27 punkt porządku dziennego:

Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego Bogdan Zdrojewski:

    Panie Marszałku! Panie i Panowie Posłowie! Przede wszystkim chciałbym podziękować za zwrócenie uwagi na ten właśnie obszar aktywności Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, który w ostatnich latach stał się szczególnie ważny, stał się przedmiotem decyzji o charakterze organizacyjnym, logistycznym, a nie tylko tych, o których pan poseł przed chwilą powiedział.

    Stworzyłem cztery centra kompetencji, które zajmują się różnymi obszarami digitalizacji. Centra kompetencji powstawały w latach 2008-2012. Należą do nich: Narodowe Archiwum Cyfrowe, które zajmuje się przede wszystkim dokumentami występującymi najczęściej w pojedynczych egzemplarzach, Biblioteka Narodowa, która zajmuje się przede wszystkim księgozbiorem, książkami, ale także, co ważne, starodrukami, Narodowy Instytut Dziedzictwa, który powstał przez przekształcenie KOBiDZ-u i zajmuje się zabytkami ruchomymi i nieruchomościami - zabytkowymi oczywiście, a także Narodowy Instytut Audiowizualny, który zajmuje się przede wszystkim archiwami czy zasobami archiwalnymi zawierającymi relacje z wydarzeń artystycznych obejmujących bardzo różne dziedziny sztuki. Są to wydarzenia filmowe, muzyczne i inne.

    Jeżeli chodzi o pytanie dotyczące naboru, to ten rok jest pierwszym pełnym rokiem, w którym taki nabór się odbył. Natomiast następny rok jako kolejny będzie stwarzał szansę wykorzystania także tych doświadczeń, o których pan poseł przed chwilą powiedział.

    Jakie są kryteria? Pierwsze i najważniejsze kryterium to efektywność i jakość. Przyjmujemy wnioski, które będą gwarantowały właściwą wydajność w procesach digitalizacyjnych, ale też będą dawały szansę uzyskania wysokiej jakości rozdzielczości, jakości odtworzeniowej, w niektórych wypadkach ratunkowej, zabezpieczającej określone materiały. To jest ten pierwszy najistotniejszy punkt.

    Drugi. Każda instytucja, która stratuje w tym programie, powinna mieć przygotowaną strategię na następne lata. Powinien to być okres minimum trzech lat, co daje szansę startującym w konkursie.

    Trzeci element, z mojego punktu widzenia niezwykle istotny, a trochę lekceważony - przedmiot digitalizacji musi zostać udostępniony do użytku publicznego. Czyli ci, którzy digitalizują określone zasoby, muszą się potem tym zasobem digitalizacyjnym podzielić z publicznością, z odbiorcami.

    Jeżeli chodzi o dofinansowanie, to państwowe instytucje narodowe mają szansę na uzyskanie 100-procentowego dofinansowania, instytucje samorządowe mają szansę uzyskać do 80% dofinansowania, zazwyczaj jest to 80%.

    Jeżeli chodzi o uprawnione podmioty, to w tym programie występują, podkreślam, w tym programie, państwowe instytucje narodowe, jak również instytucje współprowadzone, instytucje samorządowe. Dla instytucji NGOs program dotyczący procesów digitalizacyjnych, mając wspomóc tego typu działania zbudowany jest odrębnie, nie w ramach wieloletniego programu rządowego.

    Jeżeli chodzi o środki finansowe przeznaczone poza konkursem w ramach tego wieloletniego programu rządowego, to wygląda to tak. Narodowy Instytut Audiowizualny ma szansę uzyskać do 20 mln zł w ciągu pięciu lat. Jeżeli chodzi o Bibliotekę Narodową - jest to ok. 6 mln, Narodowe Archiwum Cyfrowe - dokładnie 6,4 mln, natomiast Narodowy Instytut Dziedzictwa prawie 6 mln. Jeżeli chodzi o wydatki globalne, to na rok 2012 jest to 25 mln zł, na rok 2013 - również 25 mln, w poprzednim roku było mniej.

    Podmioty, które zgłosiły się do tej pory i już realizują projekt, to 39 podmiotów plus jeden współprowadzony. Blisko połowa to instytucje samorządowe, z czego bardzo się cieszę. Od razu powiem, że dostęp do tych środków finansowych, które są zapewnione w programach wieloletnich, daje szansę realizacji bardzo różnych projektów.

    Ponieważ pan poseł zadał pytanie, co digitalizujemy, co tak naprawdę byłoby do pokazania, w ramach ilustracji podam kilka przykładów z paru dziedzin, aby było mniej więcej wiadomo, jaki zakres objęty jest tym projektem. Digitalizujemy oczywiście zasób filmowy - ten, który uznajemy za najcenniejszy. W ramach programu, nie wieloletniego programu rządowego, tylko PO IiŚ, realizujemy przede wszystkim takie działania, jak ratowanie i digitalizowanie, przenoszenie na nośniki cyfrowe filmów przedwojennych - wszystkich tych, które udało się przechować i uratować. Natomiast jeżeli chodzi o kino powojenne po 1945 r., to są tu najważniejsze filmy, m.in.: Krzysztofa Zanussiego ˝Struktura kryształu˝ i ˝Iluminacja˝, Kieślowskiego ˝Amator˝, ˝Krótki film o zabijaniu˝ i ˝Krótki film o miłości˝, Kazimierza Kutza na przykład ˝Milczenie˝, Munka ˝Człowiek na torze˝, Krauzego ˝Dług˝, Machulskiego ˝Szwadron˝, Marczewskiego ˝Dreszcze˝. To są przykłady, które mogę podać w tej chwili, bo w ich przypadku proces digitalizacji jest albo zaawansowany, albo został już zakończony. Oczywiście mamy inne filmy, które zostały także zdigitalizowane, ale wymieniając poszczególnych reżyserów, chciałem pokazać, jakie filmy podlegają w tej chwili digitalizacji.

    Jeżeli chodzi o czasopisma, jest na przykład ˝Kurier codzienny˝ wydawany pomiędzy rokiem 1925 a 1938. Digitalizujemy go w całości. Taki wniosek do nas przyszedł, został zaakceptowany. Jest ponad 6 tys. skanów pochodzących z archiwów warszawskich dotyczących odbudowy stolicy, wszystko to, co znajduje się w Warszawie. Jest to niezwykle cenne, niezwykle ciekawe. Bardzo zależy nam na tym, aby pokazać, jak wyglądała odbudowa Warszawy, by było to dostępne. To jest, podkreślam, ponad 6 tys. skanów. Są rzeczy niszowe, mało znane, jak figurki biskwitowe. Mało kto wie, co to są figurki biskwitowe, ale to właśnie pokazuje, jaki zakres kompetencji posiadamy w tej materii. (Dzwonek)

    Już kończę. Jeżeli chodzi o to, co zostało już zdigitalizowane, jest to na przykład 38 tys. książek, w tym cała literatura klasyczna polska, czyli ta, która jest związana z lekturami, ale też wolne lektury, realizowane przez podmiot NGO w ramach popularyzacji i udostępniania tego wszystkiego, co służy także procesom edukacyjnym. Dziękuję bardzo. (Oklaski)