad tą ustawą, było to, jeśli chodzi o moment stwierdzenia u osadzonego zaburzeń psychicznych, żeby to był stan utrzymujący się i polegający na występowaniu zaburzeń w trakcie postępowania wykonawczego. Bardzo dziękuję, panie marszałku.