Poseł Elżbieta Rafalska:

    Panie Marszałku! Wysoka Izbo! W swoim oświadczeniu chciałabym przedstawić sytuację pracowników byłego szpitala publicznego w Kostrzynie, który został z powodu trudnej sytuacji finansowej najpierw skomercjalizowany, a potem całkowicie sprywatyzowany. Dzisiaj jest prywatnym szpitalem. Pracownicy, kiedy szpital był w trudnej sytuacji, wyrazili zgodę na to, żeby nie pobierać pełnego wynagrodzenia. Było to przed laty, w 2008 r. Do dnia dzisiejszego nie odzyskali należnych sobie wynagrodzeń. W tej sprawie są już wyroki sądu. Problem polega na tym, że samorząd powiatowy przedłuża proces likwidacyjny w nieskończoność. Dzisiaj ostatnim terminem całkowitej likwidacji tego szpitala jest rok 2017, a likwidowany szpital jest taką czystą wydmuszką, na której jest syndyk bez żadnego majątku. Nie ma najmniejszej szansy na to, żeby wyegzekwować należne pracownikom wynagrodzenia. W tej sprawie, panie marszałku, zwracałam się do, w cudzysłowie, wszystkich świętych. Pisałam do ministra sprawiedliwości, ministra pracy, rzecznika praw obywatelskich, nawet do pana prezydenta. Wszyscy rozkładają ręce, mówiąc o tym, że w zasadzie dzisiaj nic nie można zrobić, bo ta likwidacja nie jest zakończona, natomiast z dniem 31 grudnia 2017 r. część zobowiązań zostanie przedawniona i w zasadzie może być ograniczona możliwość odzyskania tych pieniędzy. Wśród osób, które naprawdę pilnie oczekują na swoje ciężko zapracowane pieniądze, dzisiaj już z odsetkami, bo cała kwota tych zobowiązań pracowniczych to jest ponad 5 mln zł, są osoby chore, są osoby starsze, są osoby bezrobotne, osoby znajdujące się w zupełnie dramatycznej sytuacji.

    Chcę więc zapytać w tej Wysokiej Izbie: Jak to możliwe, że w państwie prawa taka sytuacja jest możliwa i że wszyscy ci, którzy decydują o tym, jaki jest kształt ustaw, rozwiązań, jak funkcjonuje wymiar sprawiedliwości, jak funkcjonują samorządy, pozwalają na to, żeby takie skandaliczne sytuacje mogły mieć miejsce?

    Mam tylko nadzieję, że przypadek pracowników z Kostrzyna nie jest w Polsce normą, że jest ewenementem i że część resortów, które powinny jednak poszukać rozwiązania, znajdzie jakąś receptę na tę sytuację.

    Nowa ustawa o działalności leczniczej zamyka proces likwidacyjny szpitali w ciągu jednego roku, ale tamto przekształcenie szpitala odbywało się w rygorach innej ustawy i w zasadzie proces likwidacyjny, który jest wyznaczony na 2017 r., równie dobrze może być przedłużany w nieskończoność, natomiast kwota tych zobowiązań będzie rosła i skoro dzisiaj wynosi ponad 5 mln zł, na początku była znacznie mniejsza, to za chwileczkę, w 2017 r. albo w 2020 r. może być jeszcze raz tak wysoka.

    Fakt, że składam tu oświadczenie, jest wyrazem również mojej bezradności. Pochodzę z województwa lubuskiego, często spotykam się z tą grupą pielęgniarek, która najbardziej walczy o wypłatę swoich wynagrodzeń. Uważam, że niewywiązanie się pracodawcy z wypłaty wynagrodzeń to jest kradzież cudzej własności i że polskie prawo jest tu nadmiernie wyrozumiałe.

    Równocześnie chcę też powiedzieć, że przez ten długi okres samorząd, mimo że sprzedał majątek szpitala, nie czuł się zobowiązany do tego, żeby rozwiązać te problemy pracownicze, i że skoro dzisiaj wygłaszam to oświadczenie, to oznacza to, że doszłam do takiego momentu, w którym ciągle szukam pomysłu, jak pomóc tym osobom, bo uważam, że taka sytuacja jest skandaliczna i nigdy nie powinno się jej zaakceptować. Na pewno ponowię jeszcze swoją interwencję. Dziękuję. (Oklaski)