20 punkt porządku dziennego:

Informacja rządu Rzeczypospolitej Polskiej o działaniach podejmowanych w 2011 r. na rzecz realizacji postanowień uchwały Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 1 sierpnia 1997 r. Karta Praw Osób Niepełnosprawnych (druk nr 742) wraz ze stanowiskiem Komisji Polityki Społecznej i Rodziny (druk nr 796).

Poseł Piotr Walkowski:

    Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze! Na samym początku powiem, że oczywiście informacja o realizacji postanowień Karty Praw Osób Niepełnosprawnych za 2011 r. przez klub Polskiego Stronnictwa Ludowego, i to nie tylko ze względu na to, że jesteśmy członkiem koalicyjnym popierającym rząd, jest do przyjęcia.

    Teraz odniosę się do informacji. Możemy tutaj dyskutować. Rzeczywiście punkt spojrzenia zależy od punktu siedzenia. To tak samo, jak w przypadku wody, którą tu nalałem. Możemy sobie regulować, czy informacja jest pełna, czy półpełna. Jak upiję dwa łyki, to będzie półpełna, zadania będą wykonywane bądź niewykonywane. Wszystko będzie oczywiście zależało od tego, że mamy w życiu, jak to zwykle bywa, dwie kwestie: to, czego pragniemy, czyli nasze chciejstwo, i to, co możemy. Takie decyzje podejmujemy codziennie, praktycznie co chwilę w swoim życiu, oczywiście w różnych dziedzinach naszego życia prywatnego, rodzinnego, zawodowego czy publicznego, które prowadzimy.

    Szanowni państwo, wykonywanie tych zadań zależy właśnie od tych możliwości. Rzeczywiście to, że stawiamy sobie wyższe cele do wykonania, ale potem w trakcie realizacji dostosowujemy je do możliwości. Przysłuchując się wypowiedzi kolegi, że znacznie wzrosła liczba osób niepełnosprawnych, chciałbym przypomnieć, że ma to swoje odzwierciedlenie w dramatycznych działaniach podejmowanych przez posłów na tej sali. Pod koniec 2010 r. musieliśmy podjąć dramatyczną decyzję, czy dokonujemy zmian w kwestii dofinansowania przez PFRON zadań w zakresie chociażby zatrudniania osób niepełnosprawnych, czy też decydujemy się na utrzymanie trybu określonego w starej ustawie, czyli na to, że fundusz popadnie w zapaść i nie będzie środków na realizację zadań wyznaczonych w starej ustawie przed nowelizacją.

    Jeśli chodzi o kwestię, że pan premier nie odniósł się do tego w sposób zdecydowany w swoim exposé w roku 2011, myślę, że pan premier, występując, miał świadomość, że mając na stanowisku pełnomocnika ds. osób niepełnosprawnych osobę siedzącego tu pana ministra, może być pewny, że zadania, które zostały wyznaczone, będą zrealizowane. Zresztą były utyskiwania, że się czegoś nie wykonywało. Ratyfikacja w 2012 r. przez Sejm konwencji ONZ, we wrześniu przez pana prezydenta, potem też wizyta szefa podkomisji do spraw osób niepełnosprawnych, a zarazem przewodniczącego zespołu Marka Plury i pana ministra w ONZ świadczą o tym, że ratyfikacja nastąpiła, została podpisana i w tej chwili daje to możliwości pełniejszego działania.

    W momencie kiedy te decyzje były podejmowane, dyskutując, wszyscy zgodnie stwierdziliśmy, że właśnie ten dokument daje nam lepsze warunki, zarówno jeśli chodzi o, że tak powiem, pułap oczekiwań, jak i możliwości administracyjne. Zwiększa się siła naszych dążeń w zakresie poprawiania sytuacji osób niepełnosprawnych.

    Za chwilę minie pół roku od podpisania dokumentu. Pewne kwestie wprowadzane są w życie. Przepraszam, że troszeczkę odchodzę od tematu, bo rozmawiamy o roku 2011, ale jest to pretekstem do tego, żebyśmy się odnieśli do dnia dzisiejszego. Po to przygotowano ten dokument. Został on wstępnie wykorzystany właśnie w związku z wydaniem decyzji z września, bo wtedy rząd dysponował już tą informacją. Dane zostały zebrane, a z harmonogramu prac parlamentu wynika, że zgodnie z kalendarzem teraz przyszedł moment na dyskusję o tej informacji. Tamten dokument posłużył właśnie temu.

    W tej chwili dokonanie analizy należy do nas. Zwracam się tutaj do moich koleżanek i kolegów z Komisji Polityki Społecznej i Rodziny, w szczególności do członków podkomisji stałej do spraw osób niepełnosprawnych. Dokonanie analizy należy do nas. Powinniśmy wychodzić z inicjatywą, wspomagając pełnomocnika, służby mu podległe i wszystkie instytucje, które działają w tym zakresie, tak żeby wprowadzać to w życie. Patrzę tutaj na moich dwóch kolegów, na Sławka i Marka. Właściwie kilka spraw w tym Sejmie, podczas tych dwóch kadencji, kiedy jestem posłem, zostało załatwionych właśnie dzięki ich silnemu uporowi oraz posiadaniu wizji i jej realizacji, bo przecież pewne kwestie były niemożliwe do zrealizowania, a stały się możliwe dzięki temu, że tego chcemy. Powinniśmy jako członkowie tej Izby raczej wykazywać wolę podejmowania trudnych, a nawet niemożliwych do wykonania decyzji - które takie wydają się być przynajmniej w momencie, kiedy rozpoczynamy o tym myśleć - i drobnymi kroczkami poruszać się do przodu. Ze strony członków Komisji Polityki Społecznej i Rodziny widzę taką wolę, jest to jest realizowane.

    Jest kwestia, o której rzeczywiście trudno tutaj się nam od kilku lat rozmawia. Chodzi o edukację dzieci niepełnosprawnych. Widzimy, że są pewne niedociągnięcia w szczególności w zakresie edukacji dzieci w wieku przedszkolnym (3-5 lat). Jeżeli chodzi o stopień rozpoznawania niepełnosprawności, to też widzimy, że wśród dzieci, które uczęszczają do przedszkoli, jest ona wykrywana wcześniej niż wśród dzieci, które tam nie uczęszczają. Dlatego też musi to być skoordynowane zarówno z pracami resortu edukacji, jak i działaniami w zakresie współpracy z samorządami terytorialnymi. Ma to na celu doprowadzenie do zwiększenia liczby dzieci uczęszczających do przedszkoli, chodzi o to, aby uczęszczało tam prawie 100% dzieci w wieku przedszkolnym, bo wówczas opieka medyczna, obserwacja pozwala wykryć oznaki niepełnosprawności we wcześniejszych stadiach, a więc również szybciej zadziałać.

    Odnośnie do kwestii niepełnosprawności z zadowoleniem przyjąłem deklarację przedstawiciela Platformy Obywatelskiej, a zarazem przewodniczącego komisji polityki społecznej, dotyczącą działań, które będziemy podejmowali.

    W związku z tym, że mam jeszcze minutę, a myślałem, że mi jej zabraknie, chciałbym, panie ministrze, serdecznie podziękować za lata pracy, za rok 2011, bo dzisiaj, tak, przyszło podziękowanie.

    Mam nadzieję, że informacje zebrane w tych materiałach służą nie tylko tzw. półkowaniu, co niektórzy na tej sali podejrzewali, ale przede wszystkim podlegają głębokiej analizie, a na podstawie tej analizy podejmiemy próbę poprawiania naszej wspólnej przyszłości. Tutaj brak wydzielenia dyskryminacji ze względu na niepełnosprawność jest związany właśnie z tym, że chcemy, abyśmy wszyscy w tym zakresie byli traktowani równo. Jeszcze raz serdecznie dziękuję, panie marszałku. (Oklaski)