Poseł Ryszard Zbrzyzny:

    Dziękuję bardzo, pani marszałek.

    Wysoka Izbo! Tak właściwie nie planowałem wygłaszać dzisiaj jakiegokolwiek oświadczenia, niemniej jednak wydarzenia dnia dzisiejszego zainspirowały mnie do tego, żeby jednak nie bacząc na porę dnia, przedstawić takie oświadczenie. Inspiracją był słuszny protest pielęgniarek i położnych, który miał miejsce tutaj, przed Wysoką Izbą, parę godzin temu. To był wielotysięczny tłum.

    Nim jednak o tym powiem, chciałbym nawiązać do wystąpienia pana posła Gadowskiego. Otóż słusznie pan poseł zauważył, że w tych dniach minęła 35. rocznica porozumień jastrzębskich. To porozumienie zwieńczyło słuszny protest górników kopalń jastrzębskich przeciwko sytuacji, z jaką wówczas mieli do czynienia, nie tylko sytuacji społecznej, ale także sytuacji zatrudnieniowej i płacowej. Porozumienia jastrzębskie były właśnie tym elementem, który pozwolił na to, żeby górnicy mogli pójść do pracy. Myślę, że warto przypomnieć, że mottem tych porozumień był następujący tekst, zacytuję go: Może nas wiele różnić, ale nic nie powinno nas dzielić. Właśnie to motto rozpoczynało treść porozumień jastrzębskich.

    Dlaczego to mówię, dlaczego cytuję to motto? Otóż dlatego, że dzisiaj rządzący zapomnieli o wielkiej treści, jaka jest zawarta w tym motcie. Zapomnieli o tym, że w ochronie zdrowia, w służbie zdrowia pracują pielęgniarki, które dzisiaj są niedoceniane i niedopłacane. Pracują praktycznie za śmieciowe wynagrodzenia, najczęściej za minimalne wynagrodzenie za pracę.

    Dzisiaj statystycznie przypada mniej więcej pięć pielęgniarek na 1000 obywateli Rzeczypospolitej, podczas gdy średnia unijna jest prawie dwa razy większa. W okresie od roku 2007 do dnia dzisiejszego wiele pielęgniarek wyemigrowało za chlebem, a więc wyjechało za granicę, żeby tam móc godnie żyć i zarabiać. Ten stan od wielu lat się pogarsza, bowiem prawie od sześciu czy siedmiu lat nie ma żadnych ruchów płacowych w tzw. sferze budżetowej, także w przypadku pielęgniarek i położnych. Ale pan minister zdrowia, który dzisiaj spotkał się na tym proteście z pielęgniarkami, wyciąga z kapelusza kolejne propozycje rozwiązania tego problemu. A więc można domniemywać, że w rządzie, w budżecie państwa są rezerwy, tak aby można było w sposób godny rozwiązać ten problem. Tylko pan minister nie zauważył, że w służbie zdrowia, w ochronie zdrowia pracują także inne osoby. Lekarze dzisiaj nie protestują. Dlaczego? Dlatego że są godnie wynagradzani, dlatego że najczęściej są zatrudniani na kontraktach. Zaczynają narzekać - jak wynika z mojej obserwacji i komentarzy, które pojawiły się w różnych stacjach telewizyjnych - dyrektorzy szpitali na to, że rzekomo za mało zarabiają w stosunku do swoich lekarzy, którzy zarabiają więcej od nich. Powiem, że to zaczyna być śmieszne na tle tego, co się działo dzisiaj przed Sejmem. To zaczyna być śmieszne, jednocześnie żenujące w sytuacji, w której ogromna rzesza pracowników służby zdrowia nie ma żadnych podwyżek wynagrodzeń od wielu lat.

    Jeżeli w jakiś sposób chce się - i słusznie - rozwiązać problem pielęgniarek i położnych... Nikt nie mówi o pozostałych pracownikach służby zdrowia, a więc tych wszystkich, których nie widać, a są pracownikami i dbają o to, żeby te obiekty służby zdrowia, ochrony zdrowia w sposób godny i na poziomie europejskim mogły funkcjonować. Niestety, płac europejskich tu nie widać, a pan minister zdrowia nie zauważa, bo być może patrzy ze zbyt dużej wysokości, że oprócz lekarzy, pielęgniarek, położnych w ochronie zdrowia zatrudnieni są także inni pracownicy.

    Ja w imieniu organizacji związkowych ochrony zdrowia zrzeszonych w Ogólnopolskim Porozumieniu Związków Zawodowych mogę powiedzieć, że właśnie te organizacje żądają równego traktowania pozostałych grup pracowniczych, zatrudnionych w ochronie zdrowia. One żądają spotkania z ministrem, nie chcą rozmawiać na ulicy, chcą rozmawiać z ministrem, z przedstawicielami rządu na temat systemowego rozwiązania tego palącego już problemu, bowiem nie chodzi o to, żeby protestować, chodzi o to, żeby być godnie wynagradzanym.

    Mogę powiedzieć, że ustawa budżetowa czy założenia ustawy budżetowej na rok 2016 nie rozwiązują tego problemu. Myślę, że trzeba otwarcie z tej mównicy Wysokiej Izbie o tym mówić. To jest palący problem, bo dzisiaj służba zdrowia (Dzwonek) jest najbardziej zadołowaną sferą działalności państwa. Dzisiaj obywatele Rzeczypospolitej najwięcej pretensji mają do źle funkcjonującej służby zdrowia.

    Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Nie można szpitala traktować jak fabryki, a ludzi jak towaru, bowiem misją państwa polskiego, rządu, bez względu na to, kto ten rząd będzie sprawował, jest to, żeby obywatel był godnie zabezpieczony, jeśli chodzi o opiekę zdrowotną. Dziękuję.