3 punkt porządku dziennego:

Sprawozdanie Komisji Zdrowia o poselskim projekcie ustawy o zmianie ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym (druki nr 850 i 877).

Poseł Marek Hok:

    Pani Marszałek! Panie Ministrze! Ja oczywiście również przyłączam się do życzeń, nie na samym końcu, tak jak poseł Hoc, lecz na początku wystąpienia. Wszystkiego najlepszego!

    Proszę państwa, jako sprawozdawca chciałbym przede wszystkim serdecznie podziękować wnioskodawcom reprezentowanym przez pana Jarosława Katulskiego za skierowanie tego projektu ustawy do Sejmu, a także wszystkim szefom, przedstawicielom klubów, którzy wyrażali swoje opinie na temat tego projektu ustawy.

    Myślę, że dzisiejsza dyskusja, dla niektórych może mniej interesująca, ale dla nas, dla tych, którzy funkcjonują w systemie ochrony zdrowia od wielu, wielu lat, jak najbardziej, była to potrzebna dyskusja. W podsumowaniu chciałbym powiedzieć o takiej sprawie. Naszym zadaniem jako parlamentu powinno być dążenie do stworzenia takiego systemu, w którym ratownictwo medyczne będzie oparte na rzetelnym, dobrym poziomie usług, który będą reprezentowali lekarze medycy ratunkowej, a przede wszystkim ratownicy medyczni. Ja się nie zgodzę z jednym z posłów, który mówił o taksówkach przyjeżdżających na miejsce zdarzenia, a dopiero potem dojeżdżających karetkach S z lekarzem, ponieważ system ratownictwa medycznego opiera się w dużej mierze na naprawdę doskonale wyszkolonych, wyedukowanych ratownikach medycznych. Myślę, że musimy dążyć do stworzenia systemu, w ramach którego w karetkach systemu ratownictwa medycznego będą jeździli doskonale wykształceni ratownicy medyczni, a nie lekarze. System ratownictwa medycznego na całym świecie opiera się na dobrze wyszkolonych ratownikach medycznych. Lekarze w tych zespołach nie jeżdżą, lekarze medycyny ratunkowej pracują na szpitalnych oddziałach ratunkowych.

    Druga kwestia. Dlaczego tak mało jest lekarzy medycyny ratunkowej? To jest naprawdę bardzo ciężka, trudna, odpowiedzialna, wykonywana w trudnych warunkach praca. To nie jest praca lekarza w szpitalu, który ma zabezpieczenie w postaci kolegów specjalistów, całej diagnostyki, tomografu, rezonansu i wszystkich możliwych pomocy. Ten lekarz musi zdecydować sam w ciągu paru minut czy paru sekund o życiu czy zdrowiu człowieka. W zespołach wyjazdowych nie chodzi się w ładnych białych kitlach, fartuchach, oni są ubrani w rzeczy robocze, co być może nie wszystkich satysfakcjonuje. Tak że dajmy szansę tym ludziom. Chodzi o to, żeby dać wykształcenie tym, którzy chcą się realizować w ratownictwie medycznym. To są ludzie, którzy czują, że są potrzebni właśnie w ratownictwie medycznym, a niekoniecznie w szpitalnictwie zamkniętym. Jeszcze raz na koniec dziękuję za dyskusję i proszę o przyjęcie ustawy, o której dzisiaj rozmawialiśmy.

    A jeżeli chodzi o dyspozytornie, pani poseł, to ten system naprawdę się skończył. Nie może być tak, że w każdej gminie jest dyspozytornia.

    (Poseł Anna Paluch: Popada pan w skrajności. Nie chodzi o to, aby była ona w każdej gminie, tylko w subregionie.)

    Są województwa, np. zachodniopomorskie i świętokrzyskie, gdzie są dwie dyspozytornie, dwie na duże województwo i one sobie doskonale radzą. Ludzie naprawdę są zabezpieczeni, dzieje się tak dzięki logistyce, dzięki Internetowi, dzięki GPS-om, bo wiemy, gdzie są karetki, czy jadą, czy stoją, czy dojeżdżają, czy nie chowają się gdzieś tam za płotem, jak to bywało 30 lat temu. System rozwija się w dobrym kierunku, dlatego proszę o przyjęcie proponowanych zmian do ustawy. Dziękuję bardzo. (Oklaski)