17 punkt porządku dziennego:

Sprawozdanie Komisji Obrony Narodowej o rządowym projekcie ustawy o zmianie ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej oraz zmianie ustawy o uposażeniu żołnierzy niezawodowych oraz niektórych innych ustaw (druki nr 1992 i 2158).

Poseł Stanisław Wziątek:

    Szanowny Panie Marszałku! Panie i Panowie Posłowie! Panie Ministrze! W sytuacji zagrożenia wszyscy jesteśmy żołnierzami, choć nie wszyscy jesteśmy do tej roli przygotowani. Sama armia zawodowa, nawet najlepiej przygotowana, nawet najlepiej wyposażona, nie jest w stanie gwarantować bezpieczeństwa obywateli i bezpieczeństwa kraju. Żeby czuć się bezpiecznie, żeby mieć zagwarantowane bezpieczeństwo, musimy spojrzeć na problem znacznie szerzej, nie tylko w kategoriach tego, co jest najbardziej istotne, o czym dyskutujemy w tym czasie, a więc naszego udziału w sojuszu NATO, nie tylko w kategoriach bezpieczeństwa Unii Europejskiej. Gwarantując własne zdolności, musimy przygotować społeczeństwo do tego, żeby mogło przyjmować na siebie ciężar odpowiedzialności z jednej strony, ale z drugiej strony gotowości do tego, aby wtedy, kiedy przyjdzie taka potrzeba, społeczeństwo było przygotowane do obrony własnego kraju. To jest szeroko rozumiana obrona terytorialna, która w tej chwili jest absolutnie kompromitacją, jest rozłożona. Od lat nie było szkoleń, nie było ćwiczeń rezerwistów, które dawałyby poczucie, że jest to zaplecze. Narodowe Siły Rezerwowe są fragmentem, elementem całego systemu, który jest wykorzystywany, niestety, tylko i wyłącznie jako uzupełnienie stanów osobowych jednostek. Nie myśli się o Narodowych Siłach Rezerwowych w kategoriach zwartych pododdziałów, które przyjmują na siebie zadania związane z obroną terytorialną, z obroną wewnętrzną i z pomocą ludności cywilnej, kiedy takie zagrożenie występuje. Chodzi o różnego rodzaju zagrożenie, nie tylko militarne, np. zagrożenie wynikające z kataklizmów i żywiołów.

    Debata, która w tej chwili się toczy, być może dodatkowo poddaje argumenty wynikające z sytuacji, w której się znajdujemy, bo pojawiły się nowe okoliczności, nowe zdarzenia. Patrzymy, czy jesteśmy gotowi do tego, żeby sprostać tym wyzwaniom. To jest właśnie system bezpieczeństwa. Dotykamy tylko drobiazgów, dotykamy tylko paru szczegółów. Co do tych szczegółów, panie ministrze, jest pełna zgoda, one doprecyzowane, może określone czy dookreślone jeszcze pełniej, dają gwarancję, że to, co jest, będzie lepiej funkcjonowało, ale to nie rozwiązuje problemu, jeśli chodzi o filozofię, o której mówimy. Dlatego jestem przekonany, że rząd powinien skoncentrować się nie na głaskaniu tego, co jest, tylko na spojrzeniu na problem całościowo. Jeżeli teraz tego nie chcecie państwo zrobić i tkwicie w błędzie, mówiąc, że ten system jest dobry, to na pewno powrócimy do tego problemu za chwilę. Obym się mylił i żeby nie było za późno. Przygotujmy się, róbmy krok do przodu, wyprzedzajmy zdarzenia. Doprowadźmy do tego, że będzie formacja, po pierwsze, odpowiednio przygotowana ilościowo. Te 20 tys. to jest minimum, a my dalej tego nie osiągamy, mimo że ministrowie z tej mównicy wielokrotnie to gwarantowali, wyznaczając kolejne terminy i mówiąc, że już za chwilę tak będzie, ale tak nie jest.

    Powinno to być szersze spojrzenie, a wtedy system Narodowych Sił Rezerwowych, system mobilizacyjny, system powoływania rezerw będzie skuteczny. My ten system powoływania pogorszyliśmy. Czy wiecie państwo, co zrobiliśmy niedawno? Zlikwidowaliśmy część wojskowych komend uzupełnień. Parę tego rodzaju zmian wcale nie daje nam gwarancji, że będziemy jeszcze lepiej i skuteczniej przygotowani.

    A więc, zgadzając się co do tego, co jest zapisane jako propozycje udoskonalenia aktualnego stanu, popierając to rozwiązanie, będziemy głosować za przyjęciem tego projektu ustawy. Zwracamy na to uwagę (Dzwonek) i wołamy o to, panie ministrze, żeby spojrzeć na problem znacznie szerzej, bo to racja stanu. Dziękuję. (Oklaski)