2 punkt porządku dziennego:

Sprawozdanie Komisji Zdrowia o senackim projekcie ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (druki nr 1101 i 3688).

Poseł Józefa Hrynkiewicz:

    Pani Marszałek! Wysoki Sejmie! Występuję w imieniu klubu Prawa i Sprawiedliwości i od razu powiem, że klub Prawa i Sprawiedliwości będzie głosował za przyjęciem projektu tej ustawy.

    Chcieliśmy się dowiedzieć, ilu było żołnierzy górników. Niestety nie dowiedzieliśmy się tego ani od przedstawicieli Ministerstwa Zdrowia, ani od przedstawicieli Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych. Ostatecznie okazało się, że według kategorii, które zostały sklasyfikowane w projekcie ustawy, zostało 356 osób. Tak nas poinformowano podczas posiedzenia komisji. Procedowany dziś projekt ustawy obejmuje tylko niewielką grupę osób, bo tylko te, które posiadają orzeczenie o inwalidztwie będącym skutkiem przymusowej pracy. Ale jak to ustalić po 60 latach, gdy zdecydowana większość tych osób ukończyła już 79 lat? Jak ustalić, u ilu z nich to inwalidztwo powstało w związku z pracą przymusową? Po sześćdziesięciu kilku latach nikt nie jest w stanie tego ustalić.

    Projekt ustawy trafił do Sejmu 13 grudnia 2012 r. i był bardzo długo procedowany. Bardzo długo był też procedowany w Ministerstwie Zdrowia, w Ministerstwie Finansów, w Krajowej Radzie Sądownictwa, w ZUS-ie, w urzędzie do spraw kombatantów. Po prostu był to tak trudny projekt ustawy, trudno było się nad nim pochylić, że nie można było tego rozwiązać.

    Po moim zapytaniu, ile w ogóle osób, ilu byłych żołnierzy górników pobiera świadczenia z ZUS-u, ostatecznie okazało się, że pod koniec 2014 r. było ich 19 902 - wszystkich razem. Nie wszyscy jednak są inwalidami z tytułu pracy przymusowej w kopalniach rud, w kopalniach węgla czy po prostu w kamieniołomach. Ilu jest z tego tytułu? Tego nikt nie wie. Ministerstwo Zdrowia odpowiedziało mi, ile osób po 70. roku życia jakie bierze leki i z jakiego powodu. Proszę państwa, nie wie tego urząd do spraw kombatantów, występuje do Ministerstwa Zdrowia.

    Na jakim jesteśmy poziomie i na jakim jesteśmy etapie rozeznania w tej sprawie? Tymczasem przedmiotem projektu ustawy jest tylko skromne wyrównanie krzywd i drobne zadośćuczynienie nielicznym żołnierzom górnikom, którzy dożyli sędziwego wieku, a swoje młode lata stracili na przymusowej pracy, skoszarowani, w kopalniach węgla, rud uranu, w batalionach budowlanych i kamieniołomach. U schyłku swojego trudnego życia, po wielu latach przymusowej, katorżniczej pracy, przez 20 lat proszą parlament niepodległego państwa polskiego i jego demokratyczny rząd o naprawienie krzywdy, o drobną rekompensatę, o bezpłatne leki.

    Przez karne bataliony, kopalnie węgla, rud uranu, kamieniołomy przeszło w latach 1949-1959 ok. 200 tys. młodych ludzi, ok. 1 tys. zginęło. Dzisiaj liczy się, że dotyczy to, jak powiedziałam, tylko 356 osób. Debata nad projektem ustawy zaś trwa, proszę państwa, dwa lata i 10 miesięcy. W jakim państwie jesteśmy? Jaki jest nasz stosunek do osób, które zostały ciężko pokrzywdzone, do osób, których zmuszanie do pracy w kopalniach rud uranu zostało uznane za zbrodnię przeciwko ludzkości? Czy naprawdę 20 lat to mało?

    Przyjmujemy ten projekt ustawy z goryczą, z żalem do rządu, że nie potrafił tego zrobić. Minister zdrowia mówi nam, że to będzie kosztowało kilkaset milionów. Potem okazuje się, że jednak będzie kosztowało 67 mln, następnie okazuje się, że to dotyczy 300 osób. To ile, panie ministrze, będzie to kosztowało? Ile lat potrzebujecie, żeby wyrównać tak dramatyczne krzywdy, które dotyczą dzisiaj kilkuset osób? Na co czekaliście tyle lat? Przecież ci ludzie są w wieku powyżej 80 lat. Na to, że umrą?

    Szanowna pani minister, a co robi urząd do spraw kombatantów? Nawet nie potrafi spisać 300 osób? Student zrobi to, proszę pani, w ciągu pół roku. (Oklaski)