2 punkt porządku dziennego:

Sprawozdanie Komisji Zdrowia o senackim projekcie ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (druki nr 1101 i 3688).

Poseł Marek Gos:

    Pani Marszałek! Wysoki Sejmie! Państwo Ministrowie! Mam zaszczyt w imieniu Klubu Parlamentarnego Polskiego Stronnictwa Ludowego przedstawić opinię o senackim projekcie ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, a w zasadzie o sprawozdaniu komisji dotyczącym tego projektu.

    Ja też nie czuję wielkiej satysfakcji z tego, że dziś kończymy prace nad tym dokumentem. Powody zostały już wymienione przez moich przedmówców. Odeszliśmy znacznie od pierwotnej propozycji, od pierwotnego przedłożenia, a związane to było niestety z opinią rządu, który na początku procedowania tego projektu wyraził negatywne stanowisko, twierdząc, że skutki finansowe przedłożenia są nie do udźwignięcia i nie do zaakceptowania przez Narodowy Fundusz Zdrowia.

    Zgodnie z różnymi szacunkami, które pochodziły ze źródeł, kwoty te na początku oscylowały na poziomie 280 mln, później - ok. 67 mln, 72 mln. Beneficjentów też do końca nie mogliśmy zidentyfikować, o czym również była mowa. Mówiło się o ponad 20 tys., później o 20 tys., następnie o kilku tysiącach.

    Myślę, że dzięki naszej determinacji w podkomisji i Komisji Zdrowia, która po raz kolejny przekazała projekt do podkomisji w celu procedowania, udało się osiągnąć dzisiejszy, powiedziałbym, bardzo niezadowalający konsensus. Bo rzeczywiście w sposób jednoznaczny ograniczyliśmy spektrum beneficjentów tego projektu. Tych 356 osób rzeczywiście to jest tylko pewien symbol, bo absolutnie nie można powiedzieć, że rozwiązaliśmy problem kompleksowo, ale chcemy zadośćuczynić, przynajmniej symbolicznie, tym najstarszym, najbardziej pokrzywdzonym przez los, przez historię i w pewnym sensie chcemy zadośćuczynić im dzisiaj. Wprowadziliśmy ograniczenia właśnie w postaci dwóch wskaźników, które pojawiły się dziś w projekcie. Mianowicie, po pierwsze, mają być to osoby wykonujące obowiązkową, przymusową pracę w związku z zastępczą służbą wojskową w latach 1949-1959, które były zatrudniane w kopalniach węgla, kamieniołomach czy zakładach pozyskiwania i wzbogacania rud uranu. A więc to jest warunek pierwszy. Warunek drugi dotyczy tego, że są to osoby mające orzeczone inwalidztwo będące skutkiem przymusowej pracy.

    Tutaj nie zgadzam się z moją poprzedniczką, panią poseł Hrynkiewicz, że nie jesteśmy w stanie ich zidentyfikować, nie jesteśmy w stanie tego orzec. Ci ludzie mają orzeczenia, bo oczywiście gdyby tak było, w ogóle panowałby totalny chaos, ale dzisiaj jest tak, że liczba 356 osób wynika właśnie z tych orzeczeń. Nie jest też prawdą, że w ramach naszych instytucji, które były wspomniane, nie jesteśmy w stanie tych osób ani zidentyfikować, ani ich sklasyfikować. Rzeczywiście były problemy, ewidentnie ten proces trwał zbyt długo, bo te materiały przychodziły do nas albo szczątkowe, albo niepełne, albo takie, na bazie których nie można było podjąć decyzji.

    Tak jak powiedziałem na wstępie, nie jest to wielka satysfakcja, ale przynajmniej są to szczątki satysfakcji w postaci tego, że przynajmniej w części Wysoka Izba będzie mogła problem roszczeń czy oczekiwań tych najbardziej pokrzywdzonych, a pominiętych we wcześniejszych regulacjach dzisiaj po prostu uznać, tak jak w przypadku weteranów wojennych, osób, które były więzione czy które były torturowane itd. Tak że uzupełniamy to niestety o wąską grupę, ale jednak jest to regulacja, która jest potrzebna, a która niestety jest dziś tylko pewnym symbolem, i jako klub opowiadamy się za jej przyjęciem. Dziękuję bardzo. (Oklaski)